ศิษย์พี่อารามของท่านเงินใกล้หมดแล้ว

มนุษย์เราเกิดมา สิ่งที่มีติดตัวมาตั้งแต่ในครรภ์มารดาจวบจนเป็นทารกแรกเกิด มีเพียงแต่ความว่างเปล่า ดั่งคำที่กล่าวขานว่าเด็กคือผ้าขาว ไม่ว่าจะเป็นภาษา วัฒนธรรม สังคม ความเป็นอยู่ หรือคุณค่าของการเกิดมาล้วนต้องถูกสั่งสอน แต่งเติมเข้าไป ไม่มีใครพกติดตัวมาได้ตั้งแต่เกิดหรอก

คงไม่ใช่กับนางเล่า อวิ๋นเสียนหนาน สาวน้อยวัยยี่สิบปี นักพรตปราบผีประจำวัดมู่หญง ถ้าหากเป็นโลกเก่าที่นางเคยอยู่ก็คงเป็นสาวน้อยเพิ่งเข้าสู่วัยมหาลัย แต่ไม่ใช่กับสถานที่แห่งนี้

โลกที่นางอยู่ในตอนนี้ วัฒนธรรม ความเป็นอยู่ สาววัยยี่สิบไม่แต่งงานเรียกนางว่าสาวเทื้อ

มารดามันเถอะ หากเป็นโลกเก่าที่นางจากมา วัยนางมีลูกเร็วไปด้วยซ้ำ นางเคยสงสัยเช่นกันนางได้ทะลุมิติมาเหมือนนิยายที่นางเคยอ่านมาหรือไม่

ชีวิตนางในโลกเก่ามีชื่อว่า ไป๋อวิ๋นฮวา อายุยี่สิบห้าปี เป็นสาวตกงานไม่มีงานทำเป็นหลักแหล่ง ประสบอุบัติเหตุโดนรถชนระหว่างข้ามถนนทางม้าลายเพื่อไปซื้อข้าวกิน สาเหตุคือคนขับเมาแล้วขับ จึงทำให้อวิ๋นฮวาเสียชีวิตคาที่

เพ้ยๆ คิดแล้วก็อยากสาปส่งคนขับ งานศพของนางจัดอย่างสงบเรียบง่าย ตอนนั้นที่ล่องลอยเป็นวิญญาณ นางรู้สึกเสียดายอยู่หลายอย่าง ยังไม่ได้อยากทำสิ่งที่อยากทำ พ่อแม่ของนางจะอยู่ได้ไหม

คนรักก็ยังไม่มี หน้าที่การงานก็ยังไม่รุ่งอยากไปสัมภาษณ์งานที่ใฝ่ฝันอยู่เลย อ่าตอนนั้นในหัวของนางคือ เสียดายจัง

หลังจากนั้นนางก็ลืมตาขึ้นมา กลับพบว่าตัวเองอยู่ในร่างเด็กทารก คราแรกนางคิดว่าตัวเองทะลุมิติมายังอีกโลกเหมือนนิยายที่เคยอ่านทั่วไปตามเว็บ

แต่เดี๋ยวนะ ไม่ถูกสิในโลกเก่านางตายแล้ว นางโดนสวดส่งวิญญาณอยู่เลย ล่องลอยไปมาจนถึงเวลาที่นางต้องข้ามสะพานไปเจอยายเมิ่ง แต่ยายเมิ่งไม่ได้ให้นางกินน้ำเบญจรส[1] หรืออย่างไร มันต้องลบเลือนความทรงจำในอดีตชาติสิแต่นี่นางกลับจำอดีตชาติในโลกเก่าตัวเองได้หมด

ต่อมาเมื่อนางเริ่มโตขึ้น มีนามว่าอวิ๋นเสียนหนาน เกิดจากภรรยาเอกของท่านแม่ทัพอวิ๋น บิดาของนางในโลกนี้มีชื่อว่า อวิ๋นเสี่ยวโม่ เป็นถึงแม่ทัพประจำแดนใต้แห่งต้าเฟิ่ง ส่วนมารดานางมีชื่อว่า ไป๋จวิ้นหลัน เป็นภรรยาเอกของท่านแม่ทัพ

