ทาสรัก ท่านอ๋องอำมหิต

นซีคนใหม่ที่ไฉไลกว่าเดิมแน่นอ

ไท่ฮูหยินด้วยสี

เจ้าค่ะ” หรูหรงกล่าวสีหน้าของนางรู้สึกหวาดกลัวระคนเสียใจ นางกล

รวจอาการเจ้าดีหรือไม่?” จางฮูหยินถามอ

ในและหนังแนวย้อนยุคมาเยอะยามว่างจากการเข้าเวรที่โรงพยาบาล เธอจึงพอจำบุคลิกของตัวละครหญิงที่ทะลุม

ัวไป” ไท่ฮูหยินกล่าวกับนางด้วยสีหน้ากังวล จางอวิ๋นซีเม้

่ฮูหยินกับฮูหยินเอก พร

านย่า อย่าห่วงไปเลยนะเจ้าคะ

ดิม เนื่องจากอีกฝ่ายเป็นสตรีที่พูดน้อยคำ วาจาสงบเสงี่ยม กิริยาสำรวมนัก แต

ทบนับคำ กิริยาวาจาสำรวมอ่อนหวาน ใบหน้ามีแต่ความเศร้าหม่นปรากฏ แต่บัดนี้กลับเป็นราวคนละคน มีทั้งอารมณ์ดีและร่าเริง พูดเยอะ

รน่ะ” จางอวิ๋นซีคนใหม่

ยก็ดีนะ แม่กับท่านย่าจะได้สบายใจ” จา

ที่เป็นหมอ..

เสริมอีกแรง จางอวิ๋นซีจึงยอมทำตาม จากนั้นจางฮูหยินจึงสั่งให้บ

งดงามชดช้อยมิได้สนใจสิ่งใด อีกทั้งใบหน้านั้นยังแสดงถึงความทะนงเย่อหยิ่งเช่นเดิม เมื่อพวกนางทั้ง

นอารมณ์ทางสีหน้าอย่าง

ีย

หรูแสร้งกล่าวด้วยความห่วงใย จางอวิ๋นซีที่รู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากลของสองแม

พวกนางเป็

ังแกคุณหนูมาตลอดเจ้าค่ะ นางผู้นั้นคือฮูหยินรอง ส

องกับการตายของเธอก็ได้นะ จางอวิ๋นซี’ เซียวเหม่ย

ิ๋นซีขึ้นมากุมอย่างถือวิสาสะ หรูหรงที่ยืนอยู่ตรงนั้นแทบสะอิดสะเอียนกับท่าทีเช่นนี้ที่แสดงออกมา

่างรวดเร็ว นางกล่าวอย่า

งมาเยี่ยมแล้ว” หญิงสาวกรีดยิ้มอ่อนหวานอย่างไ

จางเซียวหรูนั้นเป็นที่รู้นิสัยกันดีว่าเป็นเช่นไร แต่ทว่าจางเยี่ยนนั้นก็ยังปักใจรักแต่บุตร

กว่านี้เสียอีก” น้ำเสียงของฮูหยินรองนั้น จางอวิ๋นซีจับได้ว่าเป็นการประชดประ

ิ๋นซี อย่าได้เกิดมาเจอคนพรรค์นี้อีก

ต้องการให้พวกนางทั้งสองแม่ลูกนั้นรับรู้ว่า จางอวิ๋นซีคนนี้ไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไปแล้ว แต่เป็นคนใหม่ที่มาพร้อมกับความแค้นของคนเดิม

งตายอย่า

ับมาเช่นนี้ ไท่ฮูหยินกับจางฮูหยินเองก็นิ่งไปอึกหนึ่งเ

ื่องมือ เผยให้เห็นเข็มมากมายขนาดความยาวต่างกันวางเรียงรายอย่างเป็นระเบียบ ตามหลักการแพทย์แผนจีนสมัยโบราณแล้

้อมือของจางอวิ๋นซีตรวจชีพจ

ู้มาตรวจอาการงุนงงกับคำกล่าวของ

งสิ่งใดขอรับ”

ดคิดว่าการแพทย์ในยุคโบราณแบบ

นซีถามขณะที่นางกำลังนั่งรอตรวจชีพจรอยู่บนเต

นมานางก็เป็นเช่น

หยินพยักหน้าน้อยๆ

ำบากใ

วจฉันจะนอนแล้วนะ เหนื่อยมาก”

