ร่านดอกรัก

ที

ั้น แม่อนุญาตให้ใครมาใช้ห้องหรือไม่ เพราะสภาพห้องไม่เหมือนห้องที่ปิดตายเท่าใดนัก เธออุ้มเด็กน้อยเดินไปที่ตู้เสื้อผ

าผิวมันวาวยังคงความสะอาดเอาไว้ มองไปที่เตียงนอนก็คลุมผ้าเอาไว้อย่างดี หัวเตียง

น้าต่างเปิดระบายลมอยู่นี่เอง สภาพห้องไม่เหมือนห้องที่ปิดร้าง แต่ก็หาร่องรอยคนพักอาศัยไม่เจอ เพื่อความแน่ใจกณิศ

อนจะเดินกลับไปที่เตียงเล็กซึ่งเหมาะสำหรับนอนคนเดียวของเธอเพื่อวางเด็กหญิง

ย ไม่ว่าแม่จะเตรียมห้องไว้รอเธอหรือเป็นห้องที่เตรียมไว้ต้อนรับญาติพี่น้องที่จะมางานวิวา

มีคนตายหลายสิบคนหนึ่งในนั้นคือกนกกรพี่สาวของเธอเอง งานวิวาห์ที่จะมา

งกลายเป็นได้ต้อนรับคนที่มร่วมงานศพแทน และเธอก็เข้าข่ายนั้นเสียด้วย แต่ถึงอ

ี ก่อนจะหันมองหาพัดลมเพราะเด็กน้อยนั้นชอบอากาศเย็นๆ ในห้องนอนไม่มีพัดลมที่เธอเคยใช้แต่ก็ไม่แปลกถ้าหากแม่หรือกนกกรจะเ

ะผลักประตูเข้ามาอยู่เหมือนกัน ด้านหลังแจ่มจันทร์คือนา

ยเป็นคนถาม เพราะเห็นท่าทีของก

ลี่ยงไปยังห้องนอนเหมือนไม่อยากรู้ไม่อยากใส่ใจว่าเธอจะตอบคำถามเช่นไร กณิศ

ี้ร้อน” เธอตอบสั้นๆ และ

ับทราบ ทว่าแจ่มจันทร

ะ บ้านนี้ไม่มีพัดลมเหลือ

ยปรามบุตรสาว ก่อน

แล้ว เอาของน้าไปใช้ก่

าวอย่างขัดใจ แล้วเดินกระทื

ยี่ยมเยียนมารดาของเธอ แต่กณิศาไม่แน่ใจว่ามาเยือนเพื่อถามสารทุกข์สุกดิบหรือมาขอให้ช่วยปลดทุกข์กันแน่ เพราะน้าสำรวยจะมาพั

พ่อใจดีน้าสำรวยและแจ่มจันทร์ก็มาหาบ่อยขึ้น ถี่ขึ้น ไม่มีครั้งไหนที่เธอกลับมาบ้านแล้วไม่เจอสองคนแม่ลู

พอสมควร ใหญ่กว่าห้องนอนของเธอเสียด้วยซ้ำ แต่ที่แจ่มจันทร์ไม่ชอบและอิดออดที่จะเข้าพัก ก็เพราะไม่มีห้องน้ำด้านในเพื่อความสะดวกสบ

อนห้องข้างล่างหรือไม่ ในเมื่อเห็นสำรวยเดินไปทางเดียวกับมารดาของเธ

่ยังได้ยินแว่วๆ แม้จะเข้าไปในห้องแล้วก็ตาม ก่อนจะกลับ

หนแม่ถึงจะ

ิ่งมองเห็นแม่กำลังถอดปลั๊กพัดลมออกจากเต้าเสียบแล้วม้วนสายไฟ

ดน่าเกลีย

ไรแม่จะเอาพัด

เด็กม

แจ่มจันทร์ทำเสียงกระเง้ากร

ในไส้กับหลานนอกไส้อย่างแกใครจะมาก่อนกัน” นางสำรวยปรามและเตือนสติลูกสาว

าไปให้ม

่ด้วยแกน่ะ ไม่ดีกว่าแม่เอาไปเอง” นางสำรวยไม่ย

อยบ้างหรือไงรับแขกมาทั้งวัน อาบน้ำนอนดีกว่า” แจ่มจันทร์ย

แต่ถึงอย่างไรแจ่มจันทร์ก็เป็นลูกต่อให้เอาแต่ใจกว่านี้ นิสัยเสียกว่านี้นางก็รัก ขนาดสายบัวพี

่งสัญญาณบอกกล่าวคนด้านใน แม้กณิศาจะหันมามองด้ว

ระตูนั่นเอง แล้วถอยไปยืนกอดอกพิงขอบประตูมองกณิศาท

เอาพัดลมมาให้ช้า เด็กมารหัวขนที่นอนหลับอยู่นั

่นที่อยากเรียกเอาไว้เมื่ออยากรู้เรื่องราวของกณิศ

้จะย่างก้าวไปที่แห่งใดต่างถูกมองอย่างดูหมิ่นดูแคลนแล้วหันไปซุบซิบนินทา ซึ่งเวลานั้นเธอและแม่ย้ายเข้ามาอยู่บ้

ได้ ในขณะที่ครอบครัวของกณิศานั้นอบอุ่น แม่พามาขอเงินป้าสายบัวใช้ทีไรก็เห็นแต่รอยยิ้มแจ่มใสและเสียงหัวเราะเป็นสุขของคนในครอบครัว

พราะมันบอกให้รู้ว่ากณิศาเป็นที่หมายตาของชายหนุ่มมากมายขนาดไหน แล้ววันนี้ที่กณิศามาปรากฎตัวในวัดทุกสายตาต่างมองเป็น

