หนี้รักจอมพยศ

รอบครัวที่เริ่มจากการรับเหมาก่อสร้างเล็กๆ และค่อยๆ เริ่มขยับขยายจนเป็นบริษัทขนาดใหญ่ เขาเติบโตในช่วงที่ครอบครัวกำลังสร้างเนื้อสร้างตัว จนกลายเป็นบริษัทรับออกแบบและสร้างบ้านแบบครบวงจร มีน้องชายอีกห้าคน

ดวกสบายต่างๆ นานา คนที่เคยลำบากอดมื้อกินมื้ออย่างเขาย่อมไม่หวั่นเกรงต่อความเหนื่อยยากล

ห้องพักจะหรูหราแล้ว การบริการด้านอาหารยังเลิศรสอีกด้วย เขาเดินไปที่มุมคอฟฟี่ชอปซึ่งตบแต่งแบบโอเพ่นเป็น

พนักงานสาวสวยเข้ามาทักท

ป หนุ่มใหญ่วัยห้าสิบส่งยิ้มแล้วลุกขึ้นยืน มาน

รือชาด

อนก็แล้

นะครับ เหมาะกับช

งศีรษะไปมา “ผมไม่ค่อยสั

ี่ชอปสวยๆ แบบนี้” ดนัยขยับแว่นสายตาให้ชิดใบหน้า

มานพหยิบรูปถ่ายจากในกระเป๋าเสื้อออกมาวางบนโ

ดูใกล้ๆ ก่อนจะยิ้มเศร้าออกมา “ผมต้องการ

ไม่ได้นัก” มานพสารภาพเป็นจังหวะเด

องสีน้ำตาลที่เตรียมไว้วางบนโต๊ะ “แต่เรื่องสำคัญคือผมต้องการให้คุณมานพช่วย

จหนักๆ “ผมว่าคุณอาควรปรึกษาบร

กขายทอดตลาดไปจนหมดสิ้น ลูกสาวคนเดียวก็หายตัวไป ผมเชื่อว่ามีอะไรอยู่เบื้องหลังแน่ๆ ผมพ

ใจว่าผมจะช

้อย เรื่องที่คุณให้ความช่วยเหลือบริษัทเล็กๆ ให้อยู่รอดได้ คุณเข้าไปช

นรู้” มานพประสานมือวางไว้บนตัก “แต่คุณอาเ

ันนะ” ดนัยยิ้มอย่างโล่งอก “เอ

นซองกระดาษสีน้ำตาล เขายื่นมือไปหยิบมาทำท่าจะเ

ั้งหมดก่อนถึงจะบอกได้ว่าจะเริ

งนี้ไว้กับคุณด้

สบายๆ ที่ร้านกาแฟคุ้นเคยใกล้ๆ กับโรงแรมแห่งน

บคุณที่สละเ

อไหว้ลาแล้วเดินออ

าเดินไม่กี่นาที เขาจึงเลือกที่จอดรถไว้ก่อนและเดินไปที่หมาย น่าแปลกที่เข

ินกาแฟถึงนี้เลยเหรอคะ” ช้องนางทักพร้

ดินไปตู้กระจกหยิบคุ้กกี้กล่องเล็กออกมาวางที่เคาน์เตอร์ “วันนี้

มือทำน้ำตระไคร้ปั่นให้พี่ชายของเพื่อน

งน้องสาวจะรู้ “ไว้ว่างๆไปเยี่ย

านนักเธอก็ยกเครื่องดื่มมา

สมุนไพรแล้วรู้สึกสดชื่นขึ้น “เมื่อ

ำงานเป็นไกด์กับบริษัททัวร์แห่งหนึ่งแต่เป็นกิจการในครอบครัว

่งเลยละซิ เลือกการ์ดกั

หน้าแดงจัด “ผู้ชายเค้ายังไม่พู

ือซ้ายของช้องนาง”แต่งงานกับฉันนะ

ล๊

ิดค้างพร้อมชายร่างสูงโปร่งพร้อมสะพายเป้ใบใหญ่ แม้จะเสื้อผ้าจะดูมอมแม

งเรียกเหมือนคนละเมอ

างไม่พอใจ เขาหมุนตัวและหันหลังเดินออกไปอย่างไ

ถอนหายใจหนักๆ แต่ยังช้ากว่าช้อง

ะตูเข้ามาร้องเสียงหลงและเสียหลัก

เอ่ยโดยไม่มองแล้วร

ี่ล้มนั่งพับเพียบกับพื้น “ขอโทษนะค

าวบ่นแต่ก็ยอมให้ชายหนุ่มช่วยพยุงขึ้นยืน แต่เม

้มกว้าง “ไม่นึก

กค้ายะ” ไอริณทำเสียงค

้ไง” มานพพยักเ

าคนที่เปิดปร

งรอสักพักใหญ่ๆ เลยล่ะ ตอนนี

่ใช่แฟนคุณช้

มุนไพรที่กำลังยกขึ้นดื่ม “ผมเ

ณทำหน้าไม่เชื่อ “ถ้าบอกว่าเป็

คุณแม่ค้า” มา

ิณยืนอกพูดอย่างภูมิใจ “ไม่

าน์เตอร์ “อยากดื่มอะไรไหม ผมจัดการให้ได

น้าอ่านเมนูเครื่องด

ดคิ้ว “พวกน้ำอัดลมอะไรพวกนี้ ผมทำได้

ิณหัวเราะคิกคัก “สนิทกันขนาด

อัดลมสีแดงสวยส่งให้ ใบหน้าที่มีร

ตัวปัญหาให้คู่รักเค้

น” มานพสารภาพ “เมื่อก

ุณก็พาแฟนมาโชว์

ไหนเล่า?” มา

งสูงใหญ่แบบคนทำงานหนักแต่สวมสูทแม้จะเรียบๆ แต่เป็นเสื้อผ้ามียี่ห้อ ใบหน้าของห

องคุณเ

ตวัยก

่สามสิบเก้าจะใช้คำว่

็นปิดปากแต่หัวเราะร่วน “ต้องใช

งๆ แต่เสียงหัวเราะสดใสกับแววตาสกาวราวกั

เขาไม่รู้จักชื่อถึงได้สั