ลิขิตแค้นแสนรัก

มุมมองของซือเจียเหลย：

หลังจากเสร็จงาน ฉันก็เดินกลับบ้านท่ามกลางแสงตะวันที่กำลังลับขอบฟ้า ฉันรู้สึกอ่อนล้าทั้งกายและใจ อยากกลับบ้านไปอาบน้ำอุ่น ๆ แล้วก็นอนหลับให้สบายสักที

แต่แล้วกลับไม่คาดคิดว่า จู่ ๆ รถเบนท์ลีย์คันหนึ่งค่อย ๆ ขับเข้ามาหาฉัน แล้วก็มาจอดข้างฉันซะอย่างนั้น จากนั้นชายวัยกลางคนท้องใหญ่คนหนึ่งก็ลงมาจากรถ แล้วก็เดินเข้ามาหาฉัน

“สวัสดีครับ คุณซือ” ชายวัยกลางคนทักทายกับฉันอย่างเป็นมิตร

“สวัสดีค่ะ คุณคือ？” ฉันมองเขาด้วยหน้าตาสงสัย แล้วในสมองก็เริ่มย้อนคิดว่า เราเคยรู้จักกันรึเปล่า

“ผมเป็นใครไม่สำคัญหรอก แต่สิ่งสำคัญก็คือ ตอนนี้คุณซือว่างรึเปล่าครับ？ พอดีเจ้านายของผมอยากจะเลี้ยงข้าวคุณสักมื้อครับ” ชายวัยกลางคนถามฉันด้วยหน้าตาที่เป็นมิตรมาก

ฉันชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วก็มองไปที่รถเบนท์ลีย์สีดำด้วยความสงสัย

ทันใดนั้นหน้าต่างของรถเบนท์ลีย์สีดำคันนั้นก็เลื่อนลง ในรถเป็นชายรูปงาม อายุประมาณสามสิบปีคนหนึ่ง เขากำลังมองมาที่ฉันด้วยรอยยิ้ม

ชายผู้นี้ดูเป็นคนมีชาติตระกูลมาก แต่แล้วจู่ ๆ เขากลับเป็นฝ่ายเข้ามาทักทายฉันที่เป็นคนธรรมดาคนหนึ่งก่อน เห็นได้ชัดเลยว่าเขาต้องมีจุดประสงค์อื่นแฝงอยู่แน่ ๆ

“สวัสดีค่ะ” ฉันทักทายเขา ฉันกำลังคิดอยู่ว่าจะปฏิเสธไปอย่างสุภาพ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นมา

“สวัสดีค่ะ คุณวอเค่อ”