หวางเฟยเสด็จ ท่านอ๋องหลีกไป

กลิ่นเหล้าโชยฟุ้งเข้ามาในจมูกจนปาณนิศาที่พึ่งกลับมาจากการทำงานตอนดึกต้องเบ้หน้าหนีด้วยความสะอิดสะเอียน มันเป็นอย่างนี้ทุกครั้ง เป็นมาตั้งแต่หล่อนจำความได้ แม่ไม่เคยห่างจากขวดเหล้า และพ่อก็ไม่เคยห่างจากบ่อนการพนันเลย หญิงสาวค่อยๆ คลำหาสวิตซ์ไฟและเปิดมัน ความสว่างกระจ่างพรึ่บขึ้นในทันที แล้วภาพเบื้องหน้าของหล่อนก็คือภาพของมารดาที่นอนกอดขวดเหล้าและหลับไป น้ำตาแห่งความท้อแท้ท่วมท้นหัวอก เมื่อไหร่นะ เมื่อไหร่แม่... แม่บังเกิดเกล้าที่หล่อนแสนจะบูชาถึงจะเลิกยุ่งเกี่ยวกับอบายมุขพวกนี้สักที เมื่อไหร่กัน?

น้ำตาที่ไหลท่วมหัวอกทะลักออกมาอาบแก้ม หล่อนคุกเข่าลงกับพื้น และคลานเข้าไปนั่งใกล้ๆ กับพื้นบริเวณที่แม่นอนหมดสติอยู่ หล่อนพยายามดึงขวดเหล้าออกจากอ้อมแขนของมารดา แต่ยิ่งดึงแม่ก็ยิ่งกอดแน่น พลางละเมอออกมาราวกับคนเสียสติ

“เหล้าจ๋า... มีแค่แกที่รักฉันที่สุด... เหล้าจ๋า...”

“แม่... นิศาก็รักแม่นะ รักมากด้วย”

หญิงสาวกระซิบบอกมารดาทั้งน้ำตา แต่คนที่นอนละเมอก็ไม่มีโอกาสได้ยิน เพราะหลังจากละเมอจบก็หลับต่อไปอย่างสบายอารมณ์ ปาณนิศานั่งร้องไห้อยู่ข้างๆ ร่างหลับใหลของมารดาอยู่นานเกือบครึ่งชั่วโมง กำลังจะไปหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้กับมารดา แต่เสียงโวยวายของผู้เป็นบิดาก็ดังขึ้นสนั่นบ้านซะก่อน

“เฮ้ย... นังนิศา... แกนอนหรือยังวะ...”

“ยังจ้ะพ่อ...”

ปาณนิศาป้ายน้ำตาทิ้งลวกๆ ก่อนจะรีบวิ่งไปหาบิดาที่กำลังก้าวขึ้นบันไดมาทันที หล่อนฝืนยิ้มให้กับท่าน ทั้งๆ ที่ภายในอกนั้นเต็มไปด้วยความรวดร้าวทรมาน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าท่านไปไหนมา บ่อนไงล่ะ พ่อไปหมกอยู่ในบ่อนนั่นเอง ทำไมสวรรค์ถึงกลั่นแกล้งหล่อนนักนะ ทำไมจะต้องให้หล่อนมาเผชิญชะตากรรมที่แสนโหดร้ายนี้ด้วย

“ยังก็ดีแล้ว... เอาเงินมาหน่อยสิ...” บิดาของหล่อนเองก็เมาไม่แพ้มารดาเช่นกัน เพราะลำพังแค่ยืนก็ยังเซแล้ว ดีนะที่หล่อนเข้าไปประคองให้ท่านนั่งลงได้ทันเวลา ไม่อย่างนั้นคงหงายหลังตกบันไดไปแล้วอย่างแน่นอน

“พ่อระวังหน่อยสิ เดี๋ยวก็ตกลงไปหรอก...”

ผู้เป็นพ่อผลักความห่วงใยของลูกสาวออกจากตัวอย่างรำคาญ ก่อนจะจ้องมองนิ่ง “อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง เอาเงินมา วันนี้กูเสียมาเยอะแล้ว จะเอาเงินไปต่อทุน...”

