เสน่หานางมารหน้าใส

ล้วนขาดความรอบคอบ ในครั้งนี้ข้าเห็นควรว่าหลินเ

คยผ่านหู เจี้ยนหลิงสงสัยยิ

กล้าสงสัยอีกในเมื่อ ฮ่อง

นัก

นที่สุดท

นหลิงจำได้ว่าเสี่ยวหลินไม่นิยมสี

ื่องทำขนมเปี๊ยะของโปรดท่านกินกับชาดี"เ

อเฟยรีบกล่าวมา"เส

สี่ยวหลิน

ได้โกรธเคืองอะไรเสี่ยวหลินอยู่ก่อนแล้ว ดังนั้น

ินรู้สึกผิดยิ่งนัก แต่ไม่ใช่ข้าที่เป็นผู้กะเกณฑ์เรื่องนี้ หากไม่ใช่ประสงค์ของไท่จือแต่ก็อีกนั่นแหละ ข้าเป็นไท่จือเฟย

ใจเบือ

ิงให้กับเจี้ยนหลิง ความบาดหมางเบาบางลงไป หากเสี่ยวหลินไม่มาพูดอะไ

ไม่ร

ยอมง่ายๆ ไม่ใช่เจี้ยนหลิ

้นแม้จากปากแข็งเพียงใดแต่เมื่อเป็นเส

่านจะยอมรับปากว่าจ

จ หรือต้องการอวดควา

อเฟย ข้าจึงคาดหวังและทุ่มเท หากเจ้าไม่พูดเช่นนั้นยอมรับเสียว่าอยากเป็นไท่จือเฟย

้องไม่ว่าใครเป็นไท่จือเฟย ก็ล้วนแต่เชิดชูตระกูลหลินท่านใจคอ

ห็นแววตาเศร้าสร้อยของเสี่ยวหลินเ

ตามเจี้ยนหลิงยื้อยุ

ยอมฟังเหตุผลของข้า"เสี่ยวหลิ

เฟย ทำหน้าที่ของเจ้า ส่วนข้าก็

ระวังตัวหรือวาเสแสร้งไม่อาจดูออก ล้มลงกับพื้น เพียงพริบตาหยางฟงฉีมาจากไหนไม

ี่เลยหรือ ข้าคิดไว้ไม่มีผิดเจ้ามั

นหลิงถึงกับยิ้มมุมปาก แต่ไหนแต่ไรมาไ

ี่ยวหลินเหมือนจะรู้ทันความคิดของเจี้ยนหลิงพลิกตัวขวางไว้ ฝ่ามือของ

จ้

ักเจี้ยนหล

ัยอำนาจและกำลังของเจ้ามารังแกไท่จือ

วยความโมโหใส่เสี่ยวหลินร้อยวันพันปีเจ

พาของข้าได้แล้ว ที

็นไท่จือเฟยจนตัวสั่น คิดผิดแล้วหากไม่มีความคาดหวังของมารดา เจี้ยนหลิงไม่มีทา

งไหน ใครก็ไ

ลอน เจี้ยนหลิงยิ้มหยันเป็นเช่

กับฮูหยินร

ยวหลินไม่ได้ม

ตัวมาตลอด ครั้งนี้เป็นที่ข้าและซูหลา

วามสุขในตำแหน่งไท่จือเฟย คุณหนูใหญ่ที่ถูกเคี่ยวเข็ญมาตลอดกับต้องแบกรับความอัปยศไม่สู

ก่อนเรื่องการเลี้ยงดูเจี

ญิงก็จะคอยเฆี่ยนตีคุ

ล้วมิใช่หรือ เป็นเจ้าที่

นหลบตาซ่อน

ิเศษให้พี่หญิงคงจะพอใจไม่น้อย

ิงไม่ธรรมดา นางสามารถใช้คำพูดของตัวเองต่างคำบัญชาฝ่

ามรู้สึกริษยา แกล้

ต่หากเหล่าขุนนางไม่ให้ควา

กย่องเจี้ยนหลิงและจะต้องมีใครสักคนเป็นตัวอย่างให้ขุนนางคร่ำครึเ