0
เติมเงิน
ประวัติการอ่าน
ออกจากระบบ
ดาวน์โหลดแอปพ่ายเกมสวาท
/0/19045/coverorgin.jpg?v=28ce18ffb69a081708b5beb0237ce8ec&imageMogr2/format/webp)
รักร้ายจอมทระนง
“แหวนไปไหน” “คะ” หญิงสาวรีบหดมือหนีในทันที “พี่ถามว่าแหวนไปไหน” คริษฐ์ยังย้ำคำถามเดิมแล้วจ้องหน้าคู่หมั้นสาวแบบไม่พอใจ “คืออยู่ที่ออฟฟิศมันต้องล้างแก้วกาแฟบ่อย ๆ รุ้งก็เลยถอดเก็บเอาไว้ค่ะกลัวมันจะสึกเสียก่อน” คำตอบของหญิงสาวค่อยทำให้คริษฐ์รู้สึกผ่อนคลายลงเล็กน้อย “ถ้าถอดออกพี่จะถือว่ารุ้งขอถอนหมั้นพี่นะ” “ก็ไม่ได้ถอนสักหน่อย แค่ถอดเก็บเอาไว้เฉย ๆ” “งั้นก็ใส่เสียสิ เดี๋ยวนี้เลย” คริษฐ์ถลึงตาใส่แกมบังคับ “ใส่ก็ใส่ค่ะ” คนพูดตัดพ้อเล็กน้อย แล้วหันไปหยิบกระเป๋าด้านข้างมาเปิดเพื่อหยิบแหวนหมั้นของตนออกมาสวมใส่ จากนั้นก็หันหลังมือให้เขาดู “พอใจหรือยังคะ” “ดี” “ว่าแต่พี่คริษฐ์มานั่งรอรุ้งทำไมคะ มีธุระสำคัญหรือเปล่า” หญิงสาววกมาหาคำถามแรกที่เธออยากรู้ แต่เขาดันจุดประเด็นเรื่องแหวนขึ้นมาแทรกเสียก่อน “แม่ให้พี่มาหาคู่หมั้นตัวเองบ้าง” ฟังเขาพูดแล้วรุ้งพรายชักเครียดขึ้นมาหน่อย ๆ “ถ้าคุณป้าพิมพ์ไม่บอกพี่คริษฐ์ก็คงไม่มาหารุ้งใช่ไหมคะ” “แล้วทำไมรุ้งถึงไม่ไปหาพี่เองบ้างล่ะ” “ก็รุ้งกลัวพี่คริษฐ์รำคาญ” บทสนทนาสิ้นสุดลงด้วยความเงียบด้วยกันทั้งสองฝ่าย คริษฐ์ถอนหายใจเบา ๆ ส่วนรุ้งพรายก็ก้มหน้าต่ำลง ทำไมถึงได้รู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก “พี่ไลน์หาอ่านแล้วทำไมไม่ตอบ” คริษฐ์เป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นก่อนหลังจากเงียบมาเกือบหนึ่งนาที “พอดีรุ้งมาอ่านตอนดึกแล้วไม่อยากรบกวนพี่คริษฐ์ค่ะ” “ตอบมาสักคำก็ยังดี อย่าทำเหมือนพี่ไม่มีตัวตนนะรุ้ง จำเอาไว้ด้วยว่าพี่เป็นคู่หมั้นของรุ้ง” “มันไม่น่าจะเป็นแบบนี้นะคะพี่คริษฐ์” “อะไรกันที่ว่าไม่น่าจะเป็นแบบนี้” “รุ้งว่าเราถอนหมั้นกันดีกว่าไหมคะ ดูพี่คริษฐ์อึดอัดกับการหมั้นของเราเหลือเกิน ขนาดจะมาหารุ้งก็ต้องให้คุณป้าพิมพ์บังคับมาเลย” “แม่ไม่ได้บังคับพี่” “ไม่บังคับก็เหมือนบังคับนั่นแหละค่ะ ตั้งแต่ตอนเด็กแล้วพี่ คริษฐ์แทบไม่เคยขัดใจคุณป้าพิมพ์ได้เลย ถ้ามันเหนื่อยและยุ่งยากมากรุ้งขอถอนหมั้นไปเลยก็ได้ค่ะ” รุ้งพรายดึงแหวนออกจากนิ้วนางข้างซ้าย แล้ววางแหมะอยู่ตรงหน้าของเขา คริษฐ์มองแหวนมองคนแล้วอารมณ์ของเขาก็เดือดดาลขึ้น บทจะอยากได้ก็วิ่งตามติดเป็นเงา บทจะสลัดทิ้งก็ง่าย ๆ แบบนี้เหรอรุ้งพราย “ใส่กลับไปเดี๋ยวนี้” ชายหนุ่มแทบจะกัดฟันพูดออกมา “ไม่ค่ะ อ๊ะ! พี่คริษฐ์จะทำอะไรรุ้งไม่ใส่” รุ้งพรายถูกคริษฐ์กระชากมือมาแล้วจัดการสวมแหวนกลับที่เดิม “ใส่แล้วห้ามถอด ห้ามทำให้แม่พี่เสียใจรู้ไหม” “พี่คริษฐ์!” (รักร้ายจอมทระนง)ณ ผับหรูใจกลางเมือง
ปรากฏร่างบางของหญิงสาว ที่มีใบหน้ารูปไข่ผิวขาวเนียนละเอียดจมูกโด่ง ปากอวบอิ่ม ตากลมโตที่สวยมีเสน่ห์จนสะกดสายตาทุกคนที่ได้มองมา เธอมาพร้อมกับชุดเดรสเกาะอกสีดำ เผยให้เห็นเนินเนื้อที่ล้นทะลักโชว์ความใหญ่โตเกินตัว ทั้งเอวคอดสมส่วนรับกับแผ่นหลังเนียนสวยขาวที่เห็นได้จากการเว้าหลังของชุดเดียวกัน จนทำให้นักล่าทั้งหลายที่จ้องมองมาลอบกลืนน้ำลายลงคอ เพราะหวังจะได้ลิ้มลองหญิงสาวที่สวยไปทั้งตัวในคืนนี้.... และหญิงสาวคนนั้นก็คือฉันเอง..."เอลิซ"
...เมื่อสองชั่วโมงก่อน...
