เสน่หานางมารหน้าใส

ลิน ถือไม้เสียบผลซานซาเชื่อมสีแดงน่ากิน แต่เจี้ยนห

ากมีใครสักคนที่

น่นอน น้องสาวของข้างดงามอ่อนหวาน”เส

างไร”เจี้ยนหลิงหันไปถามคว

ะไม่อ่อนหวานแต่ทว่ามีความเป็นตัวของตัว

เง้ารู้ดีว่าเพ

านว่ากล่า

าวภายในใจมากมายแต่เก็บงำไว้ ยิ่งน่ากลัว แต

บไหนเพ่ยตง”เจี

มต้องชอบคนที่

ยวกับเจี้ยนหลิงแต่ด้วยถูกสั่งสอนให้งดงามอ่อนหวานจึง ไม่มีทางที่เสี่ยวหลินจะเหมือนกันกับเจ

วิ่งตาม อย

ข้า

เสี่ยวหลินจึง ตา

ป แม

องเสี่ยวหลินไว้ จ้องใบหน้างดงาม

ชายข

นหวานงดงาม ตามแ

แม่นางเป็นบุต

งพูดกับคนแปลกหน้าแต่นี่คือ

บ้านหลิน”ใบหน

ต้เท้าหลิน

ย่อกายลงเดินตามเจี้ยน

ีบ้าน

นตีก

รร่อนไร้รังนอน เจ้าของร้านจึงไม่ได้ใส่ใจเขา เจี้ยนหลิง วิ่งแทรกตัวเขาไปด้านหน้า ฟงเกา เงยหน้าขึ้นมอ

้นั้น เลือก

เงินในอกเสื้อของ เพ่ยตงอย่างที่เคยทำด้วยความสนิทสนม หยางฟง

้อมจ่ายนี่เงิ

องในมือผู้อื่นได้ไม่อายใคร ด้วยอาภรณ์ที่สวมบอกได้ดีว่าแม่นางคง

ข้าใส่ฟงเกาด้วยความ

เจ้าข้าเอย... ห

บ หยางฟงเกากับ เจี้ยนหลิงที่มอ

ัดลิ้นเ

ที่ลำคอของหยางฟงเกา

นั่นเจ้าคนติดตามหญิงงามนั่น

นหายใจส่

ปกันเถอะอย่าไปเอาเรื่องเขาเลยผู้คน

ง ปรา

ากลมโตมอง หยางฟ

ไว้ก

ีอย่า

น้าไปมา ฟงเ

ยอมไปไหนที่ไหนได้มีห

งห

ถวายพระพ

่อเหลาประสานมือ

ี่ได้ปกติต้องเรีย

ขอประทานอนุญา

ิกคิ้วสูงประ

ตรีบ

้าหลิน ลูกถูกใจนางยิ

บุตรีหลินซูหลาน

กาส่ายห

้ยินผู้คนเล่าขานว่านางล้วนมีกิริ

การใดล้วนเด็ดขาด ไม่อ่อนปวกเปียก นางเหมาะกับตำแหน่งไท

สซื่อทว่านางล้วนแข็งกระด้างหากแต่งเป็นไท่จือเฟยลูกเกรงว่

ต่ยังเด็กด้วยแม่ของเขา ตายไปตั้งแต่เล็กๆไทเฮาและหยางฟงห

จะตกระกำลำบากอยู่ที่

องพระโรงกับใต้เท้าหลินเสียทีเดียว

เสธทำไมกันในเมื่อ

อ็นดูลูกกลัวว่าน

นว่าใต้เท้าหลินจะยก