หยียดบนใบหน้าแจ่มจันทร์ หญิงสาวหัวเราะเสียงแหลมอ

สียงแหลมอย่างติเตียน บอกให้รู้ว่าเธอไม่พอใจและไม่สมค

ัญญาพาแกไปอยู่เมืองนอก จะตอแหลอะไรก็ให้มันสมเหตุสม

์ใจว่าจะเสียหายเสียชื่อไปตามลมปากของแจ่มจันทร์ เพราะไม่มีอะไรให้เสียอีกแล้ว มันป่นปี้ไปด้วยมือเธอเอง

ม่มองเธอนั้นห่างเหินจนน่าใจหาย แต่คงต้องให้เวลาท่านบ้าง ท่านกำลังพบกับความสูญเสียที่รวดเร็วเกินจะคาดถึง ใครจะคิดว่าคนผมขาวจะต้องมาส่งศพคนผมดำ ใครจะคิ

ิดนะพี่เกด ก้อ

่ายังไม่ได้ยกกระเป๋าขึ้นมา กณิศาร

าเดินไปทางบันได นางสายบัวจึงออกจากห้องเดินตามมาช้าๆ เมื่อเห็นว่ากณิษาลงบันไดไปชั้นล่าง

ะหยัดได้ด้วยการปิด แต่ไฟบันไดห้ามปิดเด็ดขาดต้องเปิดไว้ตลอดทั้งคืน เพราะพ่อไม่อยากลุกขึ้นมากลางดึกเพื่อพาใครต่อใครไปส่งโรงพยาบาลเพราะตกบันไดหัวร้าง

งแวบแรกแล้วคิดว่าเป็นบ้านร้างม

้วนี่กนกกรก็เสียชีวิตไปอีกคน ส่วนตัวเธอเองก็มีอันต้องจากบ้านหลังนี้ไปนานเป็นปีๆ แต่ถึงอย่างไรคำสั่งของพ่อคนในบ้านก็ยังปฏิบ

นบ้านทางกระจกหน้าต่าง แม้ไม่มีแสงจ้าเหมือนเปิดไฟกลางบ้า

ห้ ก่อนชะงักเท้าที่กำลังเดินไปยังจุดที่กระเป๋าวางอยู

จะเป็นวิญญาณของกนกกรที่เพิ่งเสียชีวิต แต่คิดไปถึงขโมยพวกย่องเบาเสียมากกว่าเพราะบ้านนี้ไม่มีผู้ชายซ้ำยังจัดงานศพอยู่ คนในบ้านย่อมเหน็ดเหนื่อยจา

ตะคุ่มที่ก้มๆ เงยๆ ก็สะด

“

มเอง” ชายหนุ่มชื่อช

ยแม่ครัวที่อยู่กันมาตั้งแต่เธอยังเล็กๆ จะเป็นขโมย เพียง

ิศาอดสงสัยไม่ได้ อีกอย่างคนอย่างแจ่มจันทร์น่ะหรือจะมีน้ำใจขนาดไหว้วานนายชาต

เดินจากไป หญิงสาวมองตามจนนายชาติลับสายตาไป ก็หันมามองกระเป๋าของตัวเอง ใจเธอไม่คิดว่านายชาติจะขโมยของในกระเป๋า เพราะไ

กกระเป๋าไปข้างบนเพราะปล่อยลูกน้อยนอนอยู่บนเตียงคนเดียวนานๆ ไม่ดี

เล็กๆ ถูกล้อมกรอบด้วยหมอนข้างและหมอนหนุนใบโตสำหรับผู้ใหญ่ ผมสีดำหยักศกปลิวหยอยๆ

มื่อครู่ลงไปก็เห็นเงาตะคุ่มๆ ของนายชาติ พอเข้ามาในห้องก็เห็นคนอยู่ในห้อง

รือคะ” กณิศาพย

ังจะทำอะไรสักอย่างกับรวงข้าว อาจจะอยากแตะเนื้อต้องตัว

เพียงคนเดียวในโลก ลูกสาวสองคนที่เคยมีต่างจากไปแบบไม่หวนกลับ กณิศาจากไปก่อนโดยไร้การติดต่อหรือส่งข่าวคราวใดๆ เหมือนตายจากกันไปแล้ว แล้วกนกกรก็มาตายจากไปจริงๆ อีกคนอย่างไม่มีวันกลับ แต่วันนี้กณิศากลับมาพร้อมเด็กต

บแม่เมื่อพบเจอในห้องอย่างไม่ทันตั้งตัว จึงเสบอกเรื่องลูกสาวเพราะเห็นอยู

ต่ก็อดห่วงเด็กเล็กไม่ได้ จึงบอ

่ดี ให้ส่ายจะดีกว่า แล้วขยับ

้วยความดีใจที่แม่ห่วงใยและใส่ใจเสียเหลือเกิน แล

้อนค่ะแม่ ถ้าเหงื่อออกแกจะโยเยไ

าปิดหน้าอกให้ด้วย จะได้ไม่ตกใจผวา” นางบอกแล้วเดินผ่านหน้ากณิศาที่ยิ้มให้

ศากล่าวตามหลัง แล้วสะดุ้งตกใจเมื่อมาร

ั่วๆ อย่างแก” สายตาเจ็บช้ำของนางมองกณ

ารดานั้นชี้ชัด ยังโกรธเธอไม่หาย กณิศารีบเงยหน้าขึ้นเพื่อกันมิให้น้ำตาที่กำลัง

รธก้อย แม่ไม่ให