ข้าน้อยขอเป็นติ่งพระรอง

คำพูดเ

ดใจไม่หาย หัวใจของนางเต็มไปด้วยความคับข้องหมองใจ เจียงอันเล่อจึงตัดสินใจป

ปนผสมผสานจนนางรู้สึกปวดหัวไปหมด ใบหน้างดงามของนางมีความเคร่งเครียดปรากฏชัด ร

ที่กำลังนั่งอยู่ในศาลากลางสวนเพียงลำพัง ใบหน้าขาวละมุนของนางดูอ่อนโยนแต่แ

เบือนหน้าเตรียมหันหลังกลับอย่างมิคิดจะเข้าไป

เข้าไปภายในศาลาและประจันหน้

องเจียงอันเล่อดังขึ้นอย่างไม่ลังเล ดวงตาเร

นเล่อ แววตาของนางมีประกายสงสัย แต่ริมฝีปากกลับยกยิ้มบางที

กไปด้วยน้ำเสียงจริงจังอย่างตรงไ

างชิวเหยาหายไปในทันที นางนิ่วหน้าลงอย

ต่ในเมื่อท่านมีผู้อื่นในใจ เหตุใดจึงยังรั้งใต้เท้าหานไว้ข้างกาย

งชิวเหยา นางมีสีหน้าลำบากใจ ดวงตาที่เคย

ต้เท้าหานอยู่ร่วมกันอย่างดียิ่ง ไม่รบกวนคุณหนูเจียงต้องเป็น

ักของท่านกลับมา ท่านยังคิดว่าเรื่องนี้จะยังดียิ่งอยู

่ปี ตลอดเวลาที่ผ่านมาหานอี้หลงปฏิบัติตัวดีต่อนางแทบทุกอย่าง ทั้งสองยังคงรักษาความสัมพันธ์อันดีต่อกันไว้ได้เป็นอย่างดียิ่ง แต่เมื่อหยางชิวเหยาคิดถึงจางลู่เหว

ึ้นมาในทันที “ท่านเห็นหรือยังว่าท่านเองก็มิอาจตัดใจจากคนรักเก่าของท่านได

ออกมา แต่กลับต้องกลืนน้ำลายเหนียว

านหลัง “บังอาจนัก คุณหนูเจียง ท่านหยุ

ามาประคองหยางชิวเหยาเอาไว้แนบกาย สายตาจับจ้องมองหน้าเจียงอันเล่ออย่างถมึงทึง ใบหน้

เจียงอันเล่ออุ

จะไม่ถือสาหาความ แต่ต่อไปหากท่านยังลบหลู่ฮูหยินของข้าอีก ข

บ้าง มิเช่นนั้นท่าน...” เจียงอันเล่อพยายามจะเถียงออกมา แต่นาง

ร์ เจ้าหย

รสาว ก่อนจะหันไปพูดกับหานอี้หลงด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ใต้เท้าหาน บุตร

หยางชิวเหยาเห็นดังนั้นจึงกระตุกชายเสื

อันใด แต่หวังว่าท่านจะอบรมคุณหนูเจี

ในทันที ทิ้งให้เจียงอันเล่อยืนอยู่กับเจียงเส

ภายในหัว คำกล่าวของเจียงอันเล่อยังคงดังก้องอยู่ในหัวของนางอย่างไม่ขาดหายไป

บเจ้าหรือ ดูเจ้าไม่สบายใจยิ่งนัก” หา

ได้เช่นใดกัน “ไม่มีอันใดหรอกท่านพี่ คุณหนูเจียงยังเด็กนัก ท่านก็อย่าถือความนางเลย

ียงอันเล่อในใจ “นางช่างเป็นหญิงสาวที่ไร้มารย