เขาจมฉัน ฉันเผาโลกของเขา

งเอวา ศิ

คินกลับบ้านมา

่าเชื่อถืออย่างเหลือเชื่อขณะที่เขาอุ้มฉันขึ้นจากเตียงแล้ววางลงบนรถเข็น “ผ

คะเรื่องที่เกิดขึ้นในเกม เอวา” เธอพูดพลางรีบเข้ามาข้างๆ ฉันแล้วคว้าแขนฉัน

ลงไปอีก ตอนนั้นเองที่ฉันเห็นมัน บนข้อมือของเธอ สร้อยข้อมือเงินเส้นบางๆ

องฉันห

ดครั้งล่าสุดของฉัน เขาเคยบอกฉันว่าลูกปัดพวกนั้นคือเศษอุกกาบาตที่ข

รู้สึกเหมือนเป็นความเจ็บปวดทางกาย ฉันอ้าปากค้าง ม

้นด้วยความตกใจ “เป็นอะไรไป

ปัดมือเขาออก “ไม่ต้องหาหมอ ฉ

ร่างกายสั่นเทา ฉันยกมือซ้ายขึ้นมา ที่ซึ่งสร้อยคู่แฝดของมัน—สร้อยเง

สร้อยเส้นบางๆ ขาดสะบั้น ลูกปัดเงินกระจัดกระจายไปทั่วพื้

ปวดแค่ไหนก็ตาม ฉันลุกขึ้นยืนอย่างสั่นเทาแล้วเดินออกจากห้องโดยไม่ใช้รถเข็น ฉันยังไม่อยากจะเชื่อว่าเขา

ไปในห้องครัวจากโถงทางเดินได้ และสิ่งที่ฉันเ

มของเธอขณะที่เขาจูบเธออย่างลึกซึ้งและหิวกระหาย มันเป็นจูบ

าเป็นเสียงพึมพำต่ำๆ “เราต้องระ

อคืนก็ไม่ยอมอยู่กับฉัน แล้วยังปล่อยให้ยัยนั่นได้น้ำตาฟีนิกซ์ในเกม

ูบที่ปลายนิ้ว “มันเป็นความผ

ล่ห์ เธอเกี่ยวขาข้างหนึ่งรอบเอวเขา ดึงเขา

มือของเธอส่องประกายวาบเมื่อเธอขยับ มัน

ฉันไม่ได้ยินจากเขามานานหลายปี เขาอุ้มเธอขึ้นแล้ว

มๆ ของเขา เสียงเสื้อผ้าที่เสียดสีกัน—ไม่ชัดเจน พร่ามัว รา

่ต้องห่วง เราจะจัดงานแต่งงานของเราเองในพิมานเมฆ

งของดาลินเป็นเสียงอ

สัญ

วามฝันของฉัน อนาคตของฉัน ให้กับเธอ ฉันยืนนิ่งแข็งทื่ออยู่ในโถงทางเดิน บังคับตัวเองให้ดู

ดูกที่หักใดๆ ฉีกกระชากฉัน เริ่มจาก

งอย่างมึนงง โลกกลายเป็นรอยเป

องเธอและโคโลญจน์ของอคินติดตัวเธอเหมือนผ้าห่อศพ “ฉันจะลาพักร้อนที่เหลือของสัป