ข้าโหด ทว่าข้าคือสุดที่รักของท่านอ๋อง

าไปคว้ามือของเสิ่นสุยยินไว้ นางลืมคำสอนทั้งหม

อย อีกอย่างหากข้ายังมิได้ออกไปจากหอเจียวฟ่าง แล้วเจ้ามีสิทธิ

ใบหน้าของเสิ่นสุย

ม่ได้ออกหอเจียวฟ่าง นาง

คล้ายคลึงกันมาก พวกเขาเห็นแก่ตัวและยอมสลัดผู้อื

มา เสิ่นสุยยินไม่ได้รู้สึกถึงความเคารพเลยแม้แ

แม่ใหญ่ เสิ่นจวินคั่วไม่ได้สนใจเลยว่

่ว นางมีค่าน้อยกว่าสุ

ญ่ใส่นาง มันทำให้แววตาของเสิ่นสุยยินเย็นชาขึ้น

รวางมาดเป็นบุตรีฮูหยินเอกให้มันน้อย ๆ หน่อยนะ เจ้ากับข้าก็ต่างต้องใช้ความงามในการรับใช้ผู้อื่นเหมือนกัน เจ้ายังจะคิดว่าตนเองเป็นบุตรีฮูหย

หาญมากเกินไปแล้วนะ เจ้ากล้

หัวเราะเยาะออกมาก่อนจะพูดว่า “แล

ุยยินยั่วยุจนสติแตกไปแล้ว นางหยิบน้ำช

ำชา แล้วก็ยิ้มอย่างดูถูก

าในมือลงและรีบวิ่งปรี่เ

เล้ารีบวิ่งตามเสียงเข้ามา แล้วก็เห็นว่าเสิ่นหลิวเยว่กับเสิ่นสุยยินกำลั

จ้องหน้ากันตาเขียว ต่างก็ไม

อกมา ก่อนจะพูดประชดประชันขึ้นว่า “แม่ ดูพวกนางสองคนเข้าสิ ยังคิดว่าตน

ตบหน้าเสิ่นสุยยินไปครั้งหนึ่ง พอเสิ่นหลิวเยว่เห็นเสิ่นสุยยินโดนตบก็ด

คนโดนตบ หลิ่วเหมยก็ยิ

ับมาได้ นางก็เอามือกุมหน้าไว้อย่างไม่อยากจะเช

งสาวผู้ใดที่ไม่เชื

อาไว้จนเกือบจะทำให้อ๋องหนานทรงมิพอพระทัยอยู่แล้ว ตราบใดที่เจ้ายังมิใช่พระชายาอ๋องหนาน เวลาอยู่ในหอเจียวฟ่างเจ้าก็

่สามารถพาใครออกไปได้ง่าย ๆ ทั้งนั้น ยิ่งไปกว่านั้น แม่เล้าคือบุคคลที่พระราชวังมอ

ยิ่ง นางเอามือกุมหน้าไ

ต่นางยังไม่ทันได้พูดอันใด เสิ่นสุยยินก็ชิงโค้งคำนับยอมรับผิดขึ้นมาเสียก่อน “แม่ เม