icon 0
icon เติมเงิน
rightIcon
icon ประวัติการอ่าน
rightIcon
icon ออกจากระบบ
rightIcon
icon ดาวน์โหลดแอป
rightIcon

Zombie Hunter จะรักไหมถ้าผมเป็นซอมบี้

บทที่ 4 ติดเชื้อ 2

จำนวนคำ:2670    |    อัปเดตเมื่อ:22/02/2022

y’s

กับการได้เห็นซอมบี้พ

ี่จะทำให้คนด้านในรถถังมองเห็นได้เสียมิด จนพลขับที่อยู่หน้าสุดร้องออกมาเสียดัง ไม่ใช่เพราะว่าเขาขยะแขยงกับสิ่งที่ได้เห็น แต่เป็นเพราะหัวเสียที่เลือดพวกนั้นทำให้วิสัยทัศน์ในการขับรถถังของเขาไม่สะดวกต่า

้ฮันเตอร์หน

’ ซึ่งเป็นกองร้อยซอมบี้ฮันเตอร์ที่ทางกองทัพจะเกณฑ์เอาเยาวชนมาฝึกให้พร้อมทำภารกิจของกองทัพ หรือพูดง่าย ๆ ก็คือเป็นกำลังสำรองของกองทัพโดยแบ่งออกเป็นกองร้อยซอมบี้ฮันเตอร์สำรองรุ่นเล็ก สำหรับเยาวชนอายุ 15-19 ปี พวกนี้จะไม่ได้รับอนุญาตให้ออกลาดต

นนั้นที่สมัครใจมาร่วมฝึกเมื่อสามปีก่อน หลังจากที่พ่อกับแม่ของผมซึ่งเป็นผู้อพยพมา

พื่อนนักเรียนของนายพลคนนั้น ก่อนพ่อผมจะแยกย้ายกลับมาประจำการที่กองทัพเรือในปร

ีปเอเชียหลังจากระบาดไปทั่วทวีปแอฟริกาจนเกินจะควบคุม ประเทศไทยที่เป็นบ้านเกิดของผมแทบจะเป็นพื้นที่แรก ๆ ที่มีผู้ติดเชื้อเกือบทั

ามพร้อมโดยการจัดตั้งเขตควบคุมโรคขึ้น ในตอนนั้นมันถูกจัดให้เป็นพื้นที่การฝึกของเหล่าทหารในกองทัพที่ถูกเรียกด้วยชื่อเฉพาะกิจว่าซอมบี้ฮันเตอร์ ภารกิจหลัก ๆ ของซอมบี้ฮันเตอร์ก็ยังไม่เป็นที่แน่ชัดเหมือนทุกวันนี้ ยั

์ จนตอนนี้เวลาก็ล่วงเลยมาสามปีแล้ว แต่จุดเปลี่ยนที่ทำให้ผมกลายเป็นคนบ้าระห่ำก็น่าจะเป็นตอนที่พ่อกับแม่ของผมถูกซอมบี้พวกนั้นฆ่าเอาตอนที่ไวรัสซีเริ่มระบาดในอเมริ

ช้ชีวิตที่เหลืออยู่เพื่อล้างแค้นให้พวกท่านภายใต้การดู

และลูกชายของเขาก็นั่งอยู่ข้าง ผมในตอนนี้... ร็อบบ์ วิลล์สัน หัวหน้า

กคำสั่งหลังจากที่พลยิงประจำรถถังจ

่ในโกดังแห่งนี้ราวกับเจอโอเอซิส เพราะนั่นหมายความว่านอกจากเราจะเป็นหน่วยแรกที่

แพทริกครางฮือทันทีที่เขาเหลือบเห็น

” แอนนาเบลว่าค่อนขอดเมื่อเห็

วย” พอถูกแขวะ แพทริกก็หันไปพยักห

ย ร็อบบ์ ลูกชายของนายพลเอดิสัน แพทริก เพื่อนสนิทของร็อบบ์ที่วันนี้รับหน้าที่เป็นพ

