ขอโอกาสอีกครั้ง

เวินหมั้นรู้สึกเหนื่อยมากแล้ว

แต่ช่วงเวลากลางคืนเธอนอนพลิกไปพลิกมา นอนไม่หลับเลยสักนิด ทุกครั้งที่กำลังจะเคลิ้มหลับ ก็จะรู้สึกว่าร่างกายเหมือนกับถูกสองมือมาโอบกอดเอาไว้เสมอ ผู้ชายคนนั้นเรียกชื่อของเธออย่างแผ่วเบา “เวินหมั้น...”

เธอสะดุ้งตื่นขึ้นมา

ภายในห้องนอนมืดมิด มีเพียงแค่แสงสว่างจากพระจันทร์ที่เล็ดรอดเข้ามาทางช่องหน้าต่างเท่านั้น สาดส่องลงมาจนทำให้ดูคลุมเครือราวกับไม่ได้เป็นจริง

เวินหมั้นลุกขึ้นมานั่ง สัมผัสใบหน้าของตัวเองเบา ๆ

ไม่ใช่ความฝัน

เธออยู่ที่บ้านของโฮ่วซ่าวถิง กำลังนอนอยู่บนเตียงของเขา...