ชะตาร้ายชะตารัก

ใบหน้าหนาวพลันสลดลง ริมฝีปากบางกระตุกยิ้มหยัน เพียงเพราะสวามีบอกกับนางว่าจะเข้ามาดื่มสุรามงคลร่วมกั

ดี๋ยวจะได้ออกรับประทานอาหารเช้าเสียหน่อย" พระชายาหรือ หึ!!..ใช่แล้วยามนี้นางก็ได้เป็นพระชายาตามที่ใจ

ดผ้าให้ข้าตามธรรมเนียม"

วใช้ที่ติดตามมาจากส

งว่าคงจะต้องรอเก้อ เพราะยามนี้อง

กับพระชายาออกไป ทว่าฝ่ามือเร

จรป่าเถื่อนที่รวมตัวกันก่อกบฏ ที่ทิศตะวันออกติดหมู่บ้านอานผิ

ี" หยางหลิงเซียงคิดไม่ถึงว่าองค์ฮองเฮาจะเสด็จมาที่นี่ในยามนี้ ห

น้องสะใภ้เจ้าก็เรียกแม่เช่นนี้ มาเถิดในเมื่อสวามีของเจ้าไม่ได้ปลดผ้าคลุมหน้าให้เจ้า แม่ก็เข้ามาทำแทนให้แล้วนี่อย่างไร อย่าได้น้อยใจไปเลย

ษะลูกสะใภ้อย่างปลอบใจ ไม่ว่าจะเป็นลูกนางเองหรือแม้กระทั่งลูกสะใภ้ทั้งสองนางก็ชื่นชอบด้วยกันทั้งคู่ คนเป็นแม่ย่อมอยากให้

เพื่อบ้านเมือง เช่นนั้นแล้วเซียงเซียงย่

ลี่ยนอาภรณ์ให้เรียบร้อย เดี๋ยวแม่จะออกไปรอทานอาห

ะเสด

ามเคารพ องค์ฮองเฮาจึงโบ

ด้วยรูปร่างเช่นนี้หากบุตรชายนางได้ครอบครองคงจะหลงใหลได้ไม่ยาก หากแต่ไม่เป็นเช่นนั้น ยังไม่ทันได้ข้ามวันบุตรชายนางก็ออกรบเสียแล

มื่อคืนเจ้าบ่าวเจ้าสาวหาได้ร่วมหอกันอย่างที่ควรจะเป็น และเรื่องนี

เทีย

ล้วเพคะ" ฮองเฮาฟางหรงหันไปยิ้มให้ลูกสะใภ้

าอย่าได้กังวลไป แม่หา

ทัยเสด็

ลรู้หน้าที่ก็ทยอยส่งอาหารขึ้นบนโต๊ะ กับข

พียงครู่เดียวนางก็สลดลงพลันในอกก็ปวดร้าว จะบำรุงไปไยในเ

อไม่?" ฮองเฮาฟางหรงเห็นใบหน้าหญิงสาวตรงหน้าก็เข้าใจดี เช่นนั้นเรื่องกับข้าวเล็กน้

ซียงเลย กับข้าวพวกนี้หน้าตาน่าทาน

นนั้นก็ตาม

ียงก็ยกตะเกียบคีบอาหารบ้างเช่นกัน กฎบนโต๊ะอาหารเวลาก

านธูปทั้งสองก็กินข้าวกันเสร็จ หยางหลิงเซียงยกผ้าขึ้นเช็ดที่ริมฝีปากด้วยกิริยาอ่อนช้

่ให้เจ้าเล่าเรียนมาพร้อมกับหลินเอ๋อร์ล้วนมีประโยชน์ต่อเจ้า ในเมื่อเจ้าแต่งเข้าตำหนักบูรพาแล้ว เจ้าก็ไม่ต้องเกรงกลัวสิ่งใด นอกจากสวามีของเจ้าแล้วที่นี่ล้วนอยู่

จะจำคำเสด็จ