ทอแสงจันทร์

้สังคมประณาม รวมทั้งการสั่งห้ามให้อาทิตยะยุ่งวุ่นวายกับวาวพลอยในเชิงชู้สาว แต่ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ เมื่อห้ามหนักเข้าวาวพลอยก็หนีออก

แต่ทำไมคุณต้องมาทำร้ายพี่ชายฉัน พวกคุณเสียมารยาทจนฉันไม่อยากเชื่อว่าเกิดมาในตระกูลผู้ดี ถึงพวกเราจะเป

วพลอยไม่ได้อยู่ที่นี่ แต่บังเอิญคมเพชรไม่ได้เป

ย่างนี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำไปจันทร์เจ้าขา คุณก็รู้จักผมดีนี่... ผมจะทำให้มากกว่านี้ถ้าผมไม่ได้ตัวน้องสาวผมคืน

ติดต่อวาวพลอยไม่ได้อีก คนที่แทบไม่เคยติดต่อมาหาหล่อนหลังเลิกรากันถึงกับโทรมาคุกคามสั่

หล่อนกับวาวพลอยไม่ได้ทำอะไรบ้าๆ แบบที่เขาคิดสักนิด หล่อนบอกเขาไปแล้วว่าวาวพลอยไม่ได้อยู่ที่นี่ แต่เขาก็ยังบุกมาพร้อมกับคู่หมั้นของวาว

หละ ทุกคนไปค้นที่นี่ทุกซอกทุกมุม หาให้เจอว่าม

พวกคุณเป็นคนที่รักยายพลอย แต่พวกคุณก็ไม่มีสิทธิจะมาทำแย่ๆ อย่างนี้ที่บ้านฉัน ก

็ไม่มีวันหมดอยู่แล้ว... อย่าทำให้ผมโกรธคุณมากขึ้นไปอีก” คมเพชรจ้องหน

ปนอนกองที่พื้นพรม จันทร์เจ้าขาและรัศมีดาราวิ่งปราดเข

อนไปหมด ขณะที่จันทร์เจ้าขานั้นไม่มีน้ำตาสักหยด มือเล็กๆ ของหล่อน สำรวจความเสียหายบนใบหน้าของพี่ชายว่ามีส่วนใดปริแตกหรือไม่ในข

เอาไว้แล้วดวงตาของจันทร์เจ้าก็ขาเบิกโพลงเมื่อเห็นเลือดสีแดงสดไหลจากมุมปากอาทิตยะ ตรงบริเวณนั้นมีแผลอยู่

ายแน่ถ้าแกยุ่งกับพลอยอีก” น้ำเงินมองสภาพน่าสมเพช

กขึ้นมายืนเผชิญหน้าน้ำเงิน ร่างบางหายใจเข้าออกลึกๆ พยายามข่มความโกรธเกลียดน้ำเงิน แต่หล

ับศัตรู เพราะมันไม่ได้ผลอะไรกับคนที่ไร้อารยะ

ากจันทร์เจ้าขา ใบหน้าหล่อนแดงก่ำขึ้นเรื่อยๆ มือเ

ก็ซัดกำปั้นที่กำมือถือฟาดเข้าที่ด้านของศีรษะของน้ำเงินสุดแรงจนไม่ทันปัดป้อง หล่อนรู้ว่านี่คือจุดที่อ่อนไหวที่สุดของกะโหลกศีรษะ

ฟาดบนร่างเขา แต่เท้าของจันทร์เจ้าขาก็เตะฟาดไปบนร่างน้ำเงินรัวกระหน่ำ ปล่อยเก้าอี้ให้คมเพชรที่ยื้อยุดราวกับอยากได้มันนักหนาได้ไปสมใจอยาก แล้วมานั่งคร่อมอกน

ล่อนก็ย่ำเท้าบนตัวของน้ำเงิน และถีบคมเพชรที่อยู่ด้านหลังจนเขาแทบจะบ้าตายที่หล่อนโมโหแ

จ้าขาดิ้นอยู่ในอ้อมกอดของคมเพชร หล่อนหายใจหอบเหนื่อย ไม่หยุดต่อสู้ดิ้

าได้แล้วพระจันทร์ เงาหัวจะมีอยู่แล

ัดที่แขนของเขาสุดเขี้ยว ยังดีที่มีสูทเนื้อหนากั้นอ

.” เมื่อได้รับอิสระหล่อนก็ถอยออกมายืนหอบแล้วด่าน้ำเงินที่ลุกขึ้นอ

น่” คมเพชรคำราม เขามั่นใจมากว่าวาวพลอยต้องอยู่ที่นี่ แ