ทะลุมิติมาเป็นบุตรสาวหญิงหม้าย
ื่อทานมื้อเช้าเรียบร้อยต่างก็ช่วยกันนำเ
งไปเช่นไรเจ้าคะ” จือหลินเอ่ยขึ้น
าหมู่บ้านก็ต้องรีบเตรียม
างจากเมืองกว่างซียี่สิบลี้ (1ลี้=500เมตร) หากเดินเท้าก็ต้องม
นั่งเกวียนคนละสองอิแปะ (ค่าเงินในยุคนั้น) เพราะระยะทางไปกลับเพีย
ด้แล้ว จือหลินจึงเก็บเห็ดหลินจือที่ผึงแห้งแล้วใส่ลงในถุงที่
อหลินติดตัวไปเป็นค่าเกวียนและค่าเข้าเมือง เ
นที่หน้าหมู่บ้านเอ่ยถามเด็กสาวอย่างสงสัย เพ
ม่รู้จะทันเกวียนวัวหรือไม่” นางปาดเหงื่อที่เร
ม่ออกเกวียน” จือหลินก้มหัวขอบ
ุงจงที่กำลังจะออกเกวียนก็เอ่ยถาม
เกวียนก่อนจะคลำหาเหรียญอิแป
้านหน้านี้” ลุงจงตบที่ข้างที่นั่งขอ
ินที่ขึ้นไปนั่งเรียบร้อยแล้ว
าไม่เอาเงินเจ้าหรอกเก็บไว้เสียเถิด
นนางตัวเล็กเพียงนี้ แต่ต้องแบกตะกร้าขึ้นเขาเพื่
ที่เรือนท้ายหมู่บ้านอยู่เป็นประจำ เพราะทั้งคู่ไม่มีที่ทำกินเช่นผ
ด เมื่อรู้ว่านางจะนำของป่าไปขายก็แนะนำให้นางไป
” จือหลินพยายามปรับน้ำเสียงให้ดูน่าเอ็นดูที่สุด
้ราคายุติธรรม” ลุงจงคิดว่าลี่อินนา
กไปเที่ยวเล่นเช่นเด็กคนอื่น แล้วครั้งนี้นางยังต้องเข้
ิ่งมาหาเขาที่เกวียนวัวหน้าประตูเมืองถึงอย่างไรก็เป็นเที่ยวสุด
เข้าเมืองคนละหนึ่งอิแปะ แล้วเดินไปตามทิศ
ร้านไหนดีจึงไม่ต้องไปเ
อ้อหน้าร้านก็ไม่ได้ดูถูกจือหลินที่เห
ำเห็ดหลินจือออกมาให้ดูหน้าร้าน เพราะ
พร้อมเปิดแง้มให้เสี่ยวเอ้อดูถุงที
ให้จือหลินจากชาวบ้านที่เขามาถามซื้อยา ก่อนจะพ
ให้นางได้ดื่มกินตามคำสั่งของท่านหมอ
สียงของชายชราที่รีบร้อนเข้ามาเอ่
งประเมินกันและกันก่อนที่เขา
น้อยเพียงเท่านี้ แต่ท่าทางที่จิบชาของนางตอนที่เขาเข้ามาห
มาที่นางเมื่อไม่เห็นถึงความเหยียดหยามและสายตาละโมบเมื่อร
หวงลูบเห็ดหลินจือแดงดอกใหญ่กว่า
คะ” จือหลินนางไม่ตอบคำถ
แน่นอน เจ้า
่ใช่หรือเจ้าคะ ว่าท่านซื้
งมองเด็กน้อยตรงหน้าอย่างแปลกใจ เ