แต่ว่ากู้จิ่งเฉินไม่ได้สนใจรอยยิ้มของเธอ พอเห็นเธอแล้วก็หันสายตามองไปที่ลูกสาวต่อ

ฉินเคอหยานเดินย่องตรงเข้ามาทันที มองเสี่ยวหมี่ที่กำลังหลับปุ๋ยอยู่บนเตียง ก่อนจะพูดถามกู้จิ่งเฉินออกมาเบา ๆ “เสี่ยวหมี่หลับนานแล้วยังคะ”

“สักพักแล้ว” กู้จิ่งเฉินตอบกลับไปอย่างเป็นธรรมชาติ

ฉินเคอหยานพยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะพูดขึ้นต่อ “จิ่งเฉิน ถ้าอย่างนั้นคุณพักผ่อนสักหน่อยเถอะ”