หนี้สวาทกำนันเถื่อน

แผดเสียงดังลั่น จ

ช่ไหม มานี่เลย หึ! ” กำนันเดชลากสะแบงอ

ปล่อย” สะแบงเริ่มรู้สึกกลัว ก่อนหน้านั้นเ

ังก้องอยู่ในหู แววตาโหดเหี้ยมราวกับสัตว์ร้ายของกำนันเดช ก็ยังตราตรึงอยู่ในห้วงความคิด เขาไม่ฟังเสียงอ้อนวอนขอร้องของคนที่ไม่มีทางสู้แม้สักนิด ควักปืนออกมายิงดำรงจ

กเจ็บ เขาลากเธอมาที่โต๊ะทำงาน ดึงลิ้นชักหยิบก

!

ยด้วยแววตาตระหนก ก้มมองที่ข้อมือของตนซึ่

” น้ำเสียงของ

งนี้แหละตลอดเวลาทั้งวันทั้งคืนเลย ข้าจ

ะแบงกรีดร

กฝ่ายกระตุ้นให้เธอโมโห

ว่าใครมันจะกระอัก

มูกขึ้น ในหัวเริ่มคิดแ

ตะคอกดุดัน จากนั้นก็ลากสะแบง

นก็เร่งจัดอาหารให้เรียบร้อยแ

กมือข้างซ้ายที่เธอถนัดเพื่อกินข้าว กำนันเดชก็แกล้งด้วยการกระตุกข้อมือไม่ใ

ือข้างที่เขาไม่ถนัด พอจะใช้มือซ้ายตักอาหารมาใส่จานที ก็ถูกก

ปบนจานข้าวเสียง

ปแล้วนะ ทำอย่างนี

ข้ากินได้ สบา

สะแบงเหลืออด จึงหยิบจานข้าวของเขามาวางไว้ฝั่งเธอ เขาไม่ยอมพยายามจะ

ล้

ากับสะดิ้งยกมือขึ้นมาท

้าฉันกินไม่ได้ กำนันก

าอย่างงี้ใช่ไห

์รังแกคนอื่นเขาได้แบบนี้ เอาสิ! ตายเป็นตายกันล่ะงานนี้ อย่าคิดน

มานี่เลย! ” กำนันเดชพูดแล้วก็ลุกขึ้

ัน” น้ำเสียงที่แผ่วลง

งหยิบลูกกุญแจออกมาไขกุญแจมือที่ข้อมือของเขาออก สองแขนของสะแบงถูกจับร

!

ะ! ฉันไม่ใช่นักโทษนะถึงจะมา

กอุ้มไปวา

งกระอักเลือดตายเ

ี่ตักอุ่นของเขา สองแขนแข็งแรงกอดรัดเอวกิ่ว แววตาดุดันราวกับเสื

ลืนน้ำลาย ริมฝีปากสีชมพูระเรื่อถูกขบเม้มเข้าหากัน ก้มหน้าลงจดจ้องที่ช่วงคอของเขา เ

ม่รู้สึกถึงความอัปยศอดสูเท่าใดนัก แต่ถ้าเขาทำอีกในตอนนี

ห้เชิดขึ้น สะแบงโอนอ่อนหา

้ำเสียงต่ำทุ้ม

าการแสดงอารยะขัดขืนในเวล