ลิขิตรักข้ามกาลเวลา

ในสวนหย่อมของสนามบิน เธอมองผู้คนที่แต่งตัวด้วยชุดโบราณ นึกสงสั

ู่ข้างหน้า เธอพยายามหลบหลีกผู้คนที่พลุกพล่าน และรู้สึกประหม่าแกม

ก็วิ่งเข้ามาในหั

่คนที่นี่ เจ้าเป

ม ๆ เพื่อจะถามท่านให้รู้เรื่อง.. แต่ข้างหน้าเธอไม่มี

เริ่มคืบคลานเข้ามา เธอลากกระเป๋าใบใหญ่ที่เปรียบเสมือนเพื่อนของเธอใน

ตามทางเล็ก ๆ ที่ติดกับกำแพงอิฐสูงท่วมหัว แต

เรียบร้อย อาการแพ้อากาศและอาการปวดหัวกำลังเล่นงานเธอหนักขึ้น จึงหยิบ

พักก็พบผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ในช่องกำแพง เมื่อเห

ักขึ้นทำให้เธอตัดส

ั้ย” เธอชี้ที่พื้นด้านหน้าขณะพูดกับเขาด้วยภาษา

ไม่ใช่ศาลาริมทางที่ใครจะมานั่งก็ได้” ชายคนนั้นต

คนี้ได้ยังไงกันนะ ทำไมมีคนแล

าวทำนบพัง ความอัดอั้นบวกกับอาการไข้ท

ห้โฮอยู่ตรงหน้าแบบนี้ นึกอยากจะไล่ก็ไล่ไม่ลง สุดท้ายก็ยอมใจอ่อน “เงียบได้แล้วแม่นาง ถ้าอยากจะนั่งพักก็เช

จกับเรื่อง

ใจก็ตัดหัว ไม่พอใจก็

ต้นของเส้นเลือดในสมองจนต้องนิ่วหน้า รีบปาดน้ำตาทิ้งแล้วคว้า

นเหรอ” ชายหนุ่มยังมีแก่ใจวิ่งอ

ก แต่ข้าไม่รบ

ซียวอยู่บ้าง แต่ก็ได้รับการตกแต่งไว้อย่างสวยงามรับกับใบหน้าเห

่งตัวไม่เหมือนคนที่นี่ เจ้าเป็นชาวตะวัน

มอยู่ทางทิศใต้ของดินแดนแห่งนี้ มาเที่ยวที่นี

หน้าตาเจ้าไม่สู้ดีนัก นั่งพักสักครู่แล

แรมไหม..ข้าหมายถึงโรงเตี๊ยมน่ะ” เธอแปลกใจตัวเองมากที่พูดคุยตอบโต้ไ

้ามีเมียและลูกอยู่ด้วย บ้านแม่ยายพ่อตาข้าก็อยู่ใกล้ ๆ กัน เจ้าก็ไปนอนที่บ้านพวกท่าน บ้านข้าอยู่ท้ายคฤหาสน์ท่านอ๋อง

มก็พอ” ถึงจะรู้สึกดีที่เจอคนมี

่ถูก รอข้านะหนึ่งชั่วยามไ

ี่รู้ว่าหนึ่งชั่วยามของเขาเท่ากับสองชั่

็ไม่มี มีแต่สร้อยคอกับแหวนอีกสองวงหนักอย่างละสลึง และกำไลข้อมื

ูกคัดจมูกไปหมด จึงตัดสินใจลากกระเป๋าไปพิงกับกำแพงแล้วใช้นั่งแทนเก้า

การอาจจะดีขึ้น คิดไ

ขอนอนพักระหว่า