ขณะที่ออกทำภารกิจ แต่ถึงจะแบ่งหน่วย ก็ไม่มีหน่วยไหนได้บุกไปลุยเดี่ยว ๆ ในการลาดตระเวน ทางกองทัพมีกฎอย่างชัดเจนว่าทุกครั้งที่ออกลาดตระเวนจะต้องมีซอมบี้ฮันเตอร์อย่างน้อยสิบหน่วยและลาดตระเวนได้ไม่เ

อได้เลยว่าไม่หนักหนาสาหัสสักเท่าไหร่ เพราะพวกเราก็โดนลงโทษกันบ่อยแล้ว ยกเว้นแต่ว่าครั้งนี้เราคงจะโดนทำโทษหนักสักหน่

เขาก็เก่งกาจไม่แพ้ใคร เพราะเขาค่อนข้างโดนปรามาสไว้เยอะว่าการที่เขาก้าวขึ้นมาเป็นหัวหน้

วกเราประจำการอยู่เลย แม้ว่าตลอดทางในการบุกเข้ามาที่นี่จะหมดระเบิดและลูกปืนรถถังไปหลายสิบลูกก็ตาม แต่ส่วนใหญ่ที่เราผ่านฉลุยเข้ามาได้

อบบ์ขอร้อง ผมก็อดใจอ่อนไม่ได้ทุกที ที่ผมยอมใจอ่อน เป็นเพราะในครั้งที่ผมสูญเสียพ่อแม่ไปใหม่ ๆ

วไปโกยได้แล้วสาว ๆ ” แอนนาเบลพูดขึ้นอีกครั้งเ

นิทและประตูทางด้านบนออก หากแต่ไม่ทันจะได้ขยับออกจากที่นั่

เละเป็นซีเรียลแช่นมค้างคืนขนาดไห

ยิ้มให้ผมแล้วแตะบาซูก

ันนี้เอาแค่

่าง่าย หันไปคว้าปืนอาก้าประจำกายขึ้นมาแทน แม้จะรู้สึกเสีย

่ได้กินของผมซึ่งปรากฎขึ้นโดยไม่รู้ตัว ท

เลือดร้อน” น้ำเสียงของเธอบ่งบอกให

วกปากไม่ค่อยดี บางครั้งก็เผลอพูดเล่นในทำนองเหยียดผิว เหยียดเชื้อชาติอ

กล่ะสินะว่าแพทริ

ๆ อย่างนี้ โหด

์ที่เขาเรียกเมื่อครู่ มันคือชื่อของผมในภาษาอังกฤษ เหตุผลที่ผมต้องมีชื่อภาษาอังกฤษก็เพราะพวกเขา

