เรื่องนี้ไม่มีอะไรหรอก

วันหนึ่งในเดือนตุลาคม ฝนกำลังตกหนักอย่างบ้าคลั่ง ชายหนุ่มออฟฟิศธรรมดากำลังวิ่งผ่าฝนอยู๋นั้นก็เกิดปาฏิหาริย์ขึ้นมาอย่างไม่น่าเชื่อ

"ว้า วันนี้ฝนตกหนักชะมัด ตากผ้าไว้ซะด้วยต้องรีบเเล้ว"

"นั่งรออะไรอยู่เหรอพ่อหนุ่ม" ชายหนุ่มสะดุ้งขึ้นอย่างไม่ตกใจนัก คุณตาท่านหนึ่งที่นั่งอยู่เเล้วกลับทักเขาอย่างเลือดเย็น

"รอรถกลับบ้านครับ"

"ไอ้หนูเอ็งเคยได้ยินเรื่องเล่านักสู้ไอติมรึเปล่า"

"นักสู้ไอติม? เรื่องไรอ่ะผมไม่เคยดู"

"มันไม่ใช่หนังเเต่มันคือตำนาน~"

คุณตาพูดคำว่าตำนานพร้อมๆกับลุกขึ้นยืนอย่างสรรเสริญ ขณะเดียวกันรถประจำทางก็มาถึง

"โอ้ รถมาเเล้วผมไปเเล้วนะ"

"ช้าก่อน"

คุณตาตะโกนห้ามชายหนุ่มเอาไว้ ก่อนที่จะปาไอติมรสมิ้นท์ใส่หน้าเขาอย่างเลือดเย็น

"โอ๊ย ทำอะไรเนี่ย!!"

"Magic~"

"Magic พ่**มึงอ่ะ"

"อ้าวพูดงี้ก็สวยดิ" คุณตาไม่รอช้าปาไอติมใส่หน้าชายหนุ่มอีกรอบ พร้อมกับวิ่งไปฉกกระเป๋าของเขามาเเบบเลือดเย็น ชายหนุ่มเห็นดังนั้นก็รีบวิ่งไล่ตามคุณตาทันที

เเต่เนื่องด้วยตอนนี้ฝนกำลังตกหนักจนมองอะไรไม่เห็นขณะนั้นเองปาฏิหาริย์ก็ได้เริ่มก่อตัวขึ้นเเล้ว

ปิ๊ว ปัง ตูม เปรี้ยง

"นั้นมัน!?"

สิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่บินผ่านศรีษะของทั้งคู่ไป จึงทำให้เกิดลมมหาศาลที่ขนาดทำให้รถคันเล็กปลิวไปได้ คุณตาหยุดนิ่งวิ่งสนิทกำลังจ้องมองสิ่งนั้นที่อาจจะเป็นมังกรในตำนานโคโดโม เเละตัวเขาคนเองในฐานะ"นักสู้ไอติม"ก็ย่อมรู้ดีว่าสิ่งนี้อันตรายขนาดไหนดังนั้นเเล้วคุณตาจึงต้องหยุดเอาไว้ให้ได้

"ในที่สุดเจ้าก็มาสินะ โคโดโม"

"เเว~ เเว้~ เเว๊~"

"เสียงร้องช่างไพเราะเหมือนดังตำนานไม่มีผิด เเต่วันนี้เจ้าไม่รอดเเน่" ซิ้ง!!คุณตาประกบมือทั้งสองเข้าด้วยกันก่อนจะเกิดเป็นไอติมเเตงโมขนาดยักษ์เท่าตึกสิบชั้นก็มิปาน เเล้วทุ่มด้วยเเรงด้วยหมาศาลเท่าช้างพระองค์ดำ มังกรโคโดโมเห็นดังนั้นก็ได้เเต่อึ้งกับพลังของตุณตาสตั้นไปมาห้าร้อยสี่สิบห้าจุดห้าห้าวินาที

"เอ๊อะ!" (ภาษาอีสาน)

"เอ้า เจ้าไม่หลบเเน่เบาะ"

"โอ๊ย อันใหญ่ปราณนั้นไผสิหลบทัน"

"เอ้า คนอีสารบ่"

"ข่อยคนอีสาน เจ้ากะคนอีสารติ"

"เออ ไปกินลาบบ่เฮา"

"ไปตั๋ว เป็นหยังคือสิบ่ไป"

หลังจากนั้นทั้งคู่จึงได้เป็นเพื่อนสนิทต่อกัน กินนอนด้วยกัน เล่นเกมส์ด้วยกัน ใช้ชีวิตด้วยกัน จนในที่สุดความสัมพันธ์ได้กลายเป็นเฟื่อนกลายเป็นเเฟนกลายเป็นสามีภรรยา เเละทั้งสองก็มีลูกด้วยกัน

"ไม่นะอย่าทิ้งข้าไป" เเต่เเล้วชีวิตเเสนสุขก็ต้องจบลงเมื่อโคโดล้มป่วยกระทันหัน

"ชีวิตเราช่างสั้นนัก ได้โปรดดูเเลลูกด้วย"

"ไม่! เจ้าต้องอยู่กับข้าสิ"

"เอื้อออ"

"ม่ายยยยยยยยยยยย"

คุณตาเสียโคโดโมไปภายในอ้อมกอด เเต่ทว่าจู่ๆลูกของเขาก็ยื่นบางอย่างออกมาให้

"อะไรลูก"

"เเว~ เเว้~"

"อะไรเนี่ย กุญเเจเหรอ"

จบ!!