เพลิงแค้นภรรยา ราชวงศ์เป็นเถ้าถ่าน

ามีของฉันอยู่ในบ้านพักส่วนตัวของเร

รียกฉันว่า ‘ผู้หญิงมีมลทิน’ จากเหตุการณ์เลวร้ายที่พรากชีวิตลูกชายของเราไ

แต่ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะไปร่วมงานแต่ง

ที

วรโช

นหวังบนถนนที่เปียกแฉะของกรุงเทพฯ ในตอนที่เรายังเป็นแค่เด็กเหลือขอที่ท้องว่างเปล่า แต่กำปั้นเต็มไปด้วยความทะเยอทะยาน ดังนั้น เมื่อโทรศัพท์ของส

ังที่เราซื้อมันด้วยเงินสะอาดก้อนแรกสิบล้านบาท ที่นั่นคือสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ของเรา เป็นพื้นที่สงบที่เราอนุญาตให้ตัวเองได้โศกเศร้าถึงลูกชายที่เราไม่มีว

ว่าแม้ในความเงียบงันที่อึดอัดของการสูญเส

ยบตึง เหมือนมีก้อนน้ำแข็งก่อตัวขึ้นในท้องของฉัน พอถึงตอนเที่ยง ไร้วี่แววของเขา ก้อนน้

นตัวฉัน เลือดอุ่นๆ ของเขาเปรอะแก้มฉัน และกระซิบว่า “พี่อยู่นี่นะไอวี่ พี่จะอยู่ตรงนี้เสมอ” และเขาก็อยู่จริงๆ ตลอดเวลายี่สิบปี ภาคิน เตชะวิ

้ เขาแค่

ียงของฉันสงบนิ่งจนน่ากลัว “

ังเลใดๆ “ค

า เลือดในกายฉันเย็นเฉียบ เขาอยู่ที่บ

น พวกเขารู้โดยไม่ต้องเอ่ยถาม พวกเขารู้ว่าวันนี้คือวันอะไร และพวกเขารู้ว่าแววตาของฉันเป็นอย่างไร มันเป็นแววตาเดียวกับที่ฉัน

ของเขาจอดอยู่ใกล้ระเบียง แต่มีรถอีกคันหนึ่ง เป็นรถคอมแพคเก่าๆ ราคาถูก จอดอยู่ข้างๆ

ยะเยือก กัดกินผิวที่เปลือยเปล่าของฉัน ฉันมองผ่านหน้าต่างบานใ

เธอตัวเล็ก ผมสีเข้มยาวสลวยระหลัง เธอสวมเสื้อเชิ้ตตัวหนึ่งของเขา เสื้อแคชเมียร์สีเทาอ่อนที่ฉัน

ี่เขาเคยสัมผัสฉันตอนที่เขาคิดว่าฉันหลับไปแล้ว เป็นท่าทีที่อ่อนโยนและแสดงความเป็นเจ้าของที่เคยทำให้หั

ที่เสียดแทงแก้วหูของฉัน จากนั

าน นี่ไม่ใช่แค่การทรยศ แต่มันคือการลบหลู่ เขาพ

่เราสร้างไว้ริมน้ำ มันเป็นหินแบนเรียบง่ายที่สลักชื่อไว้เพียงชื่อเดียว: ลีโอ ลีโอของเรา ข้างๆ กันนั้นมีม้าโ

ทาอย่างว่างเปล่า แล้วฉันก็หันกลับไปมองที่หน้าต่าง มองส

ยกระทบกับพื้นดินที่เย็นจัด เสียงไม้แตกดังลั่นเหมือนเสียงกระดู

ปลี่ยนเป็นความเย็นชาและเจ้าเล่ห์อย่างรวดเร็ว เด็กสาวคนนั้น เกวลิน แอบมองออกมาจากข้างหลังเขา ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้

พวกเขาวางอยู่บนอาวุธ สร้างกำแพงมนุษย์

แล้วก็ลดลงมองเศษซากของม้าโยกที่แตกหัก แววตาของเขาฉ

เสียงเรียบ “เธอ

นเองก็ต่ำและอันตรายไม่แพ้กัน ฉันพยักพเยิดไปทางเด

าก เปราะบางมาก เธอดูเหมือนฉันในอดีต ก่อนที่ชีว

าทีปกป้องนั้นยิ่งทำให้ฉันเจ็บปวดรวดร้าว เขา

เขาพยายามอธิบาย เป็นประโยคที

ใช้ไว้อาลัยให้ลูกของเรา คุณปล่อยให้มันใส่เสื้อของคุณในบ้านที

มักจะเป็นนักวางแผนเสมอ คนที่มองเห็นล่วงหน้าได้สิบก้าว

เขาพูด ราวกับว

้านของเรา ในวันนี้” ฉันก้าวเข้าไปอีกก้าว สายตาจับจ้องไปที่เขา “คุณม

เสี้ยวสุดท้ายของหัวใจฉันแหลกสลาย เขาพึมพำอะไรบางอย่างกั

สียงเรียบ “เธ

แค่หมุนคว้าง แต

ี้ ต่อหน้าลูกน้องของฉัน ต่

ผลเป็นบนหลัง ผู้ชายที่เคยขโมยขนมปังให้ฉันเพราะฉันหิวโซ ผู้ชาย

าวเหน็บ ฉันหันไปหาลูกน้องของฉัน เสียงของฉันชัดเ

อามั