เวียงเชียงรุ้งนครา สิเน่หาข้ามภพ

งเชียงรุ้งเม

งเชียงรุ้ง พ

ทรชิตตามที่ได้บนบานไว้แล้วนั้นเมื่อพระนางทรงมีพระวรกายแข็งแรงแล้วก็ทรงปรารถนาที่จะเสด็จแก้บนในตอนแรกเจ้าหลวงแสนสุริยะไม่ทรงเห็นด้วยเพราะพระโอรสน้อยอินทรชิตยังไม่ทรงแข็งแรง หมอหลวงยังต้องถวายการรักษาอยู่ หากแต่เจ้านางสร้อยสุดาจันทร์นั้นทรงดื้อดึง และทรงมั่นพระทัยว่าอาการที่

่อไปยังผาผีคุ้มอันเป็นที่สถิตของผีบ้านผีเมืองที่ประชาชนนับถือ ใช้เวลาเดินทางล่วงสามวันขบวนเสด็จจึงไปถึงผาผีคุ้ม เมื่อเจ้าน

ะทนความยากลำบากในการเดินทางเป็นเวลานานไม่ไหวและทรงประสงค์ให้พระชายาได้พักผ่อนหย่อนใจนอกกำแพงวังบ้างหลังจากไม่ได้เสด็จประพาสต้นมาแรมปี ประกอบกับความเชื่อมั

กแต่ไม่เคยมีผู้ใดสามารถมีชัยชนะเหนือทัพของเจ้าหลวงแสนสุริยะแห่งเวียงเชียงรุ้งได้เลย เพราะเจ้าหลวงแสนสุริยะนั้นทรงมีพระปรีชาสามารถล้นเหลือ และมีวาสนาสูงส่ง อีกทั้งยังมีดวงเมืองช่วยค้ำจุนให้พระองค์ยิ่งทรงเรืองอำนาจด้วยบรรพบุรุษของพระองค์ทรงสักการะสิ่งศักดิ์สิทธิ์ และทำพิธีเซ่นไหว้ผีบ้านผีเมืองอย่างยิ่งใหญ่ในเดือนแปดของทุกปี ทำ

พระชนม์ตามข่าวลับที่ได้มาว่ารัฐจักรคำกำลังคิดการใหญ่โดยจะยุติการส่งเครื่องราชบรรณาการให้เวียงเชียงรุ้งแล้วหันไปฝักใฝ่เมืองรามัญแทน ตอนนี้เจ้าหลวงจักรคำผู้มักใหญ่ใฝ่สูงอาจจะทรงก

ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ ผีแผนปกปักมิเคยห่าง อันตรายค

่น้ำระมิงค์ต่างมาขอเข้าเฝ้าฯ และนำข้าวของมาถวายแด่พระองค์ จนเป็นที่รู้กันไปทั่วว่าพระองค์ทรงไม่ได้ประทับอยู่ในวังหลวงเมื่อข้าร

ยทั้งสองตามเสด็จ แม้นจะเป็นเพลาบ่ายแต่ท้องฟ้ากลับมืดครึ้มลงราวจะบอกเหตุร้ายแต่พระองค์ไม่ทรงตระหนักถึงลางนั้น ทรงยืนทอดพระเนตรมองสายน้ำที่ไหลเอื่อยหล่อเลี้ยงเวียงเชียงรุ้งอย่าง

หมหากพี่จักสั่งให้กลับวังหลวง”องค์

เที่ยวด้วยก็เป็นพระมหากรุณาธิคุณยิ่งแล้วเพคะ หาก

่แค่เกรงว่าเจ้าจักยั

ค์ของเสด็จพี่ น้องก็คงต้องยอมกลับเพคะ” เ

เนืองนิจ หากแต่ครานี้ที่หัวเมืองรายรอบเวียงเชียงรุ้งระส่ำระสาย รัฐน้อยใหญ่ล้วนต้องการขยายอำนาจปกครองเพื่อสร้างความมั่งคั่ง เวียงเชียงรุ้งที่สง

พียงแค่เจ้านางทรงอยากออกมาสักการะเสาอินทขีล มาเซ่นไหว้ผาผีคุ้มริมน้ำระมิงค์ยังต้องทรงอ้อนวอนขออย่างแสนลำบาก หากพระสวามีไม่ทรงเกรงว่าจะเป็นการผิดผีเจ้า เจ้านางคง

ห้เจ้านางไม่ใช่น้อยแต่เพื่อความปลอดภัยของคนที่พระองค์ทรงรัก และหน้าที่ที่จักต้องปกป้องบ้านเมืองให้ปลอดภัย เจ้าหลวงแสนสุริยะจึงต้องเลือกกิจเมืองมาเป็นหนึ่ง และกิจแห่งตนมาเป็นรอง แต่กระนั้นก็ยังอดเห็นพระทัย