จะว่าไงดีตลอดเวลาที่นางยังเป็นทารกจวบจนอายุได้สามขวบ ชีวิตนางสุขสบายมากมาย เป็นที่รักของท่านพ่อท่านแม่ ต่อมาท่านแม่ตั้งครรภ์ นางรับรู้ได้ทันทีในครรภ์ของท่านแม่เป็นบุตรชาย ถามว่านางรู้ได้ไง วิญญาณบรรพบุรุษที่อยู่ปกปักรักษาตระกูลอวิ๋นบอกนาง ใช่นางเห็นสิ่งที่เรียกวิญญาณหรือผี แต่เห็นตั้งแต่เมื่อไหร่ นางก็ตอบไม่ได้

แรกๆก็ไม่ชินมีกลัวบ้าง เพราะที่มาปรากฏให้เห็น ก็มีทั้งแบบปกติและไม่ปกติ จนหลังๆเริ่มชินกับการที่ตัวเองเห็นวิญญาณ บางครั้งนางก็คุยกับผีมากกว่าเด็กคนอื่นในจวนเสียอีก

จู่ๆในวันหนึ่งท่านบรรพบุรุษปรากฏกายบอกกับนางว่าให้เตือนท่านแม่ระวังการนั่งรถม้า มีคนไม่หวังดีต้องการให้ท่านแม่แท้ง นี่คือสิ่งทีี่นางไม่นึกเสียใจที่ได้กล่าวออกไป แม้นจะทำให้นางในหลังจากนั้นถูกส่งตัวมาอยู่กับท่านอาจารย์ ที่วัดอารามมู่หญง เดินทางเข้าสู่เต๋าตั้งแต่ยังเด็กจวบจนถึงตอนนี้

ตอนนั้นที่นางบอกท่านแม่ไป นางยอมรับว่าต่อให้นางมีความทรงจำจากโลกเก่า อายุขัยจากโลกที่แล้วหรือวุฒิภาวะต่างๆแล้วอย่างไร ร่างของนางในตอนนั้นคือเด็กวัยสามขวบ อารมณ์ย่อมมีมากกว่าสติเสียอีก

ท่านบรรพบุรุษตระกูลอวิ๋นบอกกับนางว่าน้องสาวของท่านแม่จะจ้างให้คนทำให้รถม้าพลิกคว่ำ ตั้งใจให้ท่านแม่แท้ง หลังจากที่นางได้ยินสติแตกกระเจิ้งทันที ด้วยความเป็นห่วงท่านแม่นางรีบวิ่งด้วยสองเท้าป้อมและพูดสิ่งที่ได้ยินมาจนหมด แต่สิ่งที่นางได้รับคือ ท่านพ่อไม่เชื่อ ส่วนท่านแม่คิดว่ามีคนตั้งใจยุแยงความสัมพันธ์ของนางกับน้องสาวตนเอง โดยการมาพูดหลอกล่อลูกสาวนางให้กลัว

เรื่องมันยุ่งยากยิ่งขึ้นเมื่อท่านน้าหรือน้องสาวท่านแม่เชิญนักพรตชื่อดังมาดูดวงชะตาให้นาง บอกนางมีดวงกาลกิณี มีดวงตาของความเป็นมาร เป็นภัยต่อครรภ์ที่จะออกมาเป็นชายชาตรี หากบุตรคนนี้รอดปลอดภัยจะได้รับใช้บ้านเมือง ต้องส่งนางไปทางเหนือดินแดนแห่งความยากจนของต้าเฟิ่งเพื่อให้ชำระล้างดวงชะตาของนาง

แน่นอนท่านแม่ย่อมยอมรับไม่ได้ ยังไงเสียอวิ๋นเสียนหนานก็เป็นลูกสาวที่นางให้กำเนิด ฟ้าฝนคงไม่เป็นใจ ท่านแม่เจ็บครรภ์เกือบแท้งด้วยสาเหตุใดไม่ทราบ เหล่าผู้อาวุโสตระกูลอวิ๋นเชื่อว่าเป็นเพราะดวงชะตาของอวิ๋นเสียนหนาน

อวิ๋นเสียนหนานอยากตะโกนบอกทุกคนว่าท่านแม่มีภาวะเครียดเลยส่งผลต่อเด็กในครรภ์ แต่นั้นและนางพูดไปใครจะเชื่อ เหล่าผู้อาวุโสต่างกดดันท่านพ่อ ให้ขับอวิ๋นเสียนหนานออกจากตระกูล ทำตามสิ่งที่นักพรตจอมล่วงโลกนั้นกล่าว

