บอสเจ้าแผนการ

ที

ำคัญที

เกือบเย็น นะโมก็ก้าวเดินออกจากห้องอาบน้ำซึ่งซ่อนอยู่ด้านห

ลจัดได้ทุกพื้นที่ ทั้งเก้าอี้ โต๊

กระจ

วามเขินอายปนหวั่นวิตกกลัวถูกพบเห็นก็ใช่ว่าจะห้ามกันได้โดยง่าย ทว่าเขากลับปฏิเสธไม่ได้เลยว่ามัน

ังได้แต่ก้มหน้ามองพื้นไม่กล้าทอดสายตาดูสนามรักตรงหน้าอย่างขัดเข

งานของเ

ไม่กระเด็นเลอะ แต่พอเขาร้องขอบ้างด้วยไม่อยากให้คนอื่นมาเห็นร่องรอย

่ครางเท่

น เดี๋ยวฉันประชุ

เปลี่ยนอยู่ด้านหน้าผนังกระจก ดวงตาคมทอดชมวิวเบ

มาทางคนฟัง รอยยิ้มเล็กๆ ก็แต่งแต้มมุมปากโดย

ใหญ่เดินเข้าไปพยุงแขกคนสำคัญที่กลายมาเป็นเ

ก็ยิ่งทำให้นะโมดูน่าฟัดน่าแกล้งจ

งหวานครางซ้ำๆ

แววตาที่มองทอดมาทำให้หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบก่อนเต้นรัวแรงไม่เ

่อนโยนเสมอมากลับถูกซ้อนทับ

นัยน์ตาสีน้ำตาลหมองวูบจนเรนัลสังเกตเห็น ปากเรียวทำท่าจะเอ่ยถา

ายโกรธฉั

ได้โกรธแด๊ด

บังความน้อยใจเอาไว้แม้จะรู้ดีว่าอีกฝ่ายก็

็คงพยายามแก้ไขเรื่องทุกอ

จมอยู่กับฝันร้ายเ

ๆ ก่อนจะกลืนก้อนสะอึกลงคอแล้วซบหน้าลงที่บ่ากว้างคล้ายกำลังอ

นหันเมื่อโดนมือเรียวประคองใบหน้าให้แหงนรับจูบอ่อนโยน สัมผัสบางเบาและ

เลก็ทอประกายสับสนจนสังเกตเห็นได้ชัด คนอายุน้อยกว่าไ

้คิดไปเอ

ลังรู้สึกผิ

ัน

๊

ลาแล้ว

ต เลขาคนสนิทและบอดี้การ์ดประจำตัวเรนัล นั่นทำให้ร

กคนโปรดขึ้นสู่วงแขนแข็งแรง นะโมร้องโอดครวญน้อยๆ หลังความรู้สึกเจ็บแปล๊

ึก

มากเล

มือ ท่าทางเป็นห่วงเป็นใยแบบที่ไม่ค่อยพบเจอพาลทำให้หัวใจคนเจ็บเต้นระส่ำราวกับตีกลอง ทว่าประโยคต่อมา

.คร

อนความน้อยใจมันตีตื้นอยู่ตรงคอจนอยากจะร้องไห้ออกมาเสียเดี๋ยวนั้น

ยุดคิดว่าตัวเ

ง… งานก็สำคัญสำ

จะเป็นตัวเขากันแน

าคมเข้มกลับยุ่งเยิงและสับสน ยิ่งทอดสายตามองคนที่กำลังน

แข็งเปิดประตูออกไปจากห้องเ

ขาหลงเด็กคนหนึ่งจนเสียก

กหน้าตอบรับ ทว่าดวงตาสีเข้มกลับต้องฉายแววประหลาดใจกับคำสั่งถัดมา “เฝ้า

ับบ

ว่าโรเบิร์ตก็ยังคงท่าทีสุภาพราบเรียบไว้ตามเดิม แต่เมื่อคล้อยห

บรรดาเด็กๆ หรือพนักงานที่เรียกมาเล่นสนุกกันแบบนี้เลยสักคน เ

นหนึ่งที่บอสถูกใจจนพา

ที่ชื

นายได้เพียงไม่นานก็สลัดทุกอย่างออกจา

ร๊

ตเปิดประตูเข้าไปในห้อง ชายหนุ่มผิวขาวรูปร่างผอมที่กำลั

ที่ถูกโยนมาก่อนจะฟาดโดนตนเอง นัยน์ตาเฉยชาปรา

กับที่บอสให้ความสนใจ… จนเป็นเ

รเบิร์ตเองคร

นเป็นนั่งกอดเข่าตัวสั่นเทาจนดูน่าสงสาร เสียงทุ้ม

ัวของตัวเอง ร่างเล็กสั่นเทาจากแรงสะอื้นปนหวาดกลัว ใบหน้

อย่าทำอะไรผม

ับ เราเคยเจอกันเมื่อห้า

บ เขาพูดช้าๆ ด้วยหวังให้คนที่ยังไม่พร้อมรับสารจะเข้าใจได้โด

ือกพร้อมเงยหน้ามองด้วยดวงตาเบิกโพลง ทว่าเมื่อเห็นคนที่เดินเข้ามาเป็นหญิงวัยกล

..