วันนี้ เป็นวันครบรอบ 1 ปี ที่ฉันคบกับ “เคน” แฟนหนุ่มสุดหล่อสุภาพบุรุษแสนดีของฉัน ฉันตื่นเต้นจนแทบรอไม่ไหว ฉันอยากจะเห็นหน้าเขาตอนที่ได้เห็นของที่ฉันเตรียมมาให้ อยากรู้จังเขาจะทำหน้ายังไงเมื่อเห็นทั้งเค้กและของขวัญ ที่ฉันจัดเต็มมาเพื่อเซอร์ไพรส์เขา วันนี้ฉันตั้งใจเซอร์ไพรส์เขาโดยการแกล้งบอกเขาไปว่าฉันมีงานด่วนต้องไปต่างจังหวัด2-3วันเลยอยู่ฉลองวันครบรอบด้วยกันไม่ได้ ดีนะที่เขาไม่ได้ถามหรือสงสัยอะไร ฉันถึงได้ทำตามแผนจนสำเร็จ อยากเห็นหน้าเขาตอนเจอฉันเซอร์ไพรส์จัง จะดีใจแค่ไหนนะ แค่คิดถึงรอยยิ้มของเขาตอนที่ได้ของขวัญฉันก็ตื่นเต้นดีใจจนหัวใจพองโตแล้ว ความสุขที่มันเอ่อล้น มันรู้สึกแบบนี่นี้เอง ฉันเดินคิดถึงความสุขที่ฉันกำลังจะได้พบเจอจนกระทั่งมาถึงหน้าห้อง.......
......โดยไม่คาดคิดว่าจะกลายเป็นฉันเองที่โดนเซอร์ไพรส์กลับ
อืมมมม...อ๊าาาาาาา.... มือที่กำลังเอื้อมจะเปิดประตูกลับได้ยินเสียงร้องครางแสนอุบาทว์ ฉันมองหาต้นตอของเสียงว่ามาจากทิศทางไหน เมื่อฉันตั้งใจฟังก็พบว่าเสียงที่ได้ยินมันใกล้มากเหมือนจะอยู่หลังประตูที่อยู่ตรงหน้าฉันเอง ฉันเอาหูแนบไปที่ประตูพยายามฟังเพื่อให้แน่ใจว่าเสียงที่ได้ยินมาจากหลังประตูนี่แน่ไม่ผิด และสิ่งที่ฉันคิดก็เป็นจริง เมื่อเสียงอุบาทว์นั้นมันออกมาจากข้างในห้องของแฟนฉันจริง ๆ
“แรงกว่านี่อีกค่ะเคน....อ๊ะ อ๊ะ ของเคนถึงใจชมพู่จริง ๆ”
เสียงแสนคุ้นหูเอ่ยกระเส่าร้องครวญครางขานชื่อแฟนฉัน มันเป็นเสียงของคนที่ฉันรู้จักเป็นอย่างดี เสียงนั้นคือเสียงเพื่อนรักของฉันเอง “ชมพู่” ชมพู่มันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงไหนว่าจะไปเที่ยวต่างจังหวัด ความสับสนระคนสงสัย คำถามในหัวผุดขึ้นมามากมาย เสียงครางอย่างต่อเนื่องก็เหมือนเป็นคำตอบตอกหน้าฉันกลับมาว่ามันทั้งสองคนกำลัง...”ทรยศ”...ฉัน คำตอบนั้นทำมือฉันสั่น น้ำตาเริ่มเอ่อคลอเบ้า ฉันพยายามตั้งสติ สูดหายใจลึกๆ พร้อมกับที่ฉันกำลังจะเอื้อมมือไปบิดลูกบิดเสียงคุ้นหูอีกคนก็ตอบกลับมา
/0/18923/coverorgin.jpg?v=12bd13799e3cf4ec275f08c211722766&imageMogr2/format/webp)