หรูหรงกระซิบเบาๆ

ไม่ใช่เซียวเหม่ยฉีหมอมือฉมังจากโรงพยาบาลเอกชนอีกแล้ว ตอนนี้เธอควรทำต

งนางอาจได้รับการกระทบกระเทือนขอรับ” หมอเฒ่าบอกกับฮูหยินเ

้าเจอกับอะไรมาบ้าง เจ้าบ

ีหันมากล่า

องมีอาการเบื้องต้นคือศีรษะฟกช้ำและข้าก็จะอยากอาเจียนตลอดเวลา

ท่ฮูหยินกระซิบก

องนี้แก่ไทเฮาและฮองเฮานะเจ้าคะ ทั

ากให้อาการป่วยของหลานข้าแพร่งพรายออกไป แล้วถ้าหากบ่าวไพร่คนใด

นหันมาสั่งกับหรูหรง ซึ่งนางช่วยหมอเฒ่

่าไปแล้ว จางฮูหยินกล่

บปอยผมที่หล่นปรกหน้า

น่ใจนะว่าเจ้าไม่

ือมารดาพร้อมกับ

าค่ะท่านแม่ ข้

ซีคนใหม่ ที่จะไม่ย

งยุคโบราณ นางเคยอ่านนิยายแนวย้อนยุคมากมาย แต่ทว่าวันนี้นางกลับไม่

จางอวิ๋นซีนั้นไม่ยอมฟัง นางยังคงดื้อรั้นจะออกไปเที่ยวข้างนอก

๋นซีถามขณะที่หรูหรงกำลังช่วยนางแต่งตัวด้วยชุดฮั่นฝูและประดับผมด้วยปิ่นหยกอัน

สของฮ่องเต้จะเสด็จกลับมาจากต่างแคว้น รวมถึงท่านอ๋อง

ในร่างของจางอวิ๋นซี เธอต้องการรู้ยิ่งนักว่าก่อนที่จางอวิ๋น

ายหรือมีเรื่องกับข้าก่อนหรือไม่ หรือก่อนหน้าน

ส่ร้ายคุณหนูว่าขโมยผ้าไหมพระราชทานจากหยางเต๋อเฟยไป เพราะพวกนางอิจฉาที่คุณหนูของบ่าวน่ะ เป็นหลานสาวฮองเฮ

นี้ข้าเจออะไรจากสองแม่ลูกนี้บ้าง...ฉันจะค

่โอรสของหยางเต๋อเฟยเจ้าค่ะ ส่วนฮองเฮากับไทเฮาก็หมายตาให้คุ

ษยาแย่งผู้ชายกันก็ยังมี ยิ

บกำไลหยกที่ฮองเฮาทรงพระราชทานให้ขึ

สั่งสอนค

งมักจะไปที่ใดของจวน

่เรือนใหญ่เจ้าค่ะ คุณหนูมีอันใดห

างลุกขึ้นเดินไปที่เรือนใหญ่ ซึ่งตอนนี้เป็นเวลาเดียวกับที่จ

ว่าบุตรสาวป่วยและพูดจาเลอะเลือนราวกับคนไร้สติ หลี่ฮูหยินแสดงท่าทีห่ว

งจะไล่ข้ากับหรูเอ๋อร์ออกมาเจ้าค่ะท่านพี

่ถึงว่าจะร้ายกาจกล่าววาจาไร้น้ำใจต่อเจ้าและพี่

คองไท่ฮูหยินจางและมารดา แววตาของนางเปลี่ยนไปจากเดิม ไม่ใช่จ

และมารดาถึงครา

องแม่ลูก” หลี่ฮูหยินไม่เคยหวาดกลัวสิ่งใดเท่าสายตาของจาง อวิ๋นซีมาก

เจ้าไปเยี่ยมเจ้ากลับพูดจาทำร้ายจิตใจนาง มารดาของเจ้าไม่อบรม

งประสานมือขออภัยต่

แขนของมารดาเบาๆ แล้วเดินเข้าไปยื

๋นซีทำให้จางเยี่ยนกับฮูห

ุกเข่าโขกศีรษะดีล่ะ” นางยิ้มท้าทา

นข่มบิดากับแม่รองเช่นนี้” จางเซียวหรูกล่าว ใบหน้าของนางส

เผยให้เห็นกำไลหยกพระราชทานจากฮองเฮาและปิ่นหยกพระราชทานจากไทเฮา นางจงใจเผยให้จ

ี แต่เหตุใดถึงได้ทำตนเยี่ยงนางร้ายตลาดล่างเช่นนี้!” จางอวิ๋นซีกล่าวพ

างเซียวหรู

ง “เจ้า เหตุใดมารดาเจ้าจึงสั

าว “ซีเอ๋อร์ ขออภัย

ห้คนพวกนี้ คนพวกนี้เคยทำร้ายเราเอาไว้อย่างไร เหต

งไปแล้ว เนื่องด้วยงานวันพระราชสมภพของไทเฮาพระนางทรงเชิญจางอวิ๋นซีอย

ย่อกายคำนับก่อนจะเดินออกจากเรือนใหญ่ไปด้วยรอยยิ้มสะ

ร้อมกับสาวใช้คนสนิทของนาง นางไม่ยอม

หลังจากที่พวกนางทั้งสองเดินออกมาห่างจากเรือนใหญ่พอสมควร จางอวิ๋

“นางชอบรังแกท่านบ่

า นางมองปิ่นพระราชทาน

ไทเฮาทรงพระราชทานให้เจ้ารึ?”

วลพร้อมกับรอยยิ้มอ่อนว่า “ผู

ั่นเทิ้ม นางมองจางอวิ๋น