แม่หมอแห่งซูโจว

าว่าข้า เติบโตขึ้นมาเป็นผู้ใหญ่ได้อย่างไรกัน” ลี่มี่มองที่สตรีเหล่านั้นและท่านป้ากวนอย่

มิได้สนใจคำร้องเรียกของภรร

ยกันรดน้ำผักได้ไม่นาน ลี่มี่ก็กลับมา สีหน้าที่

อนหายใจเฮือกใหญ่ พลันเล่าเหตุการณ

างกันหมด วันนี้ข้าเอ่ยความจริงออกไปกลับมีบางคนที่ทำสีหน้ามิเชื่อ” เด็กสาวมิ

ากกว่า ทั้งยามที่ชุนเจียงพูด นางร้องห่มร้องไห้ เปิดหลักฐานให้ผู้คนดู ผู้คนย่อมสงสาร แต่

แสดงออกเช่นน

าย่อมต้องจริงใจต่อเขา แต่หากว่าเขาไม่ เราก็ไม่ เท่านั้นเอง” เหมาไป่พบเจอผู้คนมาหลายรูปแบบ วิธีรับมือคือตัวเราเองต้องปรับตัวให้ท

ยามเจ้าค่

ยนั้นเจ็บปวดเพียงใด ยามนี้เจ้าคงอยากเข้มแข็งเป็นที่พึ่งของยายและน้อง แต่ยายยังอยากเ

มากใช่หรือไม่เจ้าคะ” ปากเล็

ท่าทีเช่นนี้แหละ

วผู้ใหญ่บ้านที่มักจะให้กวนอู๋ท่งมาบอกนางเสมอว่ามีงานปักให้ทำ แต่เพราะอีกไม่กี่เดือนจะเข้าเหมันตฤดูแล้ว ลี่มี่จึงปฏิเสธไป นางเลือกที่จะเข้าป่าไปเก็บพืชพรรณและทำกับดักสัตว์ เพื่อหาวัตถ

ต่งกายรัดกุม เกล้าผมขึ้นอย่างชายหนุ่ม จึงรู้ได้ทันทีว่าพี่สาวจะต้องเข้าป่าเป็นแน่ เพรา

่เถิด แล้วพี่จะนำผลไม้มาให้เจ้า” ได้ยินพี่สาวเอ่ยเช่นนั้นเด็กชาย

อย

าไว้คราวหน้าพี่จะพาเจ้าไ

งนะข

ี่เคยหลอก

ทำให้ลี่มี่หัวเราะออกมาเสียงดัง มือบางยกขึ้นลูบศีรษะน้อยของน้องชาย

ดจำเส้นทางต่างๆ อย่างแม่นยำ ทั้งยังจดบันทึกเส้นทาง ทำเป็นแผนที่เ

งนี้ผู้คนเข้าป่ากันเป็นจำนวนมาก ทำให้พืชพรรณและผลไม้ที่อยู่บริเวณป่าเขตนอกถูกเก็บไปจนหมด ลี่มี่จึงต้องเดินเข้าไปลึกพอสมควร

ยแล้ว ทำอ

ื่องหมายที่ตนเองทำไว้ แต่กลับไม่พบเลยสักอัน จิตใจของเด็กสาวเริ่มสั่นไห

ด้วยเถิด ช่วยดลใจให้มี่เอ๋อ

มือบางใช้ไม้ขีดไปตามต้นไม้ที่เดินผ่าน ครานี้นางทำเครื่องหมายถี

หญ่พอให้คนลงไปว่ายเล่นได้ ตากลมโตมองสำรวจบริเวณรอบๆ มิพบสิ่งมีชีวิตอยู่เลยแม้แต่น้อย ภายในน้ำมิมีปลาแหว