“แม่คะ หนูเลิกกับกู้หนานแล้ว”

“วะ ว่าไงนะ” แม่ไป๋ก็ร้องไห้ออกมาอย่างหมดหวัง “เราพยายามทุกวิถีทางแล้ว แต่เงินทั้งหมดที่ยืมมาได้ ก็แค่นิดเดียวเอง ถ้าไม่จ่ายค่ารักษาพยาบาลพ่อของลูกคงต้องนอนรอความตาย”

เสี่ยเหมียนรู้สึกเป็นกังวล เธอสัญญากับแม่ว่า “ไม่ต้องห่วงค่ะแม่ หนูจะหาทางออกเอง ตอนนี้ หนูมีอยู่สี่หมื่น เดี๋ยวจะเอาเข้าบัญชีให้ก่อนแล้วกันค่ะ”

หญิงสาวจบการศึกษามาเกือบปีแล้ว เงินเดือนของเธอยังไม่สูงมากนัก เงินสี่หมื่นคือเงินที่เธอเก็บออมทีละเล็กทีละน้อย

เนื่องจากแม่ของเสี่ยเหมียนบอกเธอว่า ไม่จำเป็นต้องกลับบ้านมาเพื่อดูแลพ่อของเธอ สิ่งเดียวที่เสี่ยเหมียนสามารถช่วยได้ก็คือ ให้กำลังใจแม่ และส่งเงินช่วยค่ารักษาตัวของพ่อ เธอก็รู้สึกสิ้นหวังและสับสนขึ้นมาในใจทันที

เธอจะหาเงินมาจากไหน ชีวิตพ่อของเธอกำลังแขวนอยู่บนเส้นด้าย

เสี่ยเหมียนเกาหัว และในที่สุด เธอก็จำภาพวาดเครื่องประดับที่เธอออกแบบได้ ซึ่งมันทำให้หญิงสาวได้รับชัยชนะ เธอคิดว่า รูปนั้นจะขายได้ราคาเท่าไร