นมัสการความรัก บรรณาการความเศร้า |บทกวีไร้ฉันทลักษณ์
0
เติมเงิน
ประวัติการอ่าน
ออกจากระบบ
ดาวน์โหลดแอปนมัสการความรัก บรรณาการความเศร้า |บทกวีไร้ฉันทลักษณ์
บทที่ 9 บรรณาการความเศร้า บทที่ ๗ แสงดาวหรือตะวันที่โอบกอด
จำนวนคำ:258
|
อัปเดตเมื่อ：20/07/2024
ความเศร้
รือตะวัน
า พาดเอียงไปสู่ข
ภพแลกา
าวจากเปลือกห
ฟองเย็นกร
แขนของท่า
ำว่าตลอดกาลมาให
ารถจินตนาการคืนวั
ท่านมา
นท่วมท้นล้นจ
ือกลุกหนี
งอยู่ท่ามกลางแสง
น็บเหล
ดินจมลงไปใ
ะอยู่อย่างไ
นยามเช้
องเป็นผู้โ
ิน ทั้งที่ตัวข้ายืน
สวยงามมากกว่ายามค่
่า แม้จะอยู่บนโ
วิตเพื่อมองอรุณ
สิ้นสุดบท
1 บทที่ 1 นมัสการความรัก บทที่ ๑ มายา2 บทที่ 2 บรรณาการความเศร้า บทที่ ๑ เครื่องสี3 บทที่ 3 นมัสการความรัก บทที่ ๒ ซ่อนกลิ่น4 บทที่ 4 บรรณาการความเศร้า บทที่ ๒ หนาม5 บทที่ 5 นมัสการความรัก บทที่ ๓ และ ๔6 บทที่ 6 นมัสการและบรรณาการสองสิ่ง บทที่ ๑ เปรียบความรัก เปรยความเศร้า7 บทที่ 7 บรรณาการความเศร้า บทที่ ๓ และ ๔8 บทที่ 8 บรรณาการความเศร้า บทที่ ๕ และ ๖9 บทที่ 9 บรรณาการความเศร้า บทที่ ๗ แสงดาวหรือตะวันที่โอบกอด10 บทที่ 10 นมัสการความรัก บทที่ ๕ บทละคร