หญิงสาวเดินออกจากฝ่ายบุคคล เพื่อกดลิฟต์ลงไปด้านล่าง แลกบัตรประชาชนคืน และนั่งรถกลับบ้าน เล่าทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้ ให้แม่กับยายฟัง

“มันจะเอาแต่คนมีประสบการณ์รึ ไอ้พวกฝ่ายบุคคลนี่ ตัวมันมีประสบการณ์มาตั้งแต่เกิดรึไงกัน” ยายสอนเป็นเดือดเป็นร้อนแทนหลานสาว

“แม่ก็ใจเย็น ๆ ผลสัมภาษณ์ยังไม่ออกเลย”

“มันพูดแบบนี้แสดงว่ามันไม่เอายังไงล่ะนุช มันน่าโมโหนัก แต่ไม่เป็นไรนะนีนไม่ต้องรีบ หาไปเรื่อย ๆ เดี๋ยวก็ได้เองแหละ งานที่โรงแรมก็ยังมี ไม่ต้องคิดมากนะลูก” เสียงโวยวายในตอนแรกเบาลงเมื่อต้องหันไปปลอบหลานสาวตนเอง

“ค่ะยาย นีนไม่เป็นไรหรอกค่ะ แค่รู้สึกแห้วนิด ๆ” คนคิดว่าตัวเองชวดงานนี้แน่นอนทำหน้าแหยเล็กน้อย

“งานมันไม่ดี ไม่ต้องไปทำหรอก” ยายสอนก็ช่างสรรหาคำมาปลอบใจหลานสาว ทำให้เจ้าตัวกับผู้เป็นแม่ถึงกับหัวเราะออกมาดัง ๆ

“ใช่เนอะแม่ งานมันไม่ดี ไม่ต้องไปทำหรอกนีน” นางนีรนุชก็เออออห่อหมกตามไปด้วย

“โอเคค่ะ งานมันไม่ดีเนอะยายเนอะ” จากนั้นทั้งสามคนก็หัวเราะเสียงดังลั่นบ้าน เปลี่ยนเรื่องผิดหวังให้กลายเป็นขำขันขึ้นมาแทน

นีนนาราเข้าไปช่วยมารดาทำอาหารมื้อเย็น ซึ่งก็มีเมนูฉลองคนสัมภาษณ์งานไม่ผ่าน ด้วยการตั้งเตาทำหมูกระทะกินนั่นเอง

“แม่อ่ะ มีใครเขาฉลองคนไม่ได้งานกันบ้างล่ะเนี่ย” นีนนาราที่กำลังหั่นผักช่วยมารดาพูดแบบงอน ๆ