แฟนของฉันไม่ใช่นายเอกนิยาย

่ 4 ผ

นหนึ่งถึงชั้นห้าของคอนโดมิเนียมที่มีพื้นที่ส่วนกลางไว้พักผ่อนด้วย มันมีทั้งสระว่ายน้ำ สถานที่ออกกำลังกายและสนามกีฬาในร่ม สวนไม

มกตัวอยู่แต่ในคอนโดได้ ถึงจะมีวารินทำอาหารให้กินก็เถอะ แต่บางครั้งก็อยากเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง อีกอย่างพวกฉัน

มาถึงโซนอาหารสายตาของฉันไ

อาศัยอยู่ที่คอนโดแห่งนี้เราก็

ั่งตรงนั้นกัน” ฉันว่าพลางลากแขนวารินไปนั่งโต๊ะที่หมายตา ฉันเข้าไปนั่งก่อนและลากวารินมานั่งข้างๆ เพราะแบบนี้มันให้ความใกล้ชิดกันมา

กฉันเลือกนั่งโต๊ะนี้ก่อนแล้วทำไมอีกฝ่ายยังกล้าเข้ามานั่งอีก? ฉันใช้สายตาไม่เป็นมิตรสำรวจชายหนุ่มที่มานั่งฝั่งตรงกั

ับนั่งหันหน้ามองออกไปนอกหน้าตาด้วยท่าทาง

รับ?” เป็นวา

ายคนนั้นทำไมมานั่งตรงนี้” เราต้องไล่เขาออกไปสิ! แต่เมื่อฉันพูดอย่าง

พนักงานส่งกระดาษเมนูให้กับ

เห็นผู้ชายที่นั่งตรงกันข้ามกับฉัน พนักงานก็น่า

วรแสดงท่าทีเช่นนี้ พนักงานก็หันหน้ามาทางพวกฉันเพียงอย่างเดียวเหมือนมองไม่เห็นผู้ชายรูปหล่อคน

ผ

หมครับ?” วารินหันมาถามฉันหลัง

้มรับและแค่สั่งน้ำส้มเพิ่มอีกสองแก้วเท่านั้น และหลังจากพนักงานได้รับออเดอร์จากวาริ

่เห็น

ค่เราใช่ไหมที่นั

็ตอบ “ใช่ โต๊ะนี้น่าจะไม่มีใครจองไ

่งอยู่ฝั่งตรงกันข้ามกับฉันมันคือใคร!? ผีเร่ร่อนเหร

ก็หันมามองฉัน ฉันแสร้งมองไปนอกหน้าต่างทันที ในตอนนั้นเองเหงื่อของฉันก็อ

ั่นผ

เกตเห็นท่าทางที่แปลกไปของฉันได้จึง

ของวารินบอกว่าไม่เชื่อ แต่เขาก็ไม่เค้นถาม

นใดนั้นผีที่นั่งตรงกันข้ามกับฉันก็หันมามองขนมหวาน ฉันหยุด

าจึงตักขนมหวานมาป้อนให้ฉันแทน ซึ่งฉันก็อ้าป

่มหมด ผีตัวนั้นก็ลุ

ำหน้าไม่เข้

ากไปเพื่อ? ผีบ้าอะไรกันเนี่ย? โถ่เอ๊ย! ตลอดสิบห้านาทีเมื่อกี้ม

ินดีอย่างยิ่งเมื่อเห็นท่าทางของฉันกลับมาเป็นปกติ หลังจากนั้นฉันจึงเล่าให้วารินฟังว่

มณ์ดีมากเมื่อกินเค้กมากมาย แม้ว่าท้ายที่สุดมันจะทำให้ฉันมีอาการแน่นท้องเพราะกินมากเกินไปก็ตาม... เพื่อเป็นการย่อ

่งย้ายมาอยู่เหรอ?” เด็กผู้หญิงอายุประม

ที่ชั้นสิบครับ” วารินตอบด

อย่างนั้น เด็กคนนั้นจึงอธิบาย “คนที่อาศัยอยู่ที่คอนโดแห่งนี้มักจะเป็นผู้มีพลังพิเศษกันทั

ั้งการระเบิดของพลังมันจะไม่เพียงทำร้ายเจ้าของพลัง แต่มันจะยังทำร้ายทุกสิ่งรอบข้างด้วย คอนโดแห่งนี้จึงไม่เ

านได้อธิบายเรื่องนี้ไว้ ฉันจึงพอทราบคร่าวๆ ว่าคอนโดมิเ

งพลังที่แสนแพงได้และไม่มีเงินพอที่จะลงทุนโครงการวิจัยผู้มีพลังพิเศษและสร้างยาระงับการระเบิดพลังที่สมบูรณ์ได้ เนื่องจาก

ายพวกคุณเหมือนกันเหร

รณ์ของพวกผมค่อนข้างพิเศษนิด

ู่ที่นี่เพื่อหลบภัยชั่วคราว” ฉันพูดพลางกอดแขนวารินและยิ้มเป็นมิตรให้เธออีกเล็กน้อย ฉันรู้ว่าอีกฝ่ายต้

