คุณนายฟู่ กรุณาเซ็นต์หย่า

ึ้นบันไดอย่างห

ั้ง พนักงานในบ้านต่างกล้าออกมา มองหน

ในบ้านเงียบสงัดเหมือนคืนไร้จันทรา เขาถอดเสื้อคลุมออกแ

เธอพูดคุยกันไม่ค่อยดีใจ หลังจากนั้นเธอก็ขังต

เป็นคนที่มาจากบ้านเก่า มองเห็นฟู่ซือจ

ขาไม่อยู่ เป็นพนักงานที่เ

งียบๆ อย่างมีชั้นเชิง "คุณนายเล็กไม่ได้กินอ

ินโบกมือให้พนักงานที่

ห้หน่อย" ก่อนหน้านี้ในวันเกิดของซูชิงเฉิน คุณปู่

งไม่ได้ให้โอกาสเหมา

ที่โรงรถ ก้าวเดินเร็วขึ้นกว

ระตูห้องนอนใหญ่เบาๆ ข้างในไม่มีเสียงตอบ เขาดึงเนคไทออก ปลดกระดุมเสื

สียงซูชิงเฉินที่เศร้าหมองและอ่อนโ

กุญแจขึ้นมา ฟู่ซือจวินใช้กุญแจเป

ะตูทำให้ห้องท

มุมเตียง เธอมองไปอย่างงุนงง สายตาที่พร

ิ้ตเผยความรู้สึกที่มีความขี้เกียจแฝงอยู่ แต

อฟู่ซือจวินกลับมา เธอได้ยินเสียงเคลื่อนไหว แต่เธ

าง เธอไม่อยากฟังคำ

้าวก่อน" ซูชิงเฉินหิวมาทั้งวัน ร่างกายอ่อนแรง แต่ยังคงยิ้มแย้ม "ฉัน...เดี๋ยวจะลงไ

คิดถึงพวกเขาที่รู้เรื่องดี ซูชิงเ

ลัวว่าเขาจะเข้าใจผิดว่าเธอแกล้งทำ จึงรีบปฏิเสธ เสียงที่อ่อนแอดังขึ้น "ถ้

้เธอไม่อ

อ ทำให้เธอหมดพลัง ฟู่ซือจวินยืนที่ข้างเตียง มอง

มา "คุณชาย ของขวัญมาแล้วครับ" ฟู่ซือจวินรับถุงของขวัญ ย

คราวก่อนยังไม่ได้ให้ ลองดูว่

น เหมือนดอกพุดที่บานสะพรั่ง

ขวัญก็พยักหน้า เสียงเบ

่ซือจวินให้

สึกมีความสุขมากแล้ว ไม่คิด

อกให้เขาเลือกก็ตาม เธอเป

้ก็มีดีไซน์เฉพาะตัว

นว่าเป็นการสั่ง

กินคาด เธอมักจะจ

" เธอนั่งที่ขอบเตียง มองตาฟู่ซือจวินที่เปล่งประกายดั่งดาวบนฟ้า

เคยชี้ให้ดูนั้น เคยติดอ

ุ่นที่หัวใจ เธอเก็

ว นี่ถือเป็นการชดเชยให้เธอ" เขามองซูชิงเฉินด้วยความจริงจัง "แต่เรื่องหย่า ฉัน