เธอ...ที่ไม่โปรดปราน

ย อัสมาก้มมองดูนาฬิกาที่ข้อมือ ยังเหลือเวลาอีกประมาณสิบห้านาทีกว่าจะถึงคิวของเธอ จึงเดินเข้าไปจัดการธุระส่วนตัวใน

นั่นอีก อัสมาขี้โกงมากจริงๆ แต่เขารู้ดีว่าผู้หญิงคนนี้เปรียบเสมือน ‘ของร้อน’ หากคิดคร

“ดีใจที่ได้เจอคุณอาร์มเหมือนกันค่ะ

ตรียมตัวใช่ไหมครับ” เธอพยักหน้า

้าหากันเพื่อสลัดความประหม่า ถึงกระนั้นมันก็ไม่ได้มากมายเกินจะรับไหว เธอร้องเพลงมาพักใหญ่และเริ่มชินกับเวที แม้ ณ เวลานี้จะเป็

วให้คนพูด “มีคนไม่ยอมกลับบ้าน ไม่รู้ว่าเพราะอยู่รอฟังคุณ

ย็นว่าจะเล่นในคืนนี้ ครู่สั้นๆ ก็ถึงเวลาต้องออกไปบนเวที และความประหม่าก็กระโดดงับเธอเข้าจนได้ อาจจะเพราะบรรยากาศ

่าจะก้าวเท้าออกไปนอกร้าน มันดึกแล้ว บางคนก็อยากกลับบ้านไปนอนพัก แต่เพราะหนึ่งในกลุ่มคนที่ลุกออกไปได้พูดกับเธอว่ามีใครบางคนไม่ยอมกลั

และอรัณย์ โดยที่คนหลังยังหันมาโบกมือถือเป็นการลาเธอด้วย

วออกจากบริเวณลานจอดรถเพื่อมุ่งไปยังบ้านพักในโครงการเดียวกับวรัสยาและจีรกิตติ์ และทั้งบ้านหลังของปราชญาธิปแ

ไม่กี่ก้าวก็ไปเล่นกับหลานได้ ปราชญาธิปถึงได้

นขับก็รีบเอ่ยถามอย่างนึกสงสัย “ว่าแต่ทำไมนายรีบก

สนใจชีวิตของเขาเสียเหลือเกิน เป็นเหตุให้เจ้าตัวส่งสายตาเ

แต่ไว้ฟังวันอื่นดีกว่า เขามาร้องที่ร้านทุกวันอยู่แล้ว” ได้ลูกน้องแบบนี้มีหรือที่ปราชญาธิปจ

ื่องแล้ว

ด้นึกกลัวเขาอยู่เลย มันตอบมาแค่ “ครับๆ”

ม่แตะเลย แล้วไปนั่งทำไมตั้งนานสองนาน ก็เลยคิดว่าอาจจะอย

่าให้ฟังเมื่อกลางวัน แต่เขาไม่ได้คิดจะฟังเพลงของเธอแต่อย่างใด ที่มานั่งก็มาเกือบทุกวันอยู่แล้ว และที่วันนี้นั่งนานเพราะนักร้องชายคนก่อนร้องเพลงได้ถูกใจเขา นั

เข้าใจว่าเขา ‘รอ’ ผู้

และช่วยอยู่

่ามกลางผู้คนมากมาย ความประหม่าหายไปนานแล้วตั้งแต่เธอเริ่มต้นร้องเพลงแรก ก็แค่ทำอย่าง

งเป็นมิตรก่อนจะเดินออกไปด้านนอก ในส่วนของค่าจ้างนั้นทางดิฐากรเสนอให้รับเป็นเงิ

เตอร์ไซค์โต้ลมช่วงเที่ยงคืนเช่นนี้ เธออยากมีวาสนามีรถยนต์กับคนเขาสักคัน ใช่ว่าต้องเป็นรถราคาแพง ขอแค่รถธรรมดาที่ไปไหนมาไหนสะดวกกว่ามอเตอร์ไซค์ก็พอ ทุกวันนี้เวลาเธอพาแม่

ด้มีโอกาสย้ายก้นจากเบาะมอเตอร์ไซค์ราคาถูกไปนั่งบนเบาะหนังราคาแพง แม้ว่าเธอจะไม่ค่อยรู้เรื่องรถ แต่ก็พอจะรู้ว่าทุกอย่างภายในน

