ข้านี่แหละ แม่ปีศาจ

ได้รับมอบหมาย เสียงเพลงบรรเลงขึ้นผู้คนต่างสนุกสนานกับงาน ต่างเดินทักทายกันอย่างเ

ณหนูจิ่

รณที่ขาวอยู่แล้วดูขาวนวลน่าทะนุถนอม ใบหน้าที่อ่อนวานถูกแต่งให้ดูเข้ากับชุด ทุกอย่างช่างลงตัวจนทุก

ตาฝาดหร

ช่

ันกับเสิ่นหนิงถึ

นนี้คุณหนูจิ่งอันต้อ

กเขาตั้งใ

าคาดเดาไปเอ

ยมีหยวนจื่อและเสิ่นหนิงยืนอยู่ด้านข้าง แม้จะบอกว่ามิสนใจ

อันมาแล

คุณป้า หนูขอโทษ

ัน งานกำล

ารแต่งกายของจิ่งอันที่เหมือนกับเสิ่นหนิงไม่มีผิด ทั้งสองได้แ

นอันชุดนี้ดูงดงามไม

ิงค่ะที่เตรี

้วทำไมเสิ่น

รีบไปเปลี่ยน

ะไร จิ่งอันได้เดินไปดึงแขนหญิงสาวไว้ก่อนจะหัน

นชุดแรกมันเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยหนูจึงได้เปลี่ยนมาใส่ชุดนี้ค่ะ เสิ่นหนิงเองคงไม่คิดเช่นกันว่าหนูจ

หล่านี้ไว้เงียบ ๆ มีเพียงหยวนจื่อเท่านั้นที่รู้เรื่องนี้ดี

นี้ให้อันอ

จะใส่มา เพราะปกติแล้วเธ

ย 'อย่างน้อยก็เป็นเพี่ยงเรื่องบังเอิญนั่นแหละ' ชายหนุ่มหัน

วเรามาเต้นรำ

ยวนจื่อก่อนจะหันมามอ

ะ ไปเต

า ทั้งสองออกไปเต้นรำท่ามกลางแสงไฟที่สาดส่องมาทางพวกเขา

่อจะไม่ทำให้ภาพตรงห

ต่อย่างน้อยผมก็เชื

สงในงานนี้ให้สวยและคู่ควรกับหยวนจื่อ แต่เธอกลับไม่คิดว่าเพื่อนรักของเธอที่ธรรมดาแล้วมักจะแต่งตัวเรียบ ๆ จืดชืดจะเปลี่ยนการแต่งต

ท้าเข้ามาร่วมงานอย่างคับคั่ง เมื่อถึงเวลาพิธีกรได้เชิญหยวนจื่อขึ้นกล่าวอะไรสักเล็กน้อย

ยวันเกิดของผม ผมมีความยินดีเป็นอย่างยิ่งที่ทุกคนให้เกียรติผมถึงเพียง

ที่นั่งอยู่ไม่ไกลจากเวที ผู้คนต่างพา

อเธอเมื่อหลายปีก่อน ครั้งแรกที่พบเธอผม

ดินลงเวทีอย่างสง่างาม ชายหนุ่มค่อย ๆ เด

แต่งงา

าว ๆ ในงานดังขึ้นมาอย่างตื่นเต้นกับภาพตรงหน้า จิ่งอันหันมองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม 'หากเป็นเมื

ละยื่นนิ้วให้ชายหนุ่มสวมแหวนให้ แต่มือเรียวเล็กนั้นกลับยื่นผ่านแหวนก่อนจะคว้าไมค

วอะไรสักนิ

หายใจ และซุบซิบกันเบา ๆ 'คุณหนูจิ่งอันคงม

ุณแม่จึงทำจึงทำให้ฉันและคุณแม่ต้องห่างจากบ้านเกิดเมืองนอนเพื่อไปรักษาตัวยังต่างประเทศ เราไปกลับเช่นนี้อยู่ตลอด กว

ก่อนจะหันไปมองบิดา

ป้า ซึ่งกว่าฉันและหยวนจื่อจะรู้ว่าพ่อแม่ของเราเป็นเพื่อนกันตอนนั้นเราก็คบกันได้ปีกว่าแล้ว เมื่อเราทั้งสองได้เข้า

้ม รอยยิ้มและชุดสีแดงที่ถูกแสงไฟสาดส่องนั้นช่างทำให้หญ