“แล้วไง ๆ” เจนธรรมขยับเข้าไปใกล้ ๆ กับคนเป็นเพื่อน

“แต่เสียดาย” บารเมษฐ์เหลือบตามองเพื่อนแล้วกระดกเหล้าเข้าปาก

“เสียดายอะไร”

“ถูกแกฟัดจนเละไปหมดแล้ว ฉันขอบาย” คนพูดยักไหล่แล้วรินเหล้าใส่แก้วตนเองต่อ

“อะไรกัน ปกติก็แบ่งกันบ่อยไม่ใช่เหรอ ทำไมคราวนี้เกิดงกขึ้นมาล่ะ” เจนธรรมโวยวายใส่เพื่อนอย่างไม่พอใจ

“ไม่ได้งก แต่คุณจิลไม่ใช่แบบที่ฉันชอบ เลิกพูดเถอะโน่นสองสาวเดินมานั่นแล้ว” บารเมษฐ์ตัดบทเมื่อสองสาว ถือจานอาหารทะเลที่ย่างสุกแล้วมาวางลงบนโต๊ะ

“กุ้งย่างหอม ๆ ตัวใหญ่ ๆ มีปลาหมึกไข่ด้วยนะคะ” จิลาวัลย์บอกสองหนุ่ม ด้วยรอยยิ้มหวานหยดตามฉบับของเธอ ผิดกับนีนนาราซึ่งทำหน้าเฉย ๆ มีฝืนยิ้มบาง ๆ ออกมาบ้าง

“เดี๋ยวจิลแกะกุ้งให้คุณเจนธรรมนะคะ”

“ดีเลยครับคนสวย คุณรู้ใจผมที่สุดเลยรู้ไหม” เจนธรรมจูบแก้มของคนด้านข้าง ที่เอียงมาอย่างรู้งาน

“งั้นเดี๋ยวฉันแกะกุ้งให้คุณบารเมษฐ์บ้างนะคะ” นีนนาราลองเอาใจเขาดูบ้าง เผื่อบางอย่างจะไม่เลวร้ายจนเกินไป

“อะไรเข้าสิงเธอเหรอ” บารเมษฐ์ค่อนขอดหญิงสาวเสียงเบาราวกระซิบ

“เปล่าค่ะ แค่อยากให้คุณได้กินง่าย ๆ แค่นั้นเอง” คนโกหกไม่เก่ง แสร้งปั้นยิ้มแบบฝืน ๆ ส่งให้เขา

“หึ งั้นก็แกะเยอะ ๆ เลย”