ใจได้ไม่นาน เพราะเมื่อนะโมเริ่มเบนสายตามาทางเข

ห็นเลขาหุ่นยนต์ของบอสมีความรู้สึกเช่นนี้มาก่อน แต่ละคนมีสีหน้าประหลาดใจไม่น้อย ทว่าจากอายุงานและประสบการณ

ะโยคสนทนามากแค่ไหนก็ตาม ทว่าสิ่งที่ได้ยินกลับเป็นประโยคพึมพำวกวนคล้ายคนพูด

ล่าหญิงวัยกลางคนรีบหันกลับไปทำงานของตนเองต่อทันที ก่อนที่โรเบ

โรเบ

ขึ้นลงทั้งที่ยังจ้องผู้มาเยือนไม่ละสายตา สีหน้างุนงงสับสนไม่น้อย เจ้าของชื่อจึงพย

้ำหน่อยได

่อใจได้พอสมควรว่าโรเบิร์ตจะไม่ทำแบบเดียวกับผู้

นไปทั้งตัว ลำคอก็แห้งผากราวกับทะเลทราย บางทีมันอาจจะเป็นผลพว

ินออกจากห้องไปในพลัน ก่อให้เกิดความรู้สึกโล่งอกจ

บแสบบริเวณเบื้องล่างไม่น้อย ทว่าการฝืนนั่งชันเข่าก็

่ปรานีเขา

น้าเนียนใสก็ขึ้นสีระเรื่อ ความรู้สึกร้

กว่าไม่รู้

ทั้งที่พึ่งดึงสติให้หลุดจากอาการหวาดระแวงด้วยภาพหลอนของคืนวันนั้นฉาย

ตัว… เผลอทั้งใจให้แด๊ดดี้อ

ดียวที่คอยช่วยเหลือในเวลาตกทุกข์ได้ยาก ก่อนจะผวาลุกขึ้นนั

ิฐแน

นสนิทหรือคนที่จะโทรหาเยอะแยะ แถมเย็นนี้ยังตกลงกันว่าจะไปซื้อของเข้าห้องพร้

ทรศัพท์มาถือไว้ ยิ่งเห็นชื่อบนหน้าจอเป็นบุคคลที่คาด

รณ์ทำความสะอาดหน้าตาโลเทคอย่างที่ไม่ค่อยพบเห็นในสมัยนี้ นักว

ลย แต่โชคดีที่เครื่องเก่าซึ่งมีเทคโนโลยีสื่อสารกันแบบสามมิติได้นำไปขายหาเงินมาเลี้ยงชีพในช่วง

ยกับแด๊ดดี้เสร็จแล้วก

ิ

โม กูยืนรอจะเป็

ับเกือบหลุดคำว่าแด๊ดดี้ออกไปแล้ว โชคดีที่กลับคำได้ทัน มือ

เรื่องของแด

กับแด๊ดดี้ เพราะกลับไปอยู่กับพี่อิฐด้วยสภาพไม่เป็นผู้เป็นคน ในตอนนั้นถ้าไม่เก็บตัวเงียบอยู่ใ

นอนหลับทุกวันถึงจะส

่ายถึงคฤหาสน์ โชคดีที่เพื่อนคนอื่นๆ ช่วยกัน

ได้รับบาดเจ็บย่อมไม่ใช่เจ้าของอำนาจมหาศ

งวะ ทางนั้นไม

น่อยน่ะครับ แต่เข

ย!] น้ำเสียงร่าเริงจากปลายสายทำให้คนฟังระบายยิ้มต

ก็ต้องจางหาย เมื่อคนที่เขายังไม่อยากใ

๊ด

เอ่ยเสียงดังหมายจงใจให้ปลายสายได้ยิน ก่อนจะเห็นสีหน้าเลิ่กลั่กของนะโมพร

พี่อิฐ ไว้เจอ

ล้วไม่

ิ

มว่าคุ

ุๆ ตอบกลับอย่างงุนงง สมองที่ยังตื้อและพร่ามัวไม่สามารถประมวลผลได้

ูกพี่ลูกน้อ

รั

ัลพูดหน้าตาย อารมณ์หงุดหงิดที่พลุ่งพล่านทั่วร่างกายทำให้เขาตัดสินใจยกเลิกตารางงา

ับบ

ด้วยใบหน้าราบเรียบไมเปลี่ยนไปจากเดิมเลยแม้แต่น้อย ทั้งที่ในใจถึงกับสบถ

่วยมีลิมิตหน่อ

เจ้าแผน