บารเมษฐ์เลือกที่จะนั่งติดกับนีนนารา ขณะที่ยายสอนกับนางนีรนุชนั่งอยู่อีกฝั่ง ชายหนุ่มคุกเข่าลงตรงหน้าของพวกท่าน พร้อมกับก้มกราบที่ตักของยายสอน ตามด้วยมารดาของนีนนารา

“ทั้งหมดนี้ผมผิดเองครับคุณยายคุณแม่ ผมขอรับผิดชอบนีนกับลูกเองครับ”

“ไม่ต้องหรอกค่ะ คุณไม่ต้องมารับผิดชอบฉันกับลูกหรอก ฉันไม่ต้องการ” นีนนาราแทรกขึ้นทันควัน ก่อนหน้าเขายังคลางแคลงใจอยู่เลยว่าเด็กในท้องไม่ใช่ลูกเขา มาตอนนี้ทำเป็นสุภาพบุรุษมีความรับผิดชอบขึ้นมาทันที

“นีนทำไมพูดแบบนั้นล่ะลูก” ผู้เป็นแม่ไม่เห็นด้วยกับคำพูดของลูกสาว

“นีนเลี้ยงลูกเองได้ค่ะแม่”

“แม่รู้ว่านีนเลี้ยงได้ แต่แม่ว่าลูกเขาต้องการพ่อนะ”

“พ่อแบบเขาเหรอคะ นีนว่าลูกไม่ต้องการหรอก” นีนนารามองเขาแล้วเชิดหน้าหนีไปอีกทาง

“โธ่นีน ฉันขอโทษ” สีหน้าของบารเมษฐ์บ่งบอกว่าสำนึกผิดจริง ๆ ยังคุกเข่าอยู่ต่อหน้าของยายสอนกับลูกสาว แต่สายตานั้นหันไปง้อทางนีนนารา

“เอาล่ะ ยายจะเป็นคนตัดสินใจเรื่องนี้เอง” ยายสอนเอ่ยขึ้นแบบเนิบ ๆ ทุกคนก็เงียบและหันมามองทางท่านเป็นสายตาเดียว เหมือนบ้านทั้งหลังจะเงียบกริบลง เพราะผู้มีอาวุโสสูงสุดกำลังจะตัดสินเรื่องนี้เอง