0
เติมเงิน
ประวัติการอ่าน
ออกจากระบบ
ดาวน์โหลดแอปโซ่สายใยหวนใจรัก
/0/29091/coverorgin.jpg?v=0e234a27fb3a4bc2f1813a14a73a833d&imageMogr2/format/webp)
ทางใหม่ เริ่มใหม่
ซ่งจิ่งถังรักฮั่วอวิ๋นเซินอย่างลึกซึ้งนานถึงสิบห้าปี แต่ในวันที่เธอคลอดลูกกลับตกอยู่ในอาการโคม่า ขณะที่ฮั่วอวิ๋นเซินกระซิบข้างหูเธออย่างอ่อนโยนว่า "ถังถัง อย่าฟื้นขึ้นมาอีกเลย สำหรับฉัน เธอไม่มีค่าอะไรอีกแล้ว" ซ่งจิ่งถังเคยคิดว่าสามีของเธอเป็นคนอ่อนโยนและรักใคร่ตัวเอง แต่จริงๆ แล้วเขามีแต่ความเกลียดชังและใช้ประโยชน์จากเธอเท่านั้น และลูกๆ ที่เธอเสี่ยงชีวิตให้กำเนิด กลับเรียกหญิงสาวคนอื่นว่า 'แม่' ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนต่อหน้าที่เตียงคนไข้ของเธอ เมื่อซ่งจิ่งถังฟื้นขึ้นมา สิ่งแรกที่เธอทำคือการตัดสินใจหย่าขาดอย่างเด็ดขาด! แต่หลังจากหย่าแล้ว ฮั่วอวิ๋นเซินจึงเริ่มตระหนักว่า ชีวิตที่ผ่านมาของเขาเต็มไปด้วยเงาของซ่งจิ่งถัง หญิงคนนี้กลายเป็นความเคยชินของเขา เมื่อพบกันอีกครั้ง ซ่งจิ่งถังปรากฏตัวในที่ประชุมในฐานะผู้เชี่ยวชาญด้านการแพทย์ เธอเปล่งประกายจนทุกคนต้องหันมามอง หญิงคนนี้ที่เคยมีแต่เขาในใจ บัดนี้กลับไม่แม้แต่จะมองเขาอีก ฮั่วอวิ๋นเซินคิดว่าเธอแค่ยังโกรธอยู่ ถ้าเขาเอ่ยปากพูดนิดหน่อย ซ่งจิ่งถังจะต้องกลับไปหาเขาแน่นอน เพราะเธอรักเขาหมดหัวใจ แต่ต่อมา ในงานหมั้นของผู้นำคนใหม่ของตระกูลเพ่ย เขาเห็นซ่งจิ่งถังสวมชุดแต่งงานหรูหรา ยิ้มอย่างเปี่ยมสุขและกอดแน่นเพ่ยตู้พร้อมสายตาที่เต็มไปด้วยความรักใคร่ ฮั่วอวิ๋นเซินอิจฉาจนแทบคลั่ง เขาตาแดงก่ำและบีบแก้วจนแตก เลือดไหลไม่หยุด...เชียงใหม่
บ้านธีธารา
20.00 น.
