เสด็จอาเลิกตามใจพระชายาสักทีเถอะ

เซียวหยี่เกอบ้วนเลือดครั้งสุดท้ายทิ้ง เช็ดปาก แล

ษให้เขาแล้วจริง ๆ เขาอยากจะลุกนั่ง แต่กลับถูกเซียวหยี่เกอชิงลงมือก่อน นางใช้เข็มเงินทิ่

นึ่งยัดใส่มือเขาอีกครั้ง “กินยาเม็ดนี้แล้วก็จะสามารถกำจัดพิษที่ค้างอยู่ในตัวของท่านออกจนหมด！

่เป็นเวลานาน ดูเหมือนคืนนี้จะไม่สามารถไปที่เรือนเชียนจีได้แล

เข็มเงินก็หลุดพุ่งออกไปทันที ตกลงไปในพงหญ้าข้าง ๆ เขาประคองร่างกายตัวเองให้

ขาก็เอามือไปลูบริมฝีปากโดยไม่รู้ตัวทันที ：

ทางตอนเหนือเท่านั้น ก็กล้าทำกับเขาได้ถึงเพียงนี

ปากเสียงสดใสขึ้นไ

ุดคล่องตัวก็ปรากฏตัวขึ้นด้าน

ที่เป็นผู้นำคุกเข่าลงเพื่อขอโทษ เมื่อเห็นบาดแผลบนตัวของชายผู้นั้น ก็ร

กับพวกเขา เอามือไขว้หลัง มองไปยังทิศทางที่เซียวห

าหมิงหยางวับหายตัวไปอย่างรวดเร

ชายผู้นั้นค่อย ๆ หยิบป้ายพกสีแดงแวววาวชิ้นหนึ่งออกมาจากตั

ูกนำออกมา ก็จะเกิดการนองเลื

่ชื่อว่าหมิงหยางก็ปรากฏตัวขึ้นด้

ล้วใช่หร

คือคุณหนูรองของอัครมหาเสนาบดี

หมือนเขาจะประหลาดใจมาก “ให้คนจับตาดูนางเอาไว้ ถ้านางพบเจออันตราย

นึ่งถึงขนาดนี้ แต่เขาก็ไม่กล้าถามมากเกินไป “ใช่แล้ว ท่านอ๋อง อีกไม่กี่วันก็จะมีงาน

อบกลับแทนข้าด้วยก็แล้วกัน” แต่เมื่อคิดดูแล้ว ก็ถามขึ้นทันทีอีกว่า “นี่เป็นงานที

ะย่

าร่วม” ชายผู้นั้นเม้มริมฝีปากเล็กน้อย เขาอยากเห็นส

ย่ะค

ันรุ่

้คนหนึ่งกำลังถือกระถางดอกไม้กระถางหนึ่ง ดอกไม้นั่นมีเอกลักษณ์เป็นอย่างมาก เมื่อถามถึงได้รู้ว

กคน อ๋องเหลียง เชียนหลีเย่แอบชอบนางก็ใช่ว่าจะวันสองวัน ดังนั้น เมื่อเขารู้ว่านางไ

ไม้นั่นมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว ดังนั้น ตอนที่เซียวหยี่ฝูเสแสร

กลับไปเถอะ” แม้แต่สาวใช้ที่อยู่ข้าง ๆ ก็รู้สึกว่าคุณหนูใหญ่ช่างเป็นคนดีมาก ๆ นี่เป็นดอกไม้ล้ำค่าที่อ๋องเหล

ี่เป็นดอกไม้ที่ท่านอ๋องเหลียงมอบให้กับท่านพี่ ก็มีเพียงท่านพี่ที่เข้าใจเรื่องดอกไม้คนเดียวเท่าน

มาก หลังจากที่เซียวหยี่เกอปฏิเสธครั้งแ

อนนะเจ้าคะ” หลังจากมีชีวิตใหม่อีกครั้ง เซียวหยี่

อ

จ้ารู้สึกหรือไม่ว่า คุณหนูรองมีบางอย่างที่ไม่เหมือนเดิม？” ส่วนอะไรกัน

ดีที่คุณหนูใหญ่เป็นคนจิตใจดี ทุกเรื่องก็หลีกทางให้คุณหนูรองตลอด ดอกไม้ที่ล้ำค

่หลวงต่อข้านัก และนางเองก็เป็นบุตรสาวของฮูหยินเอกของตระกู

อคุณหนูใหญ่ฝึกรำเหนื่อยแล้วก็สามารถนั่งลงและเพลิดเพลินกับการชมดอ

อนก็พอ！” สีหน้าของเซียวหยี่ฝูเปล

งเซียวหยี่เกอก็มีรอยยิ้มปรากฏขึ้น “ชิงลั่ว อีกเดี๋ยวไม

็ไม่เป็นอันตรายแล้ว แต่...ถึงแม้ในใจของชิงลั่วจะเต็มไปด้วยความส

น ก็ได้ยินชิงลั่วพูดว่าเมื่อครู่องค์รัชทายาทเชียนซือ

่อมา

ว ไป เราออกไปเดินเล่นกัน” ถ้าสิ่งที่นางคิด

านดอกบัวไปถึงไหนแล้ว ถ้าลูกไม่มีงานอะไรก็ไปด้วย

เพิ่งจะออกมาจากเรือน

ยากสนิทชิดเชื้อ สีหน้าไร้เดียงสาจริงใจ นางกำลังค

วฮูหยินขมวดคิ้วเล็กน้อยทันที “ฝูเอ๋อร์ ยัยเด็กคนนี้ก