ข้ากลายมาเป็นนางร้ายที่ถูกฆ่า
หน้าต่างมองถนนเส้นเดิมที่ยาวไปสุดความมืด ถึงเขาจะไม่รู้ว่าเหตุใดจู่ ๆ เผยตั้นเยี่ยนถึงหนีไป แต่เขาก็ไม่ใคร่อยากรู้จนต้องเก็บชีวิตของ
้คนสัญจรผ่านไปผ่านมาทางจึงทั้งแคบทั้งขรุขระ ทำให้รถม้าโคล
ยี่ยนก็ไม่คิดที่จะให้สารถีลดความเร็วเป็นแน่ เผยตั้นเยี่ยนทั้งเวียนหั
กสงสาร เพราะอีกก้าวเดียวเท่านั้นสิ่งที่คุณหนูของนางปรารถนาก็จะสำเร็จแล้
!ฉึก!ฉึ
งขึ้น ลูกธนูเสียดแทงเข้ามาภายในรถม้า แต่ทว่าโชคดีที่มิได้โดนใคร
ับการปราบพยศม้าในยามนี้พวกที่ตามมาคงมาถึงตัวในไม่ช้า และย
ป่าไผ่ก่อน เดี๋ยวข้าจะหลอกล่อพวกมันไปเอ
าแล้ว แต่ด้วยกำลังของม้าก็ยังสามารถวิ่งได้อีกระยะหนึ่
นต้องคิดดีแล้วว่าวิธีนี้คือวิธีที่ดีที่สุดในยามนี้ เสวี่ยเฟิงจึงเข้าไปในรถม้า เพื่อจะนำคุ
ร” น้ำเสียงของเสวี่ยเฟ
นูกระแทกอย่างแรง แต่ข้าจับชีพจรแล้วค
นเถอะ ชักช้าเดี
ดวงจันทร์เท่านั้นที่ส่องแสง แต่ทว่าก็มิอาจส่องสว่างได้มากมายนัก จึงทำให้เห็นเพียงระยะสั้น ๆ เท
ูด้วย” จิ
กหน้าให้จิ่งหลินก่อนที่จะใช้วิชาตัวเบากระโ
หลิงเฮ่อที่ตามมานั้นผ่านไปแล้วฉุยฉุยจึงหยิบแผงเข็มออกมาจากอกเสื
ี่ยเฟิงทั้งเขย่าทั้งเรียกชื่อ แต่เผยตั้นเยี่ยนก็ยังไม่ยอมลืมตา จนฉุยฉ
พี
ตรีที่ถูกตบร้อง
หนูฟื้นแล้ว” ฉุยฉุย
มาด้วยความรู้สึกเจ็บ ก่อนจะจับไปตามแขนและลำตัวของตนเ
่ แล้วที่นี่ที่ไหนกัน มืด
่งได้สติ ก็หันหน้ามามองกันด้วยความฉงนและหวังว่าอีกคนจะอธิบายได้ แต่ทว่าเมื่อต่างคนต่างเห็นหัวคิ้วของอีกฝ่
วจึงได้เอ่ยถาม “คุณหนูเ
่นั่งอยู่ตรงหน้าด้วยท่าทางมึนงง เพราะไม่แน
บฉันอย่าง
้ยินคำถามจากคุณหนูของนาง “ค
ยแล้วทะลุมิติมาเหมือนในนิยาย ขอบค
อนหน้านี้ ก็รู้ว่าเป็นชุดที่มีราคาเ
มองอยู่ถึงกับรู้สึกกลัว เพราะยามนี้พวกเขาก็รู้อยู่แล้วว่าเป็นช่วงเวลาแ
นหรือเจ้าคะ” ฉุยฉุยคิดว่าเรื่องที่ทำให้คุณหนูของนางฉีกยิ้มกว้าง
บชินอ๋องด้วย” นางเผลอลืมตัวพูดผิดไป แต่โชคดีที่
วี่ยเฟิงเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าคุณหนูจำเรื
ือว่าเราจะกลับไปจวนตระกูลเผยก่อนแล้ว
ย่างนั้นหรือ หวังว่าข้าจะไม่ได
ึ่งที่นางติดตามอ่าน ก็ถึงกับเบิกตาโตและภาวนาว่า
ะไร แล้วองค์รัชทายาทกับชินอ๋องที่เ
ๆ หลุดออกมา สมองของนางนั้นว่างเปล่า ส่ว
นั้นคิดไว้หรือไม่จึงกระตุกแขนเสื
เจ้าตอบ
ก็เอ่ยปากตอบไปตามสัญชาตญาณทั้งที
ขององค์รัชทายาทคือเว่ยหลิงเฮ่อ พระน
างมองไปเห็นดวงจันทร์กลมใหญ่ทำให้คิดถึงช่วงก่อนที่จะตายขึ้นมาทันที
ท้ ๆ ทำไมส่งฉันมาตายอีกแล้ว หรือว่าครั้งก่อนฉันตายทรมานไม่พอ