ลิขิตรัก องค์ชายไร้ใจ

หงา ไป๋ลี่เยว่นั่งอยู่ใต้แสงเทียนริบหรี่ ใ

ขา และเฝ้าดูแลเขาด้วยหัวใจทั้งหมดของนาง วันที่นางตกหลุมรั

้องของม้าศึกกึกก้องไปทั่วป่า ไป๋ลี่เยว่ที่กำลังเก็บสมุนไพรอ

ีแดงเข้มไหลซึมออกจากแผลที่สีข้าง แสดงให้เห

งมีชีวิตอย

เขา มือนางแตะไปที่จมูกของเขา แล

น” นางหันไปเรียกค

อ เจ้าสองคนมาช่ว

งชายบาดเจ็บขึ้นหลังของตนโดยไม่เอ่ยคำถาม พวกเขารีบพาร่างนั้นกลับไปยัง

่ไป๋ลี่เยว่นั่งลงข้างเตียง มือเรียวของนางแต

งรักษาเดี๋ยวนี้” นางก

ที่เต็มไปด้วยสมุนไพรของนางออกมา นางบดสมุนไพรบางส่วน

ป หากมีผู้ใดรู้เข้า และเขาเป็นผู้ใดเรา

้วยความแน่วแน่ “บุรุษผู้นี้กำลังจะตาย ถ้าข

ูของตนเป็นคนเช่นไร เมื่อนางตัดสินใ

ซุนเต๋อ ห้ามให้ใครเข้ามาเด็ดขาด โดยเฉพาะท่านพ่อกับท่านแม่ ส่วนเจ้าหงเหมย

จ็บค่อยๆ ลดลง ขณะที่ไป๋ลี่เยว่นั่งเฝ้าเขาตลอดทั้งคืน นางไ

ก แต่ท่าทางของเขากลับดูสง่างามราวกับกษัตริย์ที่ยังมิได้สวมมงกุฎ และนางก็อดสงสัยมิได้ว่า

บาดเจ็บ ก็ยังๆไม่ได้สติ แม้นางยังไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร

างหูของเขาขณะทำแผล แม้จ

ปล่อยให้ท่า

ห์ นางเก็บเป็นความลับอย่างดี แม้แต่ท่านเสนาบดีและฮูหย

ใจของนาง ไป๋ลี่เยว่ดูแลบุรุษปริศนา เช็ดตัว

ตื่นตระหนก และทุกวัน นางก็ค่อยๆ หลงรักเขาทีละนิด แม้เขาจะยังคงหมดสติ แม้เข

ึ้นมา เพียงแค่ได้เห็นท่านลื

ลังจากผ่านไ

แผลให้เขาตามปกติ แต่แล้ว จู่ๆ

ำเปล่งออกมา แม้อ่อนแรงแต่ก็

ย่าขยับมากนัก ท่า

ีปากซีดเซียวขยับเล็กน้อย ราวกับพยายามเป

่นี่

ด้รับบาดเจ็บหนัก ข้าเป

พยายามเรียบเรียงความคิดของตนเอง ภาพสุดท้ายที่เขาจ

อยู่หรือ ข้ามาอยู

านยังมีชีวิตอยู่ ข้าไปเก็บสม

ให้ “ดื่มนี่ก่อน จะช่ว

้ายก็ยอมรับไปดื่มช้าๆ แม้รสขมจะทำให้คิ้วของเข

น” เขาทว

งหน้า และนั่นเป็นครั้งแรกที่นางได้เห็นใบหน้า

ข้า จวนเสนาบดีไป๋ ข้าไป๋ล

่างกายของเขาจะยังอ่อนแอ

าดูแลข

๋ลี่เยว่ยิ

แล้ว ท่านไม่ต้

ปครู่หนึ่ง ก่อน

ติดหนี

หน้า “ข้าไม่ต้อง

จของนางกล

้องการให้ท่า

อกจากจวนเดินทางกลับบ้าน ไป๋ลี่เยว่รู้สึ

้รู้ว่าบุรุษที่อยู่นางช่วยไว้ เขาคือองค์ชายผู้สูงศักดิ์ หลงเจิ้งหยาง

ดีความชอบเช่นนางขอรางวัลได้ตามปราร

ชทานกับองค์ชายสามเพคะ”

ได้ยินคำขอนี้ รู้

่นนาง กล้าขอแต่งงา

่คือจุดเริ่มต้น ของชีวิตแต่งงานที่มีเพียงนางที่

ในปัจจุบัน จากอดีตที่นางคิดว่าจะงดงาม บัดนี้นาง

่งนัก” นางหัวเร

ีโอกาสอยู่ข้างกายท่าน ข

้งใจจะรัก ต่อให้เราทุ่มเทเพียง

งลงบนมือของนาง แต่

้าจะไม่หลั่งน

ยู่ต่อไป โดยไม่ต