ทอแสงจันทร์

ึ่งอาทิตยะปล่อยให้คนเช่ามาตลอดสองปีหลังจากที่หล่อนเรียนจบมาและทำงานที่บ้าน... ตอนนี้คงไม่มีคนเช่าแล้วอาทิตยะถึงพาวาวพลอยไปอยู่ที่นั่นได้ หรือไม่ที่นั่นก็เป็นจุดนัดพบระหว่างพี่ชายห

ยมหล่อนบอกว่าไม่มีคนอยู่ในห้องที่จะรับสาย... หรือว่าวาวพล

ห้แน่ชัดก่อนที่หล่อนจะไปหาวาวพลอยเพราะกลัววาวพลอยจะ

่ชายแกตามหาแกจนเกิดเรื่องใหญ่แล้ว บอกมาว่

ยใน ขณะที่กำลังจะเดินไปที่ลานหน้าโรงพยาบาลเพื่อเรียกแท็กซี

ปหาทำไมไม่รับสาย” หญิงสาวถาม...

เสียงเย็นเยียบ ฟังแล้วหนาวจนขนลุก ตัวหล่อนเย็นเฉียบ

. ก็เพราะว่าเสียงที่ตอบรับมา

นเขายืนพิงรถเบนซ์สีดำสนิทของเขาอยู่... คมเพชรจ้อง

เขารู้หมด

ทร์เจ้าขาก็รีบกดลบข้อมูลการโทรออกของหล่อนในทันทีเพราะจ

ห็นว่าหล่อนทำอะไร จึงไม่คิดดึงโทรศัพท์จากหล่อน

คาดคั้นเอาคำตอบได้ ก็

ถลึงตาใส่เขา... เกลียดคำพูดที่ทำเป็นเ

้าแต่หายตัวไป... จะปากแข็งบอกว่าไม่มีส่วนรู้เห็นไปถึงไหน” คมเพชรกอดอก ใบหน้าคมเข้มของเขาจ้องหน้าหล่อน จันทร์เ

รักปรำพวกฉัน เราไม่มีส่วนรู้เห็น” พยายามบ

มเย้ยหยัน “แล้วเมื่อกี้ที่ส่ง

ตามหาก็เลยอยากรู้ว่าเพื่อ

ิงหากแต่หัวเราะเหี้ยมๆ เหมือนพยายามหักห้ามใจตัวเองไม่ให้บีบคอห

แต่ทำยังไ

วคุณจะเสียใจที่

มาตรงนั้น มือบางกุมหน้าอกตัวเองแน่นเพราะหัวใจเต้นระรัวหนักหน่วง... ไม่รู้ว่ามันเกิดเ

พสินค้าและไปขึ้นรถไฟฟ้าสถานีที่ใกล้คอนโดมิเนียมแล้วมองซ้ายมองขวาอย่างหวาดระแวง เห็นว่าไม่มีใครแล้วหล่อนก็เดินเข้าคอนโดมิเนียมไป... พนักงานข

ิดประตูให้ระโหยโรยแรงมาก เพราะเหนื่อยและ

าก่อน พี่รพีบอกแล

อ้นเข้าไป... วาวพลอยเพื่อนของหล่อนเป็นดาวคณะ ความสวยของหญิงสาวเป็นที่เล่าลือกันทั่วมหาวิทยาลัยแต่

ไม่มีเสียงอะไรต้องทำตามอย่างเสียไม่ได้ ตั้งใจจะหมั้นแล้วไม่ยอมแต่งงาน แต่เมื่อเรียนจบมาแล้วสองปี วาวพลอยยังไม่สามารถถอนหมั้นได้วันแต่งงาน

าวพลอยกำลังทานมื้อกลางวันอยู่... ในใจก็คิดสงสารเพื่อนที่ต้องมาตกระกำลำบากหลบซ่อนแล้วยังต้องมาทานอาห

ยุติลงตรงนี้ได้ยังไง เมื่อเห็นท

ติบุคคลรับแล้วเอามาให้ที่ห้อง” วาวพลอยบอกยิ้มๆ ตามแบบที่เป็นคนที่สดใส อารมณ์ดีเสมอ ยิ่งกับเพื่อนสนิทอย่างจันทร์เจ้าขาหล่อนก็อารมณ์ดีและยิ้มได

อะ สั่งมาเยอะเชียว แต่เมื่อ

ยอยากทานมาตั้งแต่ตอนเริ่มแพ้ท้องแล้วล่ะ พระจันทร์รู้

“อืม เรารู้

พลอยทานไปถามไป... คนที่กินอะไรไม่ลงตอนแรกเห็นเพื่อนทานอย่างเอร็

นอยู่แล้ว แต่พี่ชายกับคู่หมั้นมาตามหาไม่พอ เรายังเพิ่งรู้ว่าพลอยกับพี่ชา

นึ่ง เราคิดไว้ตั้งแต่ตอนที่หมั้นแล้วว่า ถ้ามีงานแต่ง เราจะไม่คัดค้าน ปล่อยให้จัดงานท

“อย่าพูดอ

นทร์เจ้าขาห้า

นอย่างนี้ทำไมไม่บอกเข

ี่รพีมาตั้งแต่สมัยมาเจอพี่รพีที่บ้านนี้ตอนมาหาพระจันทร์ตั้งแต่มัธยมแล้ว... กว่าพี่รพีจะยอมรับความรักของเราแล้วก็คบกันจนมาขนาดนี้ เราคงไม่ยอมให้มันจบลงหรอก เร

่องหาทางออก” จันทร์เจ้าจาวางมือบนหลังมือเพื่อนอย่างปลอบโยน อีกมือหนึ่งเลื่อนกล่องซีซาร์สลัดและก็สลัดทูน่

วาวพลอยเลื่อนถาดพิซซ่าที่มีชีสมากเป็นพิเศษให้เพื่อนให้ช่วยกันทานเพราะของมาก