ารินยิ้มอ่อนและเอ่ยเสียงนุ่มนวลอีกเ

ิง “ถ้ามีคำถามอะไรเกี่ยวกับที่นี่ถามลิลินได้เลยนะคะเพรา

ยได้ไหมว่าที่นี่มีคนที่มีพลังล่องหนหรือพรางตาไม่ให้มอง

ี “ที่นี่ไม่มีคนมีพ

ฝืดๆ ผีจริงแน่นอนเลย! พอวารินเห็นท่า

ครับ ผีต้องหนีคุณแน่นอ

ห๊ะวาริน! ในเวลาแบบนี้เธอควรพูดว่า

ดว่าถ้าผีมาหลอกคุณ คุณก็คงจ

ฉันถอนหายใจปลงอย่างไม

กครั้งนะ” ลิลินที่ยืนฟังเรา

ล้วจะไม่ถูกผียึ

่คุณกลัวสินะ”

ิ! ฉันไม่ยอมนะ!” ฉันพูดด้วยสีหน้าจริงจัง วารินส่ายห

ุณเอง จะไม่ยอมให้ผีมาสิงร่างของคุณ

ันด้วยอารมณ์หวานชื่นจนทุ่งดอ

ไล่ดอกไม้เง

กกันมากจนราวกับว่าจะไม่มีอะไรที่สามารถแยกพวกเขาออกจาก

นี้ออกจากกันเธอก็หวังว่าพวก

ันเดี

คุณป้าป่วยหนักจนต

งั้นเหรอ?” ฉันมีอารมณ์ฉุนเฉี่ยวขึ้นมา

างน้อยผมก็ควรไปเยี่ยม” วารินกล่าวเสียงเบา

ับญาติของเขาแทนที่จะได้ไปอยู่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า แต่มันไม่มีดีเลยเพราะครอบครัวของคุณป้าของเขามันเต็มไปด้วยปัญหา ป้าของเขายึดติดกับการใช้ชีวิตเหมือนคนรวยจึงมักใช้เงินฟุ่มเฟือย สามีของป้าของเขาก็ติดการพนัน ลูกชายของพวกเขาก็นิสัยเกเรแ

ายังต้องทนต่ออารมณ์ด้านลบของครอบครัวนั้น แต่เขาก็ถูกบังคับให้ตอบแทนบุญคุณคนพวกน

ามายุ่งกับวารินอีก แต่คนพวกนั้นก็ยั

เพราะถึงแม้ว่าคนพวกนั้นจะนิสัยแย่แต่ก็เคยให้ที่นอนและอาหารกับวาริน จนวา

ยวารินอยู่ในศูนย์วิจัยกับอาเธอร์ วารินก็เลยไม่รู้ข่าว? น่าจะเป็นอย่างนั้น แต่เวลาในนิยายผ่านไปเกือ

ต้องไปเยี่ยมให้เสีย

ปข้างนอกกันแค่สองคน ในสถานการณ์ที่ไม่น่าไว้วางใจแบบนี้พวกฉันไม่ควรออกไปเดินเล่นข้างนอกอย่างประมาท เพื่อความสบายใจฉันน

พวกคุณออกไปข้างนอก” ผู้หญิงร่างสูงกว่าฉันและวารินกล่าวด้วยสีหน้

ยนะครับ”

าณ 160 เซนติเมตร ส่วนวารินสูง 170 เซนติเมตร แต่ผู้หญิงคนน

กไม่น้อยและเธอน่าจะมีพลังจิตด้วย บรรยากาศรอบตัวของเธอให

พวกฉันก็แวะซื้อของฝากก่อนเพื่อ...อะไรก็ไม่รู้สิ ตอนไปเยี่ยมคนป่วยไม่รู้ทำไมจะต

่พวกเราลงจากรถแท็กซี่ ดรีม บอดี้การ์ดสาวก็กวาดสายตาสำรวจรอบข้างด้วยดวงตาอันคมกริบขอ

ี่ยจะต้องซื้อดอ

ดีกว่านะครั

กำลังเดินไปที่โรงพยาบาลทันใดนั้นพนักงานร้านขายดอกไม้ที่พวก

ยวสดใสก็วิ่งมาหาพวกฉัน ฉันร

ขายดอกไม้ที่คุณไปซื้อเมื่อวันเสาร

ะฉันเองก็จำเขาได้เช่นกัน เด็กหนุ่มคนนี้ปรากฏในนิยาย

ลย หน้าบ้านก็เสียหายหนักเหมือนไม่มีใครอยู่ ผมก็เลยไม่รู้ว่าจะเอาดอก

ะทันหัน” วารินเอ่ยด้วยสีหน้ารู้สึกผิด “ตอนนี้ผมย้ายไปอย

และยิ้มให้วาริน มันก็แค่รอยยิ้มธรรมดาที่คนทั่วไปยิ้มให้กัน แต่ฉันกลับรู้สึกไม่

วกฉันก็เลยลืมเรื่องดอกไม้ไปเสียสนิทเลย

สาขาน่ะครับ เพราะพนักงานน้อยผมก็เ

ะ” พูดจบฉันก็โบกมือลาเขาและพา

าจิ้มหลังตั้งแต่เมื่อกี้

ไปผ่านมาบางครั้งมันก็มักจะบังเอิญมีค

่งในนิยาย ปก

ฉาก

หลังจากได้รับรายงานจากลูกน้องของเขา เขาคิดว่าวารินต้องการที่จะรู้ แต่วารินที

ีหน้ารำคาญ “คุณสนใจนักเหร

ูดกับนายอยู่นะ” อาเธอร์พูด วารินหันไปสนใจการฝึกต่อ อาเธอร์ก็ทำได้เพียงถอน

สนใจ พวกเขาจะเป็นตายร้ายดียังไง

งเลอาหายไปแล้ว ทำไมเขาจะต้องสนใ