“โยว่หง เธอเป็นบ้าอะไร?” เสี่ยเหมียนหมดความอดทนกับโยว่หง เธอมองตรงไปที่โยว่หงและพูดกับเธอว่า “ตั้งแต่ฉันเลิกกับกู้หนานเธอก็ทำตัวเหมือนคนบ้า” เธอกำลังคิดบ้าอะไรของเธออยู่? เธอนั่นแหละที่ลอกเลียนแบบผลงานคนอื่น！ ส่วนเรื่องกรรมการผู้ตัดสิน เธอเองก็รู้ดีว่าความจริงคืออะไร！”

การที่ได้เห็นเสี่ยเหมียนโกรธเป็นฟืนเป็นไฟทำให้โยว่หงมีความสุขอย่างมาก เธอรู้สึกมีความสุขทุกครั้งที่เสี่ยเหมียนต้องทุกข์ทรมาน

“ความจริงก็คือความจริงเสี่ยเหมียน ความโกรธของเธอเปลี่ยนแปลงความจริงไม่ได้” เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ และพูดอย่างจริงจังว่า “ฉันบอกเรื่องนี้กับเธอก็เพื่อตัวเธอเอง ถ้าเธอต้องการประสบความสำเร็จในชีวิต เธอก็ต้องพยายามมากกว่านี้ ทางลัดไปสู่ความสำเร็จมันไม่มีจริงหรอกนะ เธอต้องทุ่มเทมากกว่านี้ และเรื่องกรรมการผู้ตัดสิน... บอกได้คำเดียวว่า... ตบมือข้างเดียวมันไม่ดังหรอกนะ...”

เสี่ยเหมียนโกรธจัด เธอตบไปที่หน้าของโยว่หงโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว ทั้งห้องเงียบสนิทเพราะเสียงตบที่ดังขึ้น