สามีฉัน กับชีวิตลับอันวิปริต

ตชีวาที่สำนักงานเขตซึ่งร้างผู้คน มีเพียงเจ้าหน้าที่ที่ดูเหนื่อยล้าและคนขับรถหน้าตายของเจตน์เป็นพยาน

ความรู้สึกเหมือนเป็นกำแพงกั้น ไม่ใช่หน้าต่าง มันกั้นโลกภายนอกไว้ห่างไกล เฟอร์นิเจอร์ทั้งหมดเป็นมุมแหลมและสีโมโนโครม—หนังสีดำ โครเมียม หินอ

นเงาดำทมึนตัดกับแสงไฟของเมือง "ในที่สาธารณะ เราคือคู่รักข้าวใหม่ปลามันที่รักกันมาก คุณจะต้องเชื่อฟังผมในเรื่องธุรกิจทั้ง

นส่วนทางธุรกิจ นี่คือปีกของผมในเพนต์เฮาส์นี้" เขาชี้ไปที่โถงทางเดินด

เข้ามาในอกอย่างว่างเปล่า ฉันพยักหน้า ห่อผ้าห่มแคชเมียร์รอบตัวแน่นขึ้น ฉันยั

ตาของเขากวาดมองฉันด้วยท่าทีประเมินที่เย็นชาเช่นเคย "พรุ่งนี้ เราจ

รูและหยิบแท็บเล็ตบางๆ ขึ้นมา ยื่

ฟลเดอร์ที่เข้ารหัสไว้เพียงโฟลเดอร์เดีย

ริตในองค์กร ข้อตกลงที่น่าสงสัย และบัญชีลับ มันเป็นภาพเหมือนของครอบครัวที่ฉันคิดว่

่วนใหญ่ ยกเว้นสองคำ "โครงการไนติงเกล" ฉันแทบหยุดหายใจ ฉันแตะเพื่อเปิ

็ตของคุณยายฉัน อันที่อัญชลีสวมอยู่ ใต้ภาพมีข้อความสั้นๆ ที่

ความลับที่สำคัญมากจนเชื่อมโยงแผนการสมคบคิดที่ลึกที่สุดของครอบครัวฉันเข้ากับความแค้นส่วนตัวของ

ศัพท์เครื่องใหม่ที่เจตน์ให้ฉันก็สั่นขึ้นบนโต

่กลางอากาศ เจตน์มองฉัน สีหน้าของเขาอ่านไม่ออก ความเงียบของเขาคือกา

์พูดเบาๆ "เป

ลึกๆ แล้วแตะหน้

ปลอดเชื้อ เต็มไปด้วยน้ำตาและการตื่นตระหนกที่เสแสร้ง "เราเป็นห่วงกันมากเลย

าไหว้หลังหลอกนั้นน่า

อะไร ความเครียด ความเศร้า... มันทำให้เราเห็นภาพหลอนได้นะ หมอเอมอรเตือนเราแล้วว่าเรื่องนี้อาจจะเกิ

อย่างดิบเถื่อน เสียงที่เคยปลอบโยนฉันตอนเป็นไข้และฝันร้ายในวัยเด็ก เกือบจะได้ผล ความสงสัยเพียงเ

มันไม่มีการตัดสิน มีเพียงการจดจ่อที่เงียบและชัดเจน เขามองเห็นคว

่วแน่ที่เย็นชาและแข็งกร้าว "หนูไม่กลับบ

ขวัญ

นักอึ้ง ฉันรู้สึกว่างเปล่า ราวกับว่าเธอเอื้อมมือผ่านโทรศัพท

ัน ปิดไฟล์ "พักผ่อนซะ" เขาพูด น้ำเสียงของเขาอ่

อพาร์ตเมนต์ตามที่สัญญาระบุไว้ แต่เขากลับห

ูด สายตาของเขาเข้ม

นี่ยนะ? นี่มั

่อันตรายและเหมือนนักล่า "และงานกาลาการกุศลมรดกไทยประจำปียังคงดำเนินไปอย่างคึกคัก บริษัทของพ่อเธอเป็นผ

เป็นน้ำแข็ง เขาต้

ทึ่ง ทำจากผ้าไหมเนื้อหนาที่แนบไปกับลำตัว ผมของฉันถูกรวบขึ้น และการแต่งหน้าบางๆ ก็ช่วยปกปิดความโทรมของค่ำคืนที่ผ่านมา ฉันมองตัวเองในกระจกและเห็นคนแปล

งสมบูรณ์แบบ เขามองฉัน และเป็นครั้งแรกที่สายตาประเ

นาที่สุภาพและเสียงของวงสตริงควอเตต ขณะที่เราเข้าไป ความเงียบก็เข้าปกคลุมห้อง ผู้คนหันมามอง เ

งฉันผ่านฝูงชนราวกับว่าเราเป็นราชวงศ์ที่กำลังแหวกทะเล เขาพยักหน้าให้คนรู้จักอย่างห้

เขาอย่างภาคภูมิใจ "...และมันคือคุณค่าของครอบครัวเหล่านี้" พ่อของฉันกำลังพูด

นข้างหน้าเราเปิดโล่ง เสียงกระซิบเงียบลง ถูกแ

ราก่อน สีหน้าของเขาซีดเผือด รอยยิ้มของเขาแข็งค้างและแตกสลายเหมือนเครื่องเ

ของฉัน เขาไปถึงโพเดียมและด้วยท่าทางที่สุภาพแต่หนักแน่น เขาหยิบไ

าวกับกำมะหยี่ คมกริบราวกับเหล็กกล้า "ผมเพียงแค่อยากจะแสดงคว

ดซึมซาบเข้าไป... คุณพ่อตา เส

้องไปที่ผู้ชม เขายิ้มรอยยิ้มอันตรายนั้นอีกครั้ง "แต่ผมเชื่อว่าภ

ยตานับร้อยคู่ พร้อมกับแสงแฟลชของกล้องที่เริ่มสว่างวาบเหมือนดอกไม้ไฟ