ขาเกลียดขี้หน้าเธอจะตาย มีหรือที่อยากมานั่งฟังเสียงของเธอ แต่ในฐานะนักร้อง การมีคนแสดงออกว่าไม่อยากฟังมันก็น้อยใจอยู่บ้าง เช่นเดียวกับเมื่อมีคนแส

เธออยู่ส่วนของเธอ

ว่าไม่ได้สนใจเขามากขนาดนั้น ก็แค่มองแล้วไม่เจอ จึงอนุมานไปว่าไม่ได้มา เมื่อเขาไ

ปลี่ยนชุดให้เรียบร้อยก่อนจะคว้ามอเตอร์ไซค์คู่ใจแล้วมุ่งหน้าไปยังรุ่งรัดชารีสอร์ท ซึ่งเป็นสถานที่จั

ุงเทพฯ ได้ก็ย้ายเข้าไปอยู่ที่นั่น เรียนจบก็ทำงานต่อ ทำได้ไม่กี่ปีก็มีเหตุให้ต้องกลับมาอยู่ที่บ้าน ยอมรับเลยว่าเธอรู้จักนครนายกน้อยกว่าคนต่างพื้นที่เสียอีก หลายๆ ครั้งที่อ่านรีวิวสถา

ัวมาอีกทางที่ดูร้างผู้คน เดินลัดเลาะไปตามทางแค่ครู่เดียวก็พบกับอีกโลก สวนหย่อมที่ประกอบไปด้วยสนามหญ้า ต้นไม้นานาพรรณ ดอกไม้หลากหล

ค่ได้ฟังเสียงน้ำไหลก็รู้สึกสดชื่น หญิงสาวนั่งยองๆ ยื่นมือไปแตะน้ำ ความเย็นทำให้เธอชอบอกชอบใจ เปลี่ยนจาก

ค่จุ่มมือ อยากเล่นน้ำให้ชุ่มปอดสักครั้ง แต่พอโตมาเจอเหตุการณ์เช่นนี้แม้แต่เวลาอาบน้ำยั

ที่สูงกว่าเดิม จุ่มเท้าลงไปในน้ำแล้วแกว่งไปมาช้าๆ เพื่อไม่ให้น้ำกระเด็นมาโดนเสื้อผ

คือโลกแห่งความเป็นจริงที่จะต้องกลับไปทำงานที่แสนรัก คิดได้ดังนั้นจึงตัดใจจากความสบายตรงหน้า รอให้เท้าแห้งก็ใส่ถุงเท้า ตามด้วยรองเท้า สุดท

ยืนนิ่งงัน จะทำอะไรก็ทำไม่ถูก จนกระทั

ยหนุ่มนั่งอยู่ในซุ้มไม้ ไม่แปลกที่ขามาเธอจะมองไม่เห็นเพราะต้นไม้ที่มีนั้นช่วยบดบังทัศนียภาพไปจนหมด ซ้ำเธอยังเดินลิ่วๆ มาที่ลำธารไม่ได้มองไหน พอขากลับจำต

ี่ยวเห

่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะเอ่ยปากตอบคำถาม “เปล่าหรอกค่ะ หนูม

ก็ตอบ “ครับ” ส.ส. หนุ่มหันไปมองเพื่อนสนิ

อบใ

ผมหมายถึงว่าคุณอัสชอบที่นี่เหร

ักนิด ที่เสนอตัวจะเป็นเด็กเขาก็ไม่ใช่เพราะชอบ แค่เหนื่อยจะทนลำบากก็เท่านั้น เพราะคิดว่ายังไม่ได้แต่งงานเลยลองเสี่ยงดู โชคดีก็มีเสี่ยเลี้ยง โชคร้ายก็อย่างที่เห็น เธอกลับมา

าๆ แต่ก็ยอมพยักหน้า “คร

ิ้มให้อย่างเป็นมิตร “ไ

ก็มีสายโทร. เข้า เห็นชื่อคนที่โทร. เข้ามาก็กดรับสา

ล่นที่สวนหย่อมใกล้ๆ ที่จั

ล้วแหละ งั

าว ที่แม้แต่ปราชญาธิปที่ชอบทำเป็นตึงใส่ยังเผลอนึกขันกับสิ่งที่เกิดขึ้น ใครเขาจะดุแค

ขานี่แหล

งตลกดีว่

✿✿