ฮองเฮาไม่ได้ร้าย

ตำหนัก แต่อีกใจก็ร้อนรนจนไม่อาจรอได้แล้ว เธออยากกลับบ้าน เธอยังมีง

จริง ๆ ลมพัดเย็นสบายนัก เจ้าเห็นด้วยห

งละอองหิมะที่ถูกลมพัดกระเด็นมาโดนใบหน้า ชุดคล

งเฮาว่า 'เพคะ' ได้อย่างที่ใจคิด เนื่องจากลมที่พัดแรงเพียงนี้ อาเหมียนถึงจ

ือกันแน่นท้องฟ้ามืดคลึ้มอากาศยังแปรปรวนเป็นอย่างยิ่ง แต่ฮองเฮาผู้สมองหมูยังบอกว

ตะโกนแข่งกับเสียง

งนี้ อากาศก็ไม่ดียิ่ง

องดีสิ เจ้าไม่อยากไป

แล้วถึงจะมีลมพัดแล้วอย่างไร ประตูมิติไม่ได้อยู่บนฟ้าแต่

ูฉู่คนเดิมไม่ชอบความลำบากลมพัดเย็นอากาศหนาวย่อมไม่ยอมออ

เราะเสียงดังให้คนรู้สึกว่าลม

สามรอบ ออกกำลังกายน่ะ ไปทางนั้น

นยืดสายด้วยท่าทางประหลาด "ให

่นนี้จะดี

มากมายนัก ยิ่งคนมากยิ่งถูกพระทัย ทว่ายามนี้กลับให้คนติด

ท่านั้น แค่เดินออกกำลังก

ดินอยู่ข้างกายของหลิวฉูฉู่และมีคนเดินนำหน้าคอยถือโคมไฟส่องทางเดิน

เฉง หัวใจเต้นระรัวด้วยความรู้สึกลุ้นระทึก ขาก้าวเร็วเกือบจะเป็นวิ่ง เดิน

าไปทุกขณะ ท่ามกลางแสงสว่างของจันทราเธอเห็นว่ากระทั่งราว

ับทางน้ำ ประตูมิติต้องอยู่ใต้น้ำนี้เป็นแน่ หากชักช้าเข้าร่างเดิมไม่ทัน เธอ

ลังคิดอะไรอยู่ ในใจท่องบทสวดสงบจิตที่แสนจะสับสนและขอให้พร

งคาดไม่ถึง หลิวฉูฉู่ที่ท่องบทสวดค้างไว้จู่

าเพคะ

วงตาของอาเหมียนเบิกกว้างเมื่อเห็นฮองเฮาหยุดอยู่ที่ข้างราวสะพาน

งก่อนที่อาเหมียนจะวิ่งมาดึงร่างของเธอไว้ หญิงสาวผู้

ี๊

่ ๆ ฮองเฮาก็สร้างเรื่องโดดลงไปในน้ำอีกครั้ง คราก่อนฮองเฮาทำเพื่อที่จะใ

หน้า หัวใจเต้นระร

นก่อน ฉันกำ

กับบางสิ่งบางอย่างที่แข็งกระด้าง เธอเจ็บและชา

ู่ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นในบัดนี้รู้สึกได้ว่าตัวเองกำลังนอนอยู่บน

สึกทั้งเจ็บทั้งชาไปทั่วตัวแล้ว กระทั่งเสีย

ำเรื่องอัปย

การ เธอกำลังนอนอยู่บนอกของใครคนหนึ่ง ใบหน้าคมหล่อเหลาดวงเนตรเกรี้ยวกราดน้ำเส

ว ที่แท้น้ำในสระนี่กลายเป็นน้ำแข็งไปแล้ว ด้วยอากา

ง่หลิวฉูฉู่ เธอ

้เธอคิดว่าตนเองไม่ได้โง่แต่โยนความผิดให้เจ้าของร่างเดิม ค

ูฉู่ ล

กผู้ช่วยชีวิตของเธอคนนี้ คนที่ปกป้

กให้ลุ

งตาคู่คมของเขาอย่างจัง เธอเองก็ตกใจที่เห็นเขา

มาทำอะไรท

ไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก "นี่เจ

ื่อเหลียงเช่นเดิม เธอไม่รู้จะแก้ตัวเรื่องนี้ยังไงดี สิ่งที่ทำได้ในตอนนี้ก็ค

ะสลบ

วพื้นน้ำแข็งลื่นมาก ทหารลงมาช่วยพยุงร่างของเขาให้ลุกขึ้น ในอ้อมแขนนั้นยังมีร่างเล็กของฮองเฮาผู้ชอบเล่

้า ใบหน้านี้เดิมทีเขาไม่เคยมองให้ชัดเจนปกติเต็มไป

กายของนางก็เบาราวกับกระสอบนุ่น ครานั้นที่อุ้มนางเข้าตำ

ครั้งจึงรู้สึกว่