ย้อนเวลารัก องค์รัชทายาท

้งให้วายุรู้สึกสับสนและเสียใจ วายุรู้ว่าหลี่หยางไม่ชอบการถูกบังคับและรู้สึกว่าถูกล่วงล้ำ

ี่เขาต้องใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันยิ่งทำให้การสื่อสารนั้นลำบาก ในที่สุด วายุตัดสินใจเดินไปที่ตำหนักขององค์รัชทายาทหลี่หยางเพื่อขอ

ท วายุยืนลังเลอยู่หน้าประตูชั่ว

า ท่าทางที่ไม่มั่นใจเท่าไรนัก ทำให้ดูเหมือนเป็นคน

ด หลี่หยางยืนอยู่ตรงหน้าเขาด้วยสายตาที่เย็นชา ใ

ยางถามเสียงเรียบ แต

ษเรื่องที่ข้าแอบใส่ผักในอาหารของท่าน ข้าแค่อยากช่วยท่านเท่าน

องเขานิ่ง ๆ พลางหัวเ

ว่าคำขอโทษของเจ้าจะทำให้เรื่อ

ยายามรักษาท่าทีและพูดต่อ “ข้าไม่ได้คิดเช่นนั้น ข้าแค่อยา

งการให้ใครมายุ่งเรื่องส่วนตัวของข้า แม้แต่พระชายาที่ข้าไม่ต้องการอย่างเจ้า เจ้าคิดว่าเจ้ารู้ดีกว่าข้

กเจ็บปวด แม้เขาจะพยายามช่วยหลี่หยาง แต่กลับกลายเป็นว่าความหวังดีของเขาถูกมองเป็นการล้ำเส้นและบ

ยามจะอธิบาย แต่หลี่ห

ข้ามาควบคุมชีวิตข้า ข้าไม่สนว่าเจ้าจะหวังดีหรือไม

มีด เขารู้ว่าหลี่หยางแข็งกร้าวและเย็นชา แต่การที่ถ

ความรู้สึกเสียใจและความอ่อนแอออกให้

จะไม่ยุ่งเกี่ยวกับท่านอีก” วายุพูดจบก่อนจะหันหลั

ดเดี่ยวก็ยังคงค้างอยู่ในใจ คำพูดของหลี่หยางนั้นบาดลึกกว่าที่เขาคิด เขาเริ่มสงสัยว่าตัวเอง

คำตอบ แต่ทุกอย่างดูเหมือนจะ

่ใจกับคำพูดที่บาดลึกเหล่านั้น เขาตัดสินใจที่จะไม่ยุ่งเกี่ยวกับคนเย็นชาอย่างหลี่หย

แต่การอ่านก็หนังสือช่วยให้เขาลืมความรู้สึกเหล่านั้นไปชั่วคราว ขณะที่วายุกำลังจดจ่ออยู่กับตัวอักษรบนหน้ากระดาษ จู่ ๆ ประตูห้อง

าที่นี่มีธุระอะไรหรือองค์รัชทายาท”วายุถามอย่างสุภาพพยายามไม

ก่อนจะยิ้มเย้ยหยันเล็กน้อยและโยนผ้าชิ้นหนึ่งลงบนโต๊ะตรง

. ผ้าสำหรับปัก ข้าอยากเห็นว่าพระชายาของข้าจะปักได้งดงามเพียงใด” องค์รัชทายาทหลี่หยางกล่าวด้วยน้

ตั้งใจที่จะแกล้งอย่างชัดเจน หลี่หยางไม่เพียงแต่ดูถูกเขาว่าอ่อนแอ แต่ยังพยายามย

้นอย่างเรียบ ๆ แต่ภายในใจกลับเต

างนั้นหรือ เจ้าดูบอบบางและอ่อนแอเหมือนผู้หญิง น่าจะเหมาะ

ห้เขาตอบโต้ แม้จะรู้สึกเจ็บปวดกับการถูกดูถูกเช่นนี้ แต่เขาก็ไม่อยากทำให้

กดู” วายุพูดเสียงเรียบ พยาย

้ใกล้ ๆ จับตามองการกระทำของวายุอย่างตั้งใจ “ดี ข้าอย

ำตามที่หลี่หยางต้องการ มือที่เคยจับแต่มีดผ่าตัด เริ่มลงมือปักด้วยความ

หรือ แคว้นหลงของเจ้านี่เลี้ยงลูกยังไงลูกผู้ชายแท้ๆแต่กลับไม่แข็งแกร่ง อรชรอ้อนแอ้นยิ่งกว่าผู้หญิง แต่พอให้จับงานผู้หญิงก

รมณ์และไม่โต้เถียง แม้จะรู้สึกเสียหน้าและอึดอัดอย่า