ทะลุมิติมาเป็นบุตรสาวหญิงหม้าย

ื่อทานมื้อเช้าเรียบร้อยต่างก็ช่วยกันนำเ

งไปเช่นไรเจ้าคะ” จือหลินเอ่ยขึ้น

าหมู่บ้านก็ต้องรีบเตรียม

างจากเมืองกว่างซียี่สิบลี้ (1ลี้=500เมตร) หากเดินเท้าก็ต้องม

นั่งเกวียนคนละสองอิแปะ (ค่าเงินในยุคนั้น) เพราะระยะทางไปกลับเพีย

ด้แล้ว จือหลินจึงเก็บเห็ดหลินจือที่ผึงแห้งแล้วใส่ลงในถุงที่

อหลินติดตัวไปเป็นค่าเกวียนและค่าเข้าเมือง เ

นที่หน้าหมู่บ้านเอ่ยถามเด็กสาวอย่างสงสัย เพ

ม่รู้จะทันเกวียนวัวหรือไม่” นางปาดเหงื่อที่เร

ม่ออกเกวียน” จือหลินก้มหัวขอบ

ุงจงที่กำลังจะออกเกวียนก็เอ่ยถาม

เกวียนก่อนจะคลำหาเหรียญอิแป

้านหน้านี้” ลุงจงตบที่ข้างที่นั่งขอ

ินที่ขึ้นไปนั่งเรียบร้อยแล้ว

าไม่เอาเงินเจ้าหรอกเก็บไว้เสียเถิด

นนางตัวเล็กเพียงนี้ แต่ต้องแบกตะกร้าขึ้นเขาเพื่

ที่เรือนท้ายหมู่บ้านอยู่เป็นประจำ เพราะทั้งคู่ไม่มีที่ทำกินเช่นผ

ด เมื่อรู้ว่านางจะนำของป่าไปขายก็แนะนำให้นางไป

” จือหลินพยายามปรับน้ำเสียงให้ดูน่าเอ็นดูที่สุด

้ราคายุติธรรม” ลุงจงคิดว่าลี่อินนา

กไปเที่ยวเล่นเช่นเด็กคนอื่น แล้วครั้งนี้นางยังต้องเข้

ิ่งมาหาเขาที่เกวียนวัวหน้าประตูเมืองถึงอย่างไรก็เป็นเที่ยวสุด

เข้าเมืองคนละหนึ่งอิแปะ แล้วเดินไปตามทิศ

ร้านไหนดีจึงไม่ต้องไปเ

อ้อหน้าร้านก็ไม่ได้ดูถูกจือหลินที่เห

ำเห็ดหลินจือออกมาให้ดูหน้าร้าน เพราะ

พร้อมเปิดแง้มให้เสี่ยวเอ้อดูถุงที

ให้จือหลินจากชาวบ้านที่เขามาถามซื้อยา ก่อนจะพ

ให้นางได้ดื่มกินตามคำสั่งของท่านหมอ

สียงของชายชราที่รีบร้อนเข้ามาเอ่

งประเมินกันและกันก่อนที่เขา

น้อยเพียงเท่านี้ แต่ท่าทางที่จิบชาของนางตอนที่เขาเข้ามาห

มาที่นางเมื่อไม่เห็นถึงความเหยียดหยามและสายตาละโมบเมื่อร

หวงลูบเห็ดหลินจือแดงดอกใหญ่กว่า

คะ” จือหลินนางไม่ตอบคำถ

แน่นอน เจ้า

่ใช่หรือเจ้าคะ ว่าท่านซื้

งมองเด็กน้อยตรงหน้าอย่างแปลกใจ เ