เผลอใจรัก 18 มงกุฏ นาธัชชา-ฟาเบียน)

ันเดินหนีไปโน่นแล้ว.. เมี๊ยว

ด้ยินเสียงแตรรถที่ดังสนั่นหวั่นไหว .. และเวลาแค่

นนน ปี๊นนน

นา ถอย

ดดดดด โ

แม่จ๋าาาา

ไม่...แม่อย่า

เป็นอะไรลูก ฝันร

ากลมเบิกขึ้นจนสุด ร่างเล็กที่ชุ่มเหงื่อลุกขึ้นมานั่งหอบ

ล้ว ที่ฝันร้ายนี้ได้ตามหลอกหลอนฉันมาตลอด มันทำให้ฉันทุกข์ทรมานและเสียใจทุกครั้งที่เห็นภาพแม่ที่

องตาย" ฉันร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ในอ้อมกอดของผู้เ

้น" ป้ามลกอดปลอบฉันอยู่นานกว่

า ตอนนี้ฉันอายุสิบแปดปี เรียนอยู่ชั้น

แมวน้อยที่หลงมาจากไหนไม่รู้ มันน่ารักมาก ก็เลยอยากได้เอามาเลี้ยง แต่เรียกเท่าไรมันก็ไม่ยอมมาหา มิหนำซ้ำยังเดินหนีฉันไปอีก ฉันเลยค่อย ๆ เดินย

ับไปมองก็พบกับรถกระบะคันหนึ่งที่พุ่งตรงมาที่ฉันด้วยควา

นา ถอย

จนกลิ้งหลุน ๆ หูได้ยินเสียงรถชนกับอะไรสักอย่างดังสนั่น ฉันทั้งเจ็บและจุก

แม่จ๋าาาา

ไม่...แม่อย่าท

่อนหัวใจ เมื่อฉันพร่ำเรียกชื่อแม่เท่าไรท่านก็ไม่ตอบกลับมา มีแต่เลือดและเลือด ที่ไหลออกมา

็กอัปปรีย์ อีตัวซวย แ

นสติขึ้นมา จนถึงกระทั่งบัดนี้ เสียงนั้นก็ยังไม่ลบเลือนไปจ

นเอ่ยเตือนสติผู้เป็นน้องชาย แต่มันไม่ได้ทำให้ความคิดของเขาเปลี่ยนไป เพราะไม่ว่ายังไงพ่อฉ

ลยว่าฉันจะอยู่ยังไง จะกินอะไร พ่อทำเหมือนฉันเป็นอากาศธาตุ ท่านจะดูแลแต่ ณ.ฤทัย น้อง

ได้กินเพราะพ่อไม่ได้หุงหาให้ พ่อจะอาบน้ำแต่งตัวให้ฤทัยและพาเธอไปกินข้าวใกล้ ๆ กับเนอสเซอรี่ ส่วนฉันก็ต้องอดทนหิวทุกวันจนกว่าจะถึ

อยจนกว่าพ่อจะกลับมา และช่วงเย็นนี้แหละที่เป็นเหมือนนรกสำหรับฉัน จากพ่อที่ไม่เคยดื่มเหล้า พอแม่ตายพ่อก็หันมาดื่มและเริ่มดื่มหนักขึ้น เมื่อเมาแล้วก็จะพ

ละน้องกินกันไว้ ซึ่งบางวันก็มีเหลือบ้างไม่มีเหลือบ้าง ถ้าไม่อิ่มก็อาศัยกินน้ำเยอะ ๆ แล้วรีบเข้าห

แต่งกายที่ซอมซ่อ และรูปร่างที่ผอมโซ รวมถึงการเก็บเนื้อเก็บตัว ไม่พูดคุยกับเพื่อน ๆ เหมือนแต