นางร้ายหวนรัก

็พูดกัน กรุงเทพเป็นมหานครที่ไม่เคยหลับใหล หญิงสาวในชุดวิวาห์สีราวไข่มุก เดินตระกองกอดตนเองฝ่าสายฝนตรงมายังบ้านหลังเล็กที่สร้างขึ้นมาอย่างโดดเดี่ยวอยู่ท้ายซอย เครื่องสำอางราค

ก๊อก!

ฝนกลัว ทุกคนมองฝนเหมือนตัว

้งฉันไปไหน แต่ตอนที่พัทเปิดประตูออกมา เขากลับพยายามดันฉันออก เขาไม่ได้พูดอะไรแต่ก็ไม่ยิน

ิงที่ดังออกมาจากในบ้าน ฉันกำลังจะอ้าปากถามว่าเธอเป็นใคร แต่พัทก็

ถอะเดี๋ยวเพื่อนพี่ก็กลับแล้ว" เพื่อนเก่า

่อนเหรอคะ ดูท่าทางเ

ะกลับแล้ว" พัทหันมามองหน้าฉันด้วยสายตาเ

นที่สุดไปแล้ว แต่จะโทษใครได้ก็คงต้องโทษตัวฉันเอง ฉันยิ้มออกมาอย่างขื่นขม รอยยิ้มฉันคงจะน่าเกลียดมาก เพราะตอนนี้ฉันไม่รู้ว่าฉันควรจะยิ้มหรือร้องไห้ดี พัทยังคงมองหน้าฉัน แต่มองด้วยความเฉยชา ฉันยังใส่ชุดเจ้าสาวอยู่ไม่มีเวลาแม้กระทั่งจะเปลี่ยนเลยด้วยซ้ำ ความจริงวันนี้เป็นวันที่ฉันต้องแต่งงานกับพี่ดล คนที่แม่ฉันถูกใจ

ย่างนั้นกับพัท ฉันเห็นว่าเขาคอยตามใจฉันตลอด ยอมเป็นเบี้ยล่าง ยอมแม้กระทั่งปล่อยให้ฉันได้หมั้นหมายกั

..ฝน

ก็ต้องกอดตัวเอง ร่างกายที่หนาวเหน็บยังไม่เท่าความหนาวจากหัวใจ ฉันรู้สึกว่าภาพตรงหน้าดูพร่ามัว พร้อมกับ