หลังจากที่ลูกแฝดทั้งสองวัยสองขวบนอนหลับแล้วณัฐนิชาก็ต้องแบกร่างของเธอมาทำงานต่อให้เสร็จเพราะเธอรับงานออกแบบภายในของบ้านให้กับเพื่อนสาวของเธอหลังจากที่หญิงสาวตั้งท้องได้เจ็ดเดือนเธอก็ต้องออกจากงานประจำมาเพื่อดูแลตัวเองและรับงานออกแบบฟรีแลนซ์อยู่กับบ้านแล้วส่งต่องานให้กับเพื่อนของเธอไปเสนอกับลูกค้าอีกทีหญิงสาวทำแบบนี้มาจนลูกทั้งสองของเธอโตจนสองขวบแล้ว
หญิงสาวตัวเล็กผอมแห้งดวงตากลมโตใบหน้าจิ้มลิ้มผิวขาวเนียนนั่งอยู่หน้าจอคอมอย่างใจจดใจจ่อเพราะอยากให้งานชิ้นนี้เสร็จโดยเร็วเพราะเธอจะได้พาลูกๆของเธอไปเที่ยวทะเลตามที่อยากจะพาลูกแฝดของเธอไป
“เด็กๆหลับแล้วหรอคะพี่นิชา”
รินทร์ธาราพึ่งเลิกงานกลับมาบ้านเธอก็ถามหาเจ้าสองแสบหลานของเธอทันทีพร้อมสอดส่องสายตามองลอดเข้าไปในห้องนอนของพี่สาวเธอที่เปิดอยู่
“หลับไปเมื่อกี้นี้เอง...ดีแล้วพี่จะได้ทำงานให้เสร็จเร็วๆ..วันนี้ทำไมกลับช้าล่ะ”
ณัฐนิชาละมือจากการทำงานพร้อมหันเก้าอี้มาหาน้องสาวของเธอพลางสงสัยเรื่องเวลาเลิกงานของน้องสาวเธอวันนี้เพราะปกติแล้วรินทร์ธารานั้นจะกลับมาทันเล่นกับใยไหมกับใบหม่อนก่อนนอนทุกครั้งแต่วันนี้เจ้าสองแสบหลับไปแล้วน้องสาวเธอพึ่งจะกลับมา
“ก็เจ้าลัคกี้น่ะสิมันงอแงอีกแล้ว”
รินทร์ธาราพูดถึงรถเก๋งคันเก่าที่เป็นมรดกตกทอดจากรุ่นพ่อแม่เธอที่ช่วงนี้มันช่างมีปัญหาบ่อยด้วยใบหน้าที่แอบเซ็งเล็กน้อย
“อืม...มันก็เก่ามากแล้วก็คงตามสภาพ...”
ณัฐนิชาเองก็นึกถึงสภาพรถของที่บ้านเธอใช้อยู่คันเดียวทุกวันนี้มันก็เก่ามากจริงๆเธอเองตอนนี้ก็ยังไม่กล้าที่จะหาคันใหม่มาเป็นภาระเพราะงานฟรีแลนซ์ของเธอมันก็ได้รายได้ที่ไม่แน่นอนเธอต้องสำรองเอาไว้ให้ลูกของเธออีกน้องสาวของเธอถึงจะทำงานเป็นเภสัชแต่เงินที่เป็นลูกจ้างตามร้านยามันก็ไม่ได้รายได้สูงอะไรมากมายนักแค่พอใช้ไปเดือนๆมีเก็บบ้างแค่นั้นเองยิ่งคิดเธอก็ยิ่งเครียด
“เฮ้อ!!!...เมื่อยจัง”
ณัฐนิชาบิดขี้เกียจและถอนหายใจเบาๆพร้อมทิ้งตัวลงนอนบนฟูกผืนหนากว้างข้างๆลูกแฝดของเธอทั้งสองที่กำลังนอนหลับปุ๋ยขาก่ายเกยทับกันอยู่
กว่าเธอจะรีบปั่นงานให้เสร็จก็เป็นเวลาเกือบจะตีหนึ่งหญิงสาวนอนหันหน้ามาทางลูกทั้งสองของเธอพร้อมอมยิ้มเบาๆและลงยื่นหน้าไปหอมแก้มเจ้าแฝดชายหญิงตัวกมทั้งสองคนละทีแบบเบาๆและหลับตาลงอย่างสบายใจเธอนอนดึกตื่นเช้าแทบจะทุกครั้งที่ได้รับงานมาแต่ถึงเธอจะเหนื่อยแต่พอได้รู้ว่าทำเพื่อใครเธอก็ไม่เคยคิดจะปริปากบ่นเลยสักนิด
เช้าวันต่อมา
/0/4713/coverorgin.jpg?v=e0b43b51838c74679c01675dc20c2181&imageMogr2/format/webp)
