แต่งงานสายฟ้าแลบแล้วถูกสามีที่เป็นเจ้านายตามใจ

ต้นเล็กน้อย และเขาห

อความแจ้งเตือนทันท

ล้วถามด้วยน้ำเสียงกวนๆ ว่า “ดึกมากแล้ว

หนานเฟิงเย่ เขาผลักหัวหนานเฟิงเย่ออกไปด้วยสีหน้

และใส่ไว้ในกระเป๋า จากนั้นจึงพูดกับลู่ซื่อถิงแล

เธอพร้อมพูดว่า “เอาล่ะ ครั้

มาถ่ายรูปความเมามายของเขา ทันใดนั้นเธอก็เห็นข้อความปรากฏขึ้นบนหน้าจอ ชื่อผู้ติดต่อของอีกฝ่ายคือ

เกิดอะ

ขาควรคุยกับเธอเรื่องข้

พาเฉินเฟยกลับบ้านและไม่มีเวลาอื่น ดั

เย่ซิงเฉินก็เก็บโทรศัพ

ด้รับข้อความแ

่งนี้เย็นนี้เจอกันที่ร้านอาห

นมากและมีท่า

ื่อครู่ ขณะที่ภรรยาในนามกลับเหินห่างและเย็นชาต่อเขา รอยยิ้มเย็นช

ายทางเหนือตามปกติเพื่อสอนพิเศษ และนั่งบ

ในอ้อมแขนของเย

ซื่อติงปรา

ระโดดลงจากเข่าของเย่ซิง

งสือภาพลงแล้วไล่

ดูเธอแล้วพูดว่

มรู้สึกไร้หนทางมากขึ้นเรื่อยๆ ว่า “ฉันขอโทษ ฉันแค่อยากไ

อถิงเหมือนโคอาล่า แต่ด้วยความเป็นมืออาชีพ เธอจึงยับยั้งตัวเ

ูดอย่างนั้น บรรยากาศก

ยหนุ่มร่างสูงใหญ่ กลับมีบุคลิกที่แข็งแกร่งกว่า

่างกะทันหันและกำลังคิดว่าจะ

อทำทันทีโดยดึงมือของ Lu Sh

ะทิมมี่หยิบพู่กันสองอันแล้วส่งให

ึ้นมา สีหน้าของเขาเต็ม

ิมาก่อน แล้วทำไมทิมิถ

ติง จึงอธิบายว่า “ทิมมี่เพิ่งดูหนังสือภ

ก็เห็นล

ทิมมี่ต้องการให้

่อติง จากนั้นหยิบปากกาขึ้นมาแล้ววา

ลงทันที เธอหันไปหาลู่ซื่อถิงแล้วเอ่ยเบาๆ ว่า “คุณล

้นมาและเริ่มวาดที่อีกด้านหนึ่

เขาวาดพ่อของเขา แล้วนาง

ุดขึ้นในใจ เขาก็พ

ูป เขาจะคิดอ

ะหยิบปากกาขึ้นมา

ได้ฝึกฝนมานาน หลังจากวาดไปได้สักพัก เขาก็รู้สึก

ที่สุดภาพครอบครัวสาม

่ซื่อติงก็วางปากกาลงและหยิบกระด

ยู่นั้น พวกเขาก็เห็นหัวทั้งสองอยู่ใกล้กัน หัวใจของลู่ซื

ะดุ้ง แต่โชคดีที่คนทั้งสองที

็ยืนอยู่หน้าขาตั้งภาพ จ้องมอ

งเฉินยังคงจ้องไปที่ภาพวาดของแม่ของเขา

ิมิจะคิดถ

จะได้พบเธอในเร็วๆ นี้ เขาวางแผนที่จะคุยกับเธอเกี่ยวกั

ได้ในแบบเดียวกับที่เขายอมรับครูเย่ บางทีเขาอาจจะลองเ

สะพายเป้ไว้บนไหล่ กล่าวลา

ามว่า “คุณจะกลับบ้านไหม？“ ฉันกำลังจ