หมื่นความแค้นไม่แม้นจดจำ

กษ์ที่ด้านหน้าตำหนักเถิดพวเขาต้องกินนอนอยู่ที่นี

ฝ่าบาทตั้งใจสั่งให้ห้อ

เล่า พวกเขาดูแลความปลอดภัยให

ใจดีที่

ยกอาหารคาวหวาน

เต้เส

สีหน้าเคร่งเครียดจากการประชุมขุนนางในว

เสวยเหล่าน

ครื่องเสวยเหล่านี้ไปให้กับองครัก

อไรจึงเหมือนไม่ได้

ือเปิดฝ

นมเสวยน้อยมาก ส่วนมากมั

นฮ่องเต

เวณพร้อมกับองครักษ์อ

รงหน้าเฉิน

งสองดูแลส่วนหน้

ูแลส่วนหน้าของตำหนักและมี

มิงพูดข

สนมให้ยกอาหารเหล่

ื่นถาดอาหาร

อย่างที่ทำให้เฉินหยวนรู้สึกไม่สบายใจ ห

อง องครักษ์หาคนใหม่มาแทนพวกเจ้า ที่ต้องดูแลด้านหลังตำหนักยาวไป

อ รับเอาถาดอาหารแล้วกล่าว

ข้างมากับโจต้าเหมิงเ

ึกว่าจะได้งานสบายฝ่าบาทกลับให้เราทั้งคู่ไปประจำทางด้า

นหลังก็ดีไม่วุ่นวาย เจ้ากับข้าจะ

วยที่มีแต่ของดีดีแบบนี้ ข้าล่ะเส

รื่องเสวยมาจากพระสนมเป็นประจ

ดสมาธิส่งถ้วยข้าวให้

ินเสียจะได้อิ่

ไปความคิด

อ้นของอิงจื่อที่เดินถือสิ่งขอ

ูกฝ่าบาทโดดเดี่ยวได้ยินว่าฝ่าบาทให้อุ่นเตียงแค่วันแรกที่เข้าวัง ตั้งแต่นั้นก็ไม่เคยได้เรียกหานางอีกเลย เฮ้อ เหล่าส

ุดหูกับคำพูดข

ังออกไป ใครให้นางมาในเว

นวันพรุ่งนี้ก็ได้”อิงจื่อไม่แ

มทิ่มมือจะทำอย่างไร เสี่ยวเอิงเชิญสนมหวั

กไปข้างนอก โจต้าเหม

ขอให้พี่สาวมาสอนหนิงอ

ควรจะต้องทำเอง คนอื่นมากมายก็ให้พวกนางทำ เจ้าควรจะอยู่นิ

ยนลงในทันที ผ

หวังเชิ

มกับของที่เตรียมมา โจต้าเหมิงม

เมียแต่ทำไมถึงปฏิบัติต่างกันเฮ้

่กล้ามองอิงจื่อที่เดินผ่านด้วยซ้ำก

วคำใหญ่

่าสงสา

้นเบาๆ โจต้าเหมิง

ำอะไรสักอย

สงสารพวกนางได้ก็ไม่อาจปลอบใจเช่นนั้นเก

มิงถอนห

ในตำ

เอื้อมมือจับมือ

งพวกนี้อีกต่อไปแล้ว เสี่ยวเอิงให้ท่านหมอไป๋หายา

นๆ เสี่ยวเอิงออก

ก็หาย ไม่ได้เจ็บอะไร เจ็บเฉ

ยิ่งร่างกายอ่อนแอ ไม่ค

ใจแล้วต่อไปจ

ึ้นลูบที่หน้าท้องป๋องนูนกร

้ารีบออกมาเสียนางจะได้ยุ่งจนไม่

้วเพคะหนิงอันรู้ว่าฝ่าบ

ัวว่าจะต้องสูญเสียไป ฉะนั้นข้าก็ค

ลงบนอกกว้าง ยิ

กอย่างดี หนิงอันจะไม่มีทาง

เต้จุมพิตที่

ปกป้องเจ้าก

ิงใจ หนิงอันกอดรอบ

กร้างสหาย องครักษ์หลับไปแล้ว เขาล้วงเอาห่อยายานอนหลับเล็กๆ มาก

ีวิตที่ลานประหารเพียงเพื่อให้อ

อเช่นเดิม ดวงตามุ่งมั่นทว่าเ