ปาณนิศาเห็นท่าทางของบิดาแล้วก็จะรีบลุกหนี แต่ก็ถูกมือหนาของท่านขยุ้มเส้นผมเอาไว้เสียก่อน “จะหนีไปไหนนังตัวดี กูบอกให้เอาเงินมายังไงล่ะ เอาเงินมา...!”

“นิศาไม่มีจ้ะพ่อ นิศาไม่มีเงิน...”

หญิงสาวพยายามปฏิเสธ แต่ก็ถูกบิดาฟาดฝ่ามือใส่หน้าเต็มแรงสองครั้งติด จนเลือดสดๆ เอ่อคลอที่มุมปาก น้ำตาแห่งความเจ็บปวดทะลักออกมาจากเบ้าตาอีกครั้ง

“พ่อ... นิศาไม่มีเงินจริงๆ นะพ่อ เงินเดือนนิศายังไม่ออก ตอนนี้นิศาก็แทบไม่มีเงินติดตัวไปทำงานเลย อย่าบังคับนิศาเลยนะพ่อ...”

หล่อนวิงวอน แต่ผู้ชายตรงหน้าที่ได้ขึ้นชื่อว่าบิดาไม่แม้แต่จะหยิบยื่นเศษเสี้ยวแห่งความเมตตาให้เลยสักนิด เพราะไม่กี่วินาทีต่อมาใบหน้าของหล่อนก็ชาดิกอีกครั้งด้วยหลังมือใหญ่

“กูไม่สนว่ามึงจะมีเงินติดตัวหรือไม่มี แต่ตอนนี้กูต้องการเงิน กูอยากได้เงิน เข้าใจไหมนังนิศา กูอยากได้เงิน กูหิวเงิน...!” เหมือนกับท่านจะควบคุมตัวเองไม่ได้อีก เพราะต่อจากนั้นเส้นผมของหล่อนก็ถูกขยุ้มเต็มแรง ให้มาเผชิญหน้ากับท่าน

“ส่วนมึงก็มีหน้าที่หาเงินมาให้กูใช้... เข้าใจไหมนังลูกไม่รักดี...!”

“นิศาพยายามแล้วนะพ่อ นิศาก็ทำงานแทบจะยี่สิบสี่ชั่วโมงอยู่แล้ว แต่นิศาเรียนน้อย งานดีๆ เงินเดือนสูงๆ เขาไม่รับนิศาหรอกจ้ะ” หญิงสาวพยายามอธิบาย แต่ผู้เป็นพ่อไม่ยอมเข้าใจ

“นี่มึงหาว่าเพราะกูไม่ส่งมึงเรียนสูงๆ ใช่ไหม มึงถึงไม่ได้ทำงานดีๆ ใช่ไหมนังนิศา ใช่ไหม...”

หญิงสาวรีบส่ายหน้าปฏิเสธ “ไม่ใช่อย่างนั้นนะพ่อ นิศาไม่เคยคิดแบบนั้นเลย นิศาแค่อธิบายให้พ่อฟัง อยากให้พ่อเข้าใจนิศาบ้าง... นิศาพยายามแล้ว พยายามหาเงินอย่างสุดความสามารถแล้ว แต่นิศาหาได้แค่นี้ นิศาหาได้แค่นี้จริงๆ”

“งั้นมึงก็ไปขายตัวสิ...”

“พ่อ...?!”

ปาณนิศาอ้าปากค้างกับสิ่งที่ได้ยิน สิ่งที่ไม่คิดว่ามันจะมีอยู่ในหัวของผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อของหล่อน หล่อนหูฝาดไปใช่ไหม แน่นอนหล่อนต้องหูฝาดไปแน่ๆ ไม่มีทางที่พ่อบังเกิดเกล้าของหล่อนจะบอกให้หล่อนไปขายตัวหรอก ไม่มีพ่อแม่คนไหนบังคับให้ลูกทำแบบนั้นได้ หล่อนคงเข้าใจผิดไปเอง ใช่... หล่อนเข้าใจผิดไปจริงๆ นั่นแหละ

“นิศาคงหูเฝื่อนไป...” หญิงสาวปลอบตัวเอง แต่แล้วก็ต้องหน้าซีดเผือดกับสิ่งที่บิดายืนยันมันออกจากปากมาอีกครั้ง