โซ่สวาททาสเสน่หา โดย อักษรามณี

บุตรเช่นข้า หาได้ต้องการบิดาเช่นท่าน

จิ้งจอกสะท้านหม้อไฟ

หลินตงหยาง อายุ 27 ปี เติบโตมากับแม่เพียงสองคน ในวัยเด็กหลินตงหยางเคยมีพ่อผู้ให้กำเนิดแต่หลังจากที่พ่อได้งานใหม่ในเมืองหลวงพ่อที่เคยมีก็ไม่มีอีกแล้ว พ่อกลับมาหย่าขาดกับแม่ทันทีที่ไปทำงานในเมืองหลวงได้เพียง 2 เดือน ด้วยให้เหตุผลในการหย่าว่า แม่กับและเขาคือตัวถ่วงความเจริญในชีวิตพ่อ สาเหตุก็ไม่มีอะไรมากแค่พ่อหน้าตาหล่อเหลาและเป็นที่ถูกใจของลูกสาวหัวหน้างาน เพื่อตำแหน่งงานและความเป็นอยู่ที่สบายขึ้น พ่อเลือกที่จะทิ้งภรรยาคู่ทุกข์คู่ยากที่ผ่านเรื่องยากลำบากมาด้วยกัน หย่าขาดกับภรรยาเพื่อไปแต่งงานใหม่ มีชีวิตใหม่ในเมืองหลวง โดยทิ้งคนข้างหลัง ทิ้งภรรยาที่เคยสาบานว่าจะอยู่ครองคู่กันตลอดไป ในปีที่เขาเรียนจบมหาวิทยาลัย แม่ก็ล้มป่วยและจากเขาไปในที่สุด สาเหตุที่หลินตงหยางเสียชีวิต เพราะทำงานหนัก อาชีพโปรแกรมเมอร์ตัวเล็กๆ อย่างเขา ต้องพยายามทำงานให้ได้ตามที่หัวหน้าสั่งมา ในที่สุดเขาก็พัฒนาเกมกำลังภายในของบริษัทได้สำเร็จ หลินตงหยางนอนหลับไปด้วยความสบายใจ แต่ทว่าพอเขาลืมตาตื่นขึ้นมาอีกที นี่ไม่ใช่คอนโดหรูย่านใจกลางเมืองปักกิ่ง หลังคามุงหญ้านี่คืออะไร มันควรจะเป็นเพดานสีขาวสิ เมื่อมองไปรอบๆ ห้องนี่คืออะไร นี่มันไม่ใช่ผนังที่ทำมาจากคอนกรีต มันคือดินเหนียว หลินตงหยางคิดว่าตัวเองฝันไป เขาหลับตาลงอีกครั้งแล้วลืมตาขึ้น ทุกอย่างยังเหมือนเดิม มารดามันเถอะ เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง หลังจากแน่ใจแล้วว่าไมไ่ด้ฝัน ตอนนั้นเองเขารู้สึกปวดหัวขึ้นมาอย่างรุนแรง และในหัวของเขามีภาพเหตุการณ์ของเด็กชายที่ชื่อเดียวกับเขา หลินตงหยาง อายุ 10 ขวบ เรื่องราวชีวิตตั้งแต่เกิดจนตายไปของเด็กชาย ทำเอาหลินตงหยางกำมือแน่น ก่อนจะสบถออกมา “พ่อสารเลว เฉินซื่อเหม่ยชัดๆ” และตามมาด้วยเสียงร้องไห้ของน้องสาว สาเหตุที่เด็กชายหลินตงหยางเสียชีวิต เพราะถูกผู้ที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นย่าแย่งผักป่าและทุบตี ทั้งๆ ที่คนพวกนั้นได้ตัดขาดพับพวกเขาสามแม่ลูกแล้ว แต่ยังมิวายข่มเหงรังแก

ผจญภัย เกิดใหม่ชาติภพ เทพราชันย์บทบาทที่เป็นชายหล่อ บทบาทที่กล้าหาญ ชาย ความลึกลับ ครอบครัว เทพสงคราม การท่องโลก จีนโบราณ

ดาวน์โหลดนิยายได้ที่ App

กริ๊ง!!!

เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นภายในบ้านหลังเล็กตั้งอยู่ในรั้วไม้เขตชานเมืองลอสแองเจลิสใกล้ย่านที่พักเบล แอร์อันหรูหราทำให้มษยาต้องรีบรับสายด้วยความกระตือรือร้น

“สวัสดีค่ะ...เอรินเหรอ?”

หญิงสาวชาวไทยร่างบอบบางด้วยส่วนสูงหนึ่งร้อยหกสิบเซ็นติเมตรและใบหน้ารูปไข่กอรปด้วยเครื่องหน้าจิ้มลิ้มทั้งดวงตาเป็นประกายใสดุจแก้วเจียระนัย จมูกโด่งเล็กรั้นและเรียวปากอิ่มฉ่ำด้วย

ลิปกลอสสีชมพูแวววาวใต้กรอบเรือนผมยาวสีน้ำตาลมะฮอกกะนีกล่าวทักทายและได้ยินเสียงอีกฝั่งดังมาว่า

“ยะหยา...ที่บอกเอวันก่อนว่ากำลังหางานอยู่น่ะ ตอนนี้ได้งานทำที่ไหนหรือยัง?”

“อ้อ...ได้แล้วจ้ะ”

“ว้าว! เร็วจัง นี่เอนึกว่ายะหยายังไม่ได้งานเลยนะ”

“เขาพึ่งตอบรับมาเมื่อวานนี้เอง นี่ไง...วันนี้ยะหยาเตรียมเอกสารจะไปรายงานตัวที่บริษัทนะ”

“บริษัทอะไรน่ะยะหยา บอกเอได้มั้ย”

“ถ้าเอรู้แล้วต้องเซอร์ไพรซ์แน่ เพราะยะหยาก็ไม่คิดเลยว่าจะได้งานที่นี่ เป็นบริษัทใหญ่ที่ยะหยาไปทิ้งใบสมัครไว้เมื่อเดือนที่แล้ว”

“บริษัทอะไรน๊าที่เอต้องเซอร์ไพรซ์”

“นอร์ธเทิร์นซี อิงค์”

เสียงอีกฝั่งเงียบไปครู่ใหญ่ นานจนมษยาต้องถามกลับไปว่า

อ่านเลย