ง ขณะที่ร็อบบ์ที่เพิ่งจะบรรจุกระสุนเสร็จยกมือ

้อมปฏิบัต

กระโดดออกนอกตัวรถไป ตามด้วยแอนนาเ

เปิดรับโบนัส

เปิด
1 บทที่ 1 ลอสแอนเจลิส2 บทที่ 2 ขู่กรรโชก3 บทที่ 3 ติดเชื้อ4 บทที่ 4 ติดเชื้อ 25 บทที่ 5 ปฏิบัติภารกิจ6 บทที่ 6 ปฏิบัติภารกิจ 27 บทที่ 7 ผู้รอดชีวิต8 บทที่ 8 ผู้รอดชีวิต 29 บทที่ 9 เตียงใคร10 บทที่ 10 แผนเดิม11 บทที่ 11 ตอนที่ 1112 บทที่ 12 สกปรกซกมก13 บทที่ 13 ชะตากำลังจะขาด14 บทที่ 14 ซอมบี้ฮันเตอร์15 บทที่ 15 ซอมบี้ฮันเตอร์ 216 บทที่ 16 HK3317 บทที่ 17 ห้องนอนของฉัน18 บทที่ 18 ช่วยคลายเหงา19 บทที่ 19 ฉันนอนเตียง นายนอนพื้น20 บทที่ 20 เนวิลล์21 บทที่ 21 เพิ่มกล้ามเนื้อ22 บทที่ 22 ยังไม่หวั่นไหว23 บทที่ 23 ทั้งคืน24 บทที่ 24 ไวรัสมันขึ้นตา25 บทที่ 25 น่ารำคาญ26 บทที่ 26 ไม่ปลอดภัย27 บทที่ 27 สร้างยารักษา28 บทที่ 28 สร้างยารักษา 229 บทที่ 29 หงุดหงิดเพราะนาย30 บทที่ 30 ดุชะมัด31 บทที่ 31 ฝึกทางสายตา32 บทที่ 32 หมายความว่า...33 บทที่ 33 เสียพนันเพื่อ! 34 บทที่ 34 การต่อสู้35 บทที่ 35 ระบมหนัก36 บทที่ 36 ได้เวลาฉีดยา37 บทที่ 37 เข้าร่วมกองทัพ38 บทที่ 38 วะ...เวรแล้ว!39 บทที่ 39 กอดปลอบ40 บทที่ 40 ลูกปืน41 บทที่ 41 คุยกับครูฝึก42 บทที่ 42 ออกมา43 บทที่ 43 ไม่ทำรุนแรง44 บทที่ 44 นรกแล้วริชชี!45 บทที่ 45 เวรแล้ว!46 บทที่ 46 ทำแผล47 บทที่ 47 ห้องนอน48 บทที่ 48 ตีตราประทับเรียบร้อย49 บทที่ 49 ไม่ต้องห่วง50 บทที่ 50 ยั่วฉันอีกแล้ว51 บทที่ 51 ไม่ได้ยั่วให้ผมหลง52 บทที่ 52 ฉันไม่ได้ยั่ว53 บทที่ 53 ต้องจูบซะแล้ว54 บทที่ 54 เปลี่ยนใจมาหาฉัน55 บทที่ 55 ลาดตระเวน56 บทที่ 56 ฝึกกับกองร้อย57 บทที่ 57 เสียงสัญญาณฉุกเฉิน58 บทที่ 58 จุดรวมของกองร้อย59 บทที่ 59 อาหารว่างให้ซอมบี้60 บทที่ 60 ไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้61 บทที่ 61 ซอมบี้บุก62 บทที่ 62 น่าขายหน้า63 บทที่ 63 เสียใจด้วยจริง ๆ64 บทที่ 64 ขอฉันกอดนายบ้างเถอะ 165 บทที่ 65 ขอฉันกอดนายบ้างเถอะ 266 บทที่ 66 อย่าทำให้ฉันต้องกลัว67 บทที่ 67 ก็ไม่ได้ตาย68 บทที่ 68 ในสภาวะ69 บทที่ 69 เอาราวไฟช็อต70 บทที่ 70 ปฏิเสธ71 บทที่ 71 ไม่ให้เจ็บ72 บทที่ 72 เพราะความหงุดหงิด73 บทที่ 73 ทิ้งคนที่ชอบ74 บทที่ 74 อุบัติเหตุ75 บทที่ 75 ปั่นหัวมากเกินไปแล้วนะ!76 บทที่ 76 หยามหน้ากันมากเกินไป77 บทที่ 77 ทำอย่างนี้อีกนานแค่ไหน78 บทที่ 78 เรื่องอย่างว่าล่ะสินะ!79 บทที่ 79 ใจร้อนจังนะ80 บทที่ 80 ขะ...ขัดใจจริงโว้ย!81 บทที่ 81 ทำให้นาวีหลง82 บทที่ 82 รับปากฉัน83 บทที่ 83 วีวี่ใจร้าย84 บทที่ 84 ไม่มีปัญหา85 บทที่ 85 เกะกะ86 บทที่ 86 คนรักของฉัน87 บทที่ 87 แสร้งทำเป็นทวนความหลัง88 บทที่ 88 เหตุผล89 บทที่ 89 ริชชีก็จะกิน...คน 90 บทที่ 90 ลูกสมุนริชชี91 บทที่ 91 ถูกนาวีกิน92 บทที่ 92 ยามวิกาล93 บทที่ 93 ข่มใจให้หายสงสัย94 บทที่ 94 เก็บศพ! 95 บทที่ 95 ลอบสังเกต96 บทที่ 96 ติดเชื้อ97 บทที่ 97 หายไปไหนกัน 98 บทที่ 98 คนรักของนาย99 บทที่ 99 ภารกิจสุดท้ายของซอมบี้ฮันเตอ100 บทที่ 100 ตัวเอกประเภทงี่เง่า