ทันใดนั้น สีหน้าของหลี่เหว่ยก็เปลี่ยนเป็นซีดขาวขึ้นมาทันที

เขาโซซัดโซเซด้วยความไม่อยากจะเชื่อ นั่งกลับลงไปบนเก้าอี้ ก่อนจะพูดพึมพำออกมาด้วยสีหน้าเหม่อลอยว่า：“จะเป็นแบบนี้ได้ยังไง

ในขณะนี้เอง ก็มีเสียงเคาะประตูห้องประชุมดังขึ้นมา จากนั้นตำรวจที่ใส่ชุดเครื่องแบบเจ้าหน้าที่ตำรวจสองคนก็เดินเข้ามา

“สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าหลี่เหว่ยอยู่ที่นี่หรือเปล่าครับ”

สายตาของทุกคนตรงนั้นต่างพากันจับจ้องไปยังคนที่นั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้คนนั้นทันที

“คุณก็คือหลี่เหว่ยสินะครับ รบกวนคุณไปกับพวกเราด้วยครับ”

“อย่า！ อย่าจับผมนะ！”

สุดท้าย ตำรวจคนหนึ่งก็หามหลี่เหว่ยออกไปจากบริษัท ท่ามกลางเสียงร้องโอดโอยของเขาทันที

เพื่อนร่วมงานคนหนึ่งแสดงออกมาด้วยสีหน้าที่ตกตะลึง “ฉันดูไม่ผิดใช่ไหม หัวหน้าหลี่ถูกพาตัวไปงั้นนั้นเหรอ？”

“ยังจะเรียกว่าหัวหน้าอะไรอีก คนเขาถูกพาตัวไปแล้ว จะต้องถูกไล่ออกแน่นอน！” เพื่อนร่วมงานอีกคนหนึ่งพูดขึ้นมาอย่างมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น

เนื่องจากเรื่องมันเกิดขึ้นเร็วเกินไป เพื่อนร่วมงานมากมายในห้องประชุมจึงไม่ทันได้มีปฏิกิริยาตอบสนองกลับมา