“ดูเหมือนคุณจะหลงตัวเอง จนไม่เห็นหัวคนอื่นเลยสินะคุณบารเมษฐ์ ใช่สิ ฉันมันก็แค่แม่บ้านในโรงแรมของเพื่อนคุณ จะมีสิทธิ์ไปสู้รบตบมืออะไรกับคุณได้ พวกคุณมันสูงส่งจนคนอย่างฉันเป็นแค่มดแค่ปลวกสินะ จะเหยียบจะย่ำตามใจยังไงก็ได้ เพราะฉันไม่มีอะไรจะไปสู้คุณได้ เอาเลยตามสบายเลยค่ะ ฉันไม่มีทางทำอะไรคุณได้อยู่แล้วนี่” ถ้อยคำประชดประชันที่นีนนาราเอ่ยออกมานั้น เต็มไปด้วยความรู้สึกเจ็บปวดจริง ๆ

บารเมษฐ์ไม่ใช่คนโง่ถึงจะดูไม่ออก ว่าหญิงสาวด้านข้างรู้สึกอย่างไร แต่เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ว่าทำไมยังต้องการผู้หญิงคนนี้อยู่ ทั้งที่ห่างกันไปตั้งหลายวันกลิ่นความเร่าร้อนนั่น ก็ยังอบอวลอยู่ในความรู้สึก จนเช้าวันนี้ต้องถ่อสังขารมารับถึงหน้าโรงแรม เป็นการเสี่ยงพอสมควรที่ใครจะมาเห็น ว่าเขามารับแม่บ้านขึ้นรถไปด้วย วันนี้เขาจึงเลือกรถคันเก่า ๆ แต่มีฟิล์มกรองแสงทึบเหมือนกับคันเดิม

“กินกาแฟกับฉันก่อนนะนีน” ขับมาสักพักหนึ่ง เขาก็เอ่ยปากชวนคนที่หน้างอไม่ยอมเลิก

“แล้วแต่คุณค่ะ”

“ร้านนี้อร่อยนะ” เขาเลี้ยวรถแบบไม่ต้องถามว่าคนด้านข้างชอบไหม ดีที่นีนนาราเปลี่ยนชุดแม่บ้านออก เขาถึงกล้าชวนหญิงสาวมากินกาแฟด้วยกันได้ คนในร้านมีประปรายไม่ถึงสิบโต๊ะ บารเมษฐ์เดินนำหญิงสาวไปยังมุมส่วนตัวที่สุดของร้าน

“จะกินอะไรเดี๋ยวฉันไปสั่งให้”

“ตามใจคุณค่ะ ฉันไม่กินกาแฟ”