คิดไปแล้วช่างตลก โลกเก่าที่นางจากมาการเห็นผีไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้นด้วยซ้ำ แต่โลกแห่งนี้ สถานที่ที่มีแต่ความเชื่อเรื่องเหนือธรรมชาติเป็นอย่างมาก พูดกลับขาวเป็นดำ คนอื่นเห็นผีคือพรจากสวรรค์ อวิ๋นเสียนหนานเห็นผีคือดวงตาเป็นมาร ท่านพ่อในตอนนั้นพยายามอย่างถึงที่สุดเพื่อปกป้องลูกสาวเพียงคนเดียว แต่นั้นยิ่งกลับทำให้อาการท่านแม่แย่ลง

เหมือนอวิ๋นเสียนหนานยังมีบุญอยู่บ้าง จู่ๆก็มีนักพรตเฒ่าท่านหนึ่งมาเคาะประตูจวนตระกูลอวิ๋น ขอพบท่านแม่ทัพ จะว่าไปท่านอาจารย์นางในตอนนั้น ไม่ค่อยน่าเชื่อถือเท่าไหร่ ชุดนักพรตเต๋าที่ท่านใส่มาก็สีซีด มีีรอยปะเต็มตัว ใครจะเชื่อว่านี่คือท่านเจ้าอาวาสแห่งวัดมู่หญง วัดเลื่องชื่อของลัทธิเต๋า อดีตปฐมฮ่องเต้ศรัทธาวัดแห่งนี้เป็นอย่างมาก

แต่อย่างว่ากาลเวลาเปลี่ยน ลัทธิมีมากมายเพิิ่มยิ่งขึ้น ทำให้วัดนี้จางหายไปตามการเวลาแต่ถึงกระนั้นก็ยังขึ้นชื่อของความศักดิ์สิทธิ์ ทั้งสองปิดประตูคุยอยู่นานสอง จนสรุปออกมาได้ว่า

ท่านอาจารย์ต้องการตัวอวิ๋นเสียนหนานไปเลี้ยงดู สั่งสอนเข้าสู่ลัทธิเต๋า ท่านพ่อเห็นว่านี่คือทางที่ดีจากตัวเลือกที่มีทั้งหมด เขาย่อมเสียใครไปไม่ได้สักคน แต่หากเขาต้องสละ เขาจำเป็นต้องเลือกสละลูกสาวคนโต

นางถูกส่งตัวออกจากจวนไปพร้อมอาจารย์ในคืนนั้นทันที ไม่ได้ร่ำลา บอกกล่าวท่านแม่ หรือพบหน้าท่านพ่อ นางไม่ได้เห็นพบใครเลยเสียด้วยซ้ำ

และนี้คือจุดเริ่มต้นของการเป็นนักพรตของอวิ๋นเสียนหนาน ผู้คนต่างรับรู้ว่าลูกสาวของท่านแม่ทัพถูกส่งไปอยู่อีกเมืองเนื่องจากสุขภาพไม่ดี หลังจากนางมาอยู่กับท่านอาจารย์ ได้รับการสั่งสอนอย่างดี สัมผัสพิเศษของนาง นางไม่ได้รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องเลวร้ายอะไรเลย ท่านอาจารย์ก็บอกเอง ว่ามันช่วยกอบกู้โลกมนุษย์ไม่มากก็น้อย แต่เอาเถิดอาจารย์จะกู้โลกอย่างไร นางไม่รู้ แต่นางจะเป็นนักพรตปราบผีชื่อเสียงกว้างไกลดีกว่า เดินทางปราบผี พูดคุยกัับผีง่ายกว่าคุยกับคนเสียอีก

อวิ๋นเสียนหนานไม่ได้ข่าวคราวของตระกูลอวิ๋นเลย สิ่งที่นางเป็นห่วงก็มีเพียงท่านแม่และน้องชายของนาง ไม่รู้ว่าท่านพ่อท่านแม่จะรู้เท่าทันคนหรือไม่ สิ่งที่น่ากลัวกว่าผี วิญญาณ คือ จิตใจของคน นางก็ได้แต่หวังว่าการที่สละนางไปจะเป็นเรื่องที่ดีแก่ตระกูล แก่ทุกคน

เชิงอรรถ

^

[1] วิญญาณทุกดวงจะได้ดื่มน้ำเบจรสหรือ น้ำแกงห้ารสจากยายเมิ่งเทพอาวุโสที่ประจำการอยู่ในนรกภูมิ น้ำเบจรสมีอนุภาพคือ ทำให้ลบเลือนความทรงจำในอดีตชาติหมดสิ้นเชิงไม่เหลือความทรงจำใดใดเลยแม้แต